ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 283

ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างมั่นใจ "ข้าซาบซึ้งที่ท่านช่วยเธอในยามภยันตรายมาเยือน ทว่าตั้งแต่ต้นท่านก็ไม่อยากทำให้เธอเดือดร้อนอยู่แล้ว งั้นตอนนี้ก็ยิ่งไม่ควรพัวพันกับเธอ"

ซูเจ๋อตั้งใจครุ่นคิดดูแล้วพลันตอบเป็นการเป็นงานว่า "ข้าจะรับไว้พิจารณา"

เฉินเสียนที่อยู่ด้านนอก เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงของเขาก็จินตนาการได้ว่าซูเจ๋อมีสีหน้าเช่นไร จึงอดขบขันไม่ได้

ฉินหรูเหลียงจัดเป็นบุคคลประเภทชำนาญด้านลงมือกระทำ ทางด้านฝีปากไหนเลยจะสู้เขาได้

คำพูดของซูเจ๋อเหมือนไม่ได้รับปาก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ท่าทีไม่อ่อนไม่แข็ง ทำให้ฉินหรูเหลียงหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า "ทางที่ดีท่านตรึกตรองให้ดีเถอะ ข้าไม่อยากให้ท่านทำให้เธอเดือดร้อน"

"ท่านแม่ทัพเป็นห่วงองค์หญิงปานนี้ ช่างชื่นใจยิ่งนัก"

ฉินหรูเหลียงกำลังใคร่ครวญว่า หากเขากลับตัวกลับใจ เฉินเสียนยังรอเขาอยู่ที่เดิมคงจะดีไม่น้อย

วาจาที่ซูเจ๋อเปล่งออกมาทำให้เขารู้สึกแดกดันเหลือเกิน

ยามที่ฉินหรูเหลียงก้าวออกจากประตูธรณี ยืนนิ่งข้างกายเฉินเสียนแล้วกล่าวว่า "ราชนิเวศน์ไม่ขาดแคลนข้ารับใช้ ต่อจากนี้ให้ข้ารับใช้ทำงานพวกนี้เถอะ ท่านไม่ต้องลงมือทำเองหรอก"

เฉินเสียนเอ่ยอย่างใจเย็นว่า "ข้ายินดีเกี่ยวอะไรกับท่าน"

ฉินหรูเหลียงรู้สึกขุ่นเคือง ประเดี๋ยวมีหมอหลวงมาเปลี่ยนยาให้เขา เขาจะบอกหมอหลวงว่าซูเจ๋อฟื้นแล้ว

เพียงแค่ช่วงเช้าคนทั้งราชนิเวศน์ล้วนรู้เรื่องซูเจ๋อฟื้นจนหมด

ฉะนั้นตลอดทั้งเช้าเรือนนี้ไม่เคยเงียบสงบเลย หมอหลวงกลุ่มใหญ่เข้ามาดูอาการซูเจ๋อเรียบร้อยเสร็จสรรพ พึ่งออกไปไม่นาน องค์จักรพรรดิเย่เหลียงก็นำคนมาเยี่ยมเยียน

ซูเจ๋อพึ่งจะฟื้นขึ้นมา แต่เวลาทั้งเช้าเขากลับต้องเหนื่อยล้ากับการต้อนรับแขกผู้มาเยือน

องค์จักรพรรดิเย่เหลียงบอกให้เขารักษาตัวดีๆ ต้องการอะไรก็บอกได้เลย จากนั้นก็นำคนออกไป

ตอนที่เฉินเสียนยกโอสถเข้ามา เห็นเขาพิงอยู่บนเตียงอย่างฝืนทน ระหว่างคิ้วฉาบฉายความเหน็ดเหนื่อยอย่างไม่ปิดบัง

เฉินเสียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย กล่าวว่า "ดื่มยาเสียก่อน ประเดี๋ยวข้าจะไปสั่งสอนฉินหรูเหลียงเอง"

ฉินหรูเหลียงเห็นซูเจ๋อดีหน่อยไม่ได้

ยามนี้ฉินหรูเหลียงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเสียนอีกต่อไป เฉินเสียนรู้สึกคันไม้คันมืออย่างไรชอบกล อยากอัดเขาสักฉาดสองฉาด

ทว่าซูเจ๋อกลับไม่มีสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยว่า "ช่างเถอะ อาเสียน อย่างไรเสียข้าเตรียมจะเปิดศึกชิงนางกับเขา จะแย่งภรรยาของเขา เขาไม่พอใจก็สมควรแล้ว"

เฉินเสียนชะงัก ซูเจ๋อกล่าวอีกว่า "เขาไม่เต็มใจ หากท่านไปหาเขา เกรงว่าเพื่อเขาจะได้ให้ท่านไปหาเขาหลายๆรอบ คงต้องทำเรื่องอื่นขึ้นอีกเป็นแน่"

เฉินเสียนเอ่ยด้วยความประหลาดใจ "ใช่หรือ?นี่น่าจะเป็นการประลองฝีมือของเด็กๆนะ คนด้านนอกนั้นถึงจะแย่เช่นไร แต่ก็เป็นแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉู่นะ"

ซูเจ๋อก้มหน้าหัวเราะ จากนั้นก็พูดต่อว่า "อาเสียน บางเวลาผู้ชายก็มักจะทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็กๆ"

เฉินเสียนหัวเราะ จากนั้นก็เอ่ยอย่างจริงจังว่า "ซูเจ๋อ รอข้ากลับเมืองหลวงก่อน ข้าจะหย่าขาดกับเขา"

เธอพูดว่า "ข้าไม่อยากใช้สถานะฮูหยินแม่ทัพอยู่กับท่าน หากชาตินี้ข้าได้อยู่กับท่านอย่างเปิดเผย ข้าก็ไม่มีอะไรเสียใจแล้ว" เธอพูดไปพลางยิ้มไปพลาง น้ำเสียงมีความย่อท้อต่อความจริงเล็กน้อย "แต่ข้ารู้ว่ามันยากมาก ข้าจะไม่ฝืน ท่านก็ไม่ต้องลำบากใจ"

ซูเจ๋อกล่าว "ยากจริงๆ แต่ข้าจะพยายาม อาเสียน ท่านต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วย แม้เมื่อกลับถึงเมืองหลวงแล้วสามารถหย่าขาดสำเร็จ พวกเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ชั่วคราว"

"ข้ารู้ ข้าจะรอ ข้าจะอดทน" ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากมายเพียงใด เธอก็จะไม่ยอมแพ้

ซูเจ๋อคือบุรุษที่เธอตั้งมั่นไว้ในชีวิตนี้เพียงผู้เดียวเท่านั้น

"เพียงแต่สตรีอย่างข้าเคยคลอดบุตรมาแล้ว ข้างกายมีเจ้าภาระ คงไม่สะดวกเปิดเผยวสันตฤดูหนที่สอง" เฉินเสียนโน้มตัวอยู่ในอกแกร่งของเขา พร้อมกับจับอาภรณ์ของเขา "ซูเจ๋อ ท่านยังมีเวลาไตร่ตรอง"