ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 285

เสียงอบอุ่นของซูเจ๋อลอยมาเข้าหูเธอ "ไม่รู้ควรเขียนอย่างไรหรือ? ข้าสอนท่านเอง"

เมื่อยามซูเจ๋อหายใจเฉินเสียนรู้สึกถึงความอุ่นในใบหู

ก่อนเขาจะเขียนแต่ละประโยค เขาจะอ่านบอกให้เธอทราบก่อนเสมอ

ลายมือเฉินเสียนที่ไม่ค่อยสวยเท่าใดนัก เมื่อมีซูเจ๋อค่อยจับเขียนก็กลับกลายเป็นอักษรงดงามเสียอย่างนั้น

เปลวแสงเทียนบนโต๊ะพลิ้วไหว ส่งแสงประกายสะท้อนเงาของทั้งสองไว้ที่กำแพงห้อง

หลังเขียนจดหมายถึงเป่ยเซี่ยเสร็จ ซูเจ๋อคิดรอบคอบมาก ให้เฉินเสียนส่งจดหมายไปยังแม่ทัพโอ้วในเขตชายแดนอีกหนึ่งฉบับ เพื่อพวกเขาจะได้วางใจ

พอเขียนตัวสุดท้ายเเรียบร้อย เฉินเสียนพลางถอนหายใจหนึ่งเฮือก

"พอน้ำหมึกแห้งก็เก็บเข้าซองได้แล้ว" ซูเจ๋อกล่าว "ทำไม ข้าทำให้ท่านตื่นเต้นหรือ?"

"ท่านเข้าใกล้เกิน ข้าอึดอัด"

เสียงของเขาดุจขนสัตว์ล่องลอยอยู่ในหัวใจ "อาเสียน ท่านอยากหลบหนีอีกแล้วหรือ?"

"ใครว่าล่ะ ข้าแค่ไม่คุ้นเคยเฉยๆ" ทันใดนั้นเฉินเสียนก็หันหน้ากลับไปสบตากับซูเจ๋อในระยะกระชั้นชิด

เธอเห็นรอยยิ้มซ่อนเร้นในแววตาของซูเจ๋อ พลางโอดครวญ "ท่านชอบแกล้งข้าตลอด?"

ตาหรี่ของซูเจ๋อโค้งขึ้นเล็กน้อย สะกดใจให้หลงใหลเหลือเกิน "ข้าเพียงแต่ชอบดูท่านตื่นตระหนกเพราะข้า"

ชิดใกล้กันเพียงนี้ ทำให้เฉินเสียนอดระลึกถึงภาพเมื่อซูเจ๋อฟื้นขึ้นมาแล้วดึงเธอไปจุมพิตอย่างดื่มด่ำที่มุมผนัง

เธอพบว่าซูเจ๋อคนนี้สามารถกลืนกินเธอให้ตายสนิทได้เลย

ทั้งๆที่รู้ว่าถูกเขายั่วยวนไม่ได้ หัวใจก็ไม่รักดีเต้นตึกตักพร้อมกับหน้าแดงระเรื่อเสียดื้อๆ

เธอยังไม่คุ้นเคยจริงๆ ทว่าก็เหมือนผลไม้ต้องห้าม เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติแล้วก็อยากสำรวจอย่างลึกซึ้งกว่าเดิมอย่างอดใจไม่ได้

ไม่ว่าจะภพก่อนหรือชาตินี้ ซูเจ๋อคือบุรุษคนเดียวที่เธอชื่นชอบ

การเข้าใกล้ของบุรุษผู้นี้มีเสน่ห์ยากเกินต้านทาน

ซูเจ๋อก้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที

แววตาเขาลึกล้ำประหนึ่งรัตติกาล

เฉินเสียนอ้าปากรู้สึกคอแห้ง บังคับให้ตัวเองรักษาสติและสงบนิ่งเข้าไว้ เธอยกมือบังไหล่ซูเจ๋อ

ด้านหลังเธอมีโต๊ะหนังสือขวางกั้น จึงได้แต่เอียงไปด้านหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้

ซูเจ๋อหยุดการเคลื่อนไหว ริมฝีปากทั้งสองเกือบประกบชิดเป็นหนึ่งเดียวแล้ว

เฉินเสียนเอ่ยเสียงอ่อน "ท่านไม่ใช่ควรพักผ่อนอยู่บนเตียงหรอกหรือ ลงจากเตียงมาทำไม?"

"ข้ามาสอนท่านเขียนจดหมายอย่างไรเล่า"

"เขียนเสร็จแล้ว งั้นท่านก็ควรกลับไปพักผ่อนเสียที?"

ซูเจ๋อทอดถอนหายใจอย่างเสียดาย

เฉินเสียนจ้องเขม็งเขาแวบหนึ่ง เอ่ยว่า "ตกลงกันแล้วว่าหลังจากแผลท่านหายดี หากไม่ระวังทำแผลฉีกอีกจะทำเยี่ยงไร?"

ซูเจ๋อไม่ขยับ เพียงแค่ยืนจ้องมองเฉินเสียนอยู่อย่างนั้น

เขาแทบอยากใช้แววตาดูดดึงเฉินเสียนเข้าไปภายในร่างกายเสียเลย

ต่อมาซูเจ๋อยิ้มให้เธอ แสงเปล่งประกายอย่างผุดผ่องฉายขึ้นไปทั่วทั้งห้องทันที

ซูเจ๋อกล่าว "ไม่เป็นไร รอวันหลังก็ได้ ความคืบหน้าระหว่างเราเร็วเกินคาดหมายของข้าแล้ว"