ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 294

ทั้งสองฝ่ายยิ่งเดินยิ่งเข้าใกล้กันมากขึ้น จนถึงตอนที่ต่างฝ่ายต่างสามารถมองเห็นหน้าที่เคร่งขรึมของฝ่ายตรงข้ามได้

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงหยุดอยู่บริเวณด้านนอกกว่าสามสิบสามจุดสามเมตร คารวะกล่าวทักทายกับแม่ทัพโฮ้วของต้าฉู่อยู่สักหนึ่งถึงสองประโยค

ทั้งสองแม่ทัพล้วนองอาจห้าวหาญการทำสงคราม คุ้นชินกับการพบเจอคนที่ทำสงครามอย่างเด็ดขาดไม่ลังเล พูดอย่างเปิดเผย ไร้การอ้อมค้อม

หลังจากทักทายเสร็จ รถม้าเปิดม่านขึ้น ทำให้แม่ทัพโฮ้วเห็นกับตาว่าเฉินเสียนพวกเขาทั้งสามคนนั้นได้กลับมาอย่างปลอดภัย และได้ส่งมอบหลิ่วเฉียนเฮ้อให้กับมือแม่ทัพโฮ้วอีกด้วย

และอีกอย่างทั้งสองเมืองได้ลงนามในหนังสือสัญญาเจราจาสันติภาพ ทำตามหลักในหนังสือสัญญาแล้ว ต้าฉู่สัญญาว่าจะมอบดินแดนสามคูเมืองให้กับเย่เหลียง

แม่ทัพโฮ้วจัดการภารกิจก็เป็นระเบียบและตรงไปตรงมา ช่วงวันที่ผ่านมานี้ได้ปลดถอนกองทัพและประชาชนออกจากในสามคูเมืองนั้นแล้ว

เวลานี้ประชาชนของต้าฉู่ได้ออกจากตรงนั้นมาพอประมาณแล้ว และกองกำลังทหารต้าฉู่ได้ถอนกลับกว่าครึ่งหนึ่ง แม่ทัพโฮ้วรอหลังจากเฉินเสียนพวกเขากลับมาแล้วนั้น ก็จะถอนกำลังเดินทางกลับพร้อมกันทั้งหมด

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงหัวเราะอย่างสดใสแล้วกล่าวว่า“กับแม่ทัพโฮ้วบุคคลซึ่งตรงไปตรงมา คบค้าสมาคมด้วยไม่ได้ลำบากยุ่งยาก เทียบกับจ้าวเทียนฉีที่อ้อมค้อม โจรชั่วที่เจ้าเล่ห์เพทุบายนั่นยังสุขกายสบายใจกว่าเลย！”

พูดถึงจ้าวเทียนฉี หลังจากก่อนที่ทั้งสองเมืองจะลงนามสัญญาในหนังสือเจรจาสันติภาพ เย่เหลียงได้นำศพของจ้าวเทียนฉีส่งกลับต้าฉู่เรียบร้อยแล้ว และก็ประกอบด้วยศีรษะของเหล่านายทหารที่ห้อยแขวนอยู่บนกำแพงด้วย

ต้าฉู่สูญเสียนายทหารและแม่ทัพมากเช่นนี้ ถึงแม้จะทำให้เหล่าทหารของต้าฉู่เกลียดชัง เสียใจ แต่การสงครามการสู้รบได้จบสิ้นไปแล้ว ระหว่างการสู้รบสูญเสียทหารนั้นก็เป็นเรื่องที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่ดีทั้งหมด มันก็มีเรื่องดีอยู่บ้าง ใครก็ไม่สามารถโทษใครได้

เพราะว่าต้องการเปลี่ยนแปลงย้ายคูเมือง เงื่อนไขมีขีดจำกัด ตอนนี้ไม่สามารถเตรียมโลงศพเย็นได้มากมาย ต่อมาแม่ทัพโฮ้วได้นำทหารเหล่านั้นฝังกลบลงไป

หลังจากส่งมอบเสร็จ แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงก็ได้นำคนออกไป

ไม่ใช่แม่ทัพโฮ้วคนเดียวที่ขี่ม้าตากฝนแน่นอนว่ายังมีเฮ่อโยวด้วย

เพียงแต่ว่าช่วงนี้ไม่ได้พบเจอ ราวกับว่าเขาตกตะกอนแล้วไม่น้อย ไม่ได้พูดตามอำเภอใจ แม้ว่าเห็นเฉินเสียนพวกเขาปลอดภัยกลับมา ภายในใจมีความสุขก็ยังสามารถระงับอดกลั้นไว้ได้

แม่ทัพโฮ้วกับฉินหรูเหลียงและซูเจ๋อทักทายกัน และทำความเคารพเฉินเสียน หลังจากนั้นคนกลุ่มหนึ่งได้หันหัวกลับเดินทางไปที่เมืองเสวียน

ฝนตกชุ่มฉ่ำเหนียวเหนอะหนะ

เฉินเสียนม้วนผ้าม่านรถม้าขึ้น ใต้เนินเขานี้เทียบกับบนภูเขาเย่นั้นอบอุ่นกว่ามาก บรรยากาศอุ่นชื้นทำให้คนรู้สึกราวกับถูกใยแมงมุมชักใยลงมา อบอ้าวบ้างเล็กน้อย

เฮ่อโยวขี่ม้ามาด้านข้างรถม้าของเฉินเสียน

เฉินเสียนมองเขา แล้วรู้สึกว่าช่วงเวลาสั้นๆไม่เจอเฮ่อโยวนี้เปลี่ยนแปลงเยอะมาก

เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนที่โฉมหน้าดูดีเป็นคุณชายที่ถูกโอ๋จนเปราะบางอีกแล้ว โฉมหน้าขอบและมุมแบ่งแยกชัดเจนบ้าง คำพูดก็ไม่ได้เอะอะโวยวายเหมือนเมื่อก่อน

สหายพบปะกันอีกครั้ง แน่นอนว่าภายในใจของเฉินเสียนดีใจมาก ราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มกล่าวขึ้นว่า“ล่ำสันแล้วนะ?คนก็ยิ่งมีบุคลิกดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว”

บนใบหน้าของเฮ่อโยวมีรอยยิ้มแสดงออกมา แล้วกล่าวขึ้นว่า “นั่นก็แน่นอนอยู่แล้ว พวกท่านไปเดือนกว่าแล้ว ช่วงเดือนกว่านี้ทุกวันฟ้ายังไม่สางข้าไปที่จุดรวมพลฝึกทหารกับปรมาจารย์ ปรมาจารย์สอนข้าต่อยด้วยตนเองนะ”

“ปรมาจารย์ของเจ้า?”

เฮ่อโยวกล่าวอย่างมีความสุขว่า“ก็คือแม่ทัพโฮ้ว หลังจากที่พวกท่านไปข้าได้เคารพแม่ทัพเป็นปรมาจารย์ ตอนนี้อย่าพูดว่าทหารสองคนเลย มามากกว่านี้จำนวนหนึ่งข้าก็ชนะได้”

เฉินเสียนหัวเราะแล้วกล่าวขึ้นว่า“ดีเช่นนี้”

เฮ่อโยวรู้สึกแสลงใจมาโดยตลอด ตอนที่เฉินเสียนกับซูเจ๋อไปที่ค่ายเย่เหลียงวันนั้น เขาถูกเย่เหลียงเมินเฉย จากนั้นทหารของเย่เหลียงสองคนบังคับให้กลับมา

เวลานั้นจิตใจของเฮ่อโยวรีบร้อนและจนปัญญาเป็นอย่างมาก ต่อมาเขาได้สาบานว่าจะเรียนฝีมือ ไม่สามารถให้คนดูถูกได้

เพียงเขาเรียนฝึกฝีมือแล้ว ถึงได้ไม่มีคนดูถูกเขา คนอื่นรู้จักกับเขาก็ไม่ได้รู้จักเขาในฐานะคุณชายตระกูลเฮ่อแล้ว ตอนที่พบเจออันตรายเขาปกป้องตัวเองได้ ไม่เป็นตัวถ่วงของทุกคน

เส้นทางที่เดินทางมานี้ ได้รับประสบการณ์ทุกข์ทรมานอยู่มาก ก็นับว่ามีสหายร่วมเป็นร่วมตายแล้ว เฮ่อโยวก็อยากจะพยายามออกแรงทำอะไรบ้าง

หากว่าเขาต้องการปกป้องเฉินเสียน เขาก็จะรับผิดชอบไม่ท้อถอยอย่างแน่นอน