ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 318

ดวงตาเฉินเสียนแดงก่ำ เอ่ยเสียงแหบพร่า "ท่านจะให้ข้าลืมท่าน?"

"ท่านกับข้าหากเป็นเพียงราชากับขุนนาง ท่านก็ไม่ต้องปวดใจขนาดนี้"ซูเจ๋อเอ่ยเสียงอ่อนเบาไปพลาง ช่วยเธอเช็ดน้ำตาไปพลาง

ตอนเขาลดมือลงกลับถูกเฉินเสียนจับไว้กะทันหัน

เฉินเสียนจับมือซูเจ๋อไว้แน่น เอ่ยเสียงสะอื้นที่เจือความสั่นเทา "ท่านถึงกลับให้ข้าลืมท่าน ซูเจ๋อ ท่านคิดว่าจะลืมท่านง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ?"

ซูเจ๋อชะงัก

"ท่านคิดว่าหลังจากทำเรื่องพวกนี้แล้ว เพียงคำว่าลืมก็จะสามารถลบล้างทุกสิ่งอย่างงั้นหรือ? ซูเจ๋อ ข้าขอบอกไว้เลย ชาตินี้ท่านอย่าได้หวังเลย"

ซูเจ๋อเอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยความสงสาร "ท่านคิดว่าข้าอยากได้นักหรือ ข้าเพียงแต่เห็นท่านเสียใจไม่ได้"

เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป หลับตาอยู่ในฝ่ามือของเขา ร่ำไห้เสียงแผ่วเบา "จนถึงยามนี้ข้ายังจำได้ดี ท่านกับข้าถูกฝังอยู่ใต้กองก้อนหิน ความรู้สึกสิ้นหวังที่ข้าได้ในยามนั้น ข้าไม่ได้รู้สึกเป็นครั้งที่สองอีกในภพนี้"

"ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงรู้สึกปวดใจ? ข้าเกลียดชังที่ท่านหลอกข้า เกลียดที่ท่านเห็นชีวิตเป็นผักปลา ไร้ความปรานี แต่สิ่งพวกนี้……ไม่ได้เจ็บปวดเท่ากับที่สูญเสียท่านเลย……ชีวิตผู้อื่นก็เป็นชีวิต ถึงกระนั้นไม่มีชีวิตผู้ใดสำคัญไปกว่าท่านอีกแล้ว"

ยามนี้เธอย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่ใกล้จะสูญเสียเขา เธอไม่มีความกล้าที่จะยอมรับความจริงได้เลย

ไม่ว่าเขาจะเป็นเยี่ยงไร ถึงแม้เขาจะเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายและอำมหิตเยือกเย็น ทว่าเขาก็คือซูเจ๋อ

เฉินเสียนสบตาเขา พลางเอ่ยว่า "ท่านรู้หรือไม่ว่าข้ากลัวสิ่งใด หากกลัวท่านเดินมือเปื้อนเลือดในความมืดมนผู้เดียวนานเกินไป สุดท้ายก็ไม่อาจเดินเป็นเพื่อนข้าได้ ซึ่งท่านเคยรับปากข้าแล้วว่า ภายภาคหน้าไม่ได้มีท่านเพียงคนเดียวแล้ว ท่านตั้งชื่อให้เจ้าน่องน้อยแล้ว อีกหน่อยพวกเราต้องเป็นครอบครัวเดียวกันแน่ๆ……หากทั้งหมดทั้งมวลที่ท่านกระทำเพื่อข้า แล้วใครทำเพื่อท่านล่ะ?"

ซูเจ๋อเอ่ย "ไม่ใช่ยังมีท่านหรอกหรือ ข้าทำเรื่องเลวร้าย แต่ยังมีท่านคอยตามแก้ไขอยู่ด้านหลัง คอยชดเชยแทนข้า เช่นนั้น ข้าคิดว่าแม้จะมีกรรมตามสนอง สวรรค์ก็คงเมตตาข้าบ้าง"

"ไม่ได้" เฉินเสียนส่ายหัว "ต้องเป็นข้าที่ได้รับผลกรรม เพราะท่านทำเพื่อข้า บ่อเกิดของเรื่องคือข้า ข้าไม่อยากเห็นท่านเกิดเรื่องที่สุด"

"หากวันนั้นมาถึง" ซูเจ๋อเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ "ข้าจะไม่ให้ท่านเห็น"

"ซูเจ๋อข้าปวดหัว" เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้า เอ่ยว่า "เข้ามาอุ้มข้า"

ซูเจ๋ออึ้ง เห็นน้ำตาเธอไหลก็ค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปกอดเธอแนบแน่น

"อาเสียน ท่านไม่คิดบัญชีกับข้าแล้วหรือ?"

"ต้องคิด แต่ยามนี้ข้ารู้สึกสับสนไปหมด ยังคิดไม่ออกในทันที……ข้าจะไว้ค่อยๆคิดบัญชีภายหลัง" เธอสับสน รู้สึกมืดแปดด้าน ทุกอย่างพร่ามัวไม่ฉายชัด แม้กระทั่งสาเหตุที่เธอเศร้าโศกเสียใจก็ค่อยๆเลือนราง

เธอก้มหน้าอยู่ในอกกว้างของเขา หายใจลึกๆเบาๆ

"เมื่อก่อนข้าคิดว่าข้าตกหลุมรักบุรุษผู้สมบูรณ์แบบที่สุดในใต้หล้า เขาเป็นผู้ซื่อสัตย์ผ่องใส ทั้งยังเป็นผู้มีอานุภาพประดุจอัสนีบาต ไม่ใช่เพราะข้าลืมท่าทางซื่อสัตย์ผ่องใสของเขาไม่ได้ ข้าแค่อยากให้เขามีชีวิตสงบสุขก็เท่านั้น"

"แต่ข้าค่อยๆรู้สึกว่า กลิ่นอายสงบเงียบในเรือนร่างเขาเริ่มเจือจางและมีไอเลือดเข้ามาทดแทน ตอนนี้ข้ารู้สึกว่า ผู้ที่ข้ารักคงไม่ใช่บุรุษที่สมบูรณ์แบบที่สุดในใต้หล้า หากแต่เป็นบุคคลสมบูรณ์แบบที่ไม่สมบูรณ์แบบ"

ซูเจ๋อพูดข้างหูเธอ "ข้ามีความสุขมากที่ได้ยินท่านพูดเช่นนี้ เสียดายก็แต่ราตรีนี้ท่านดื่มสุรา"

"ไม่เกี่ยวกับดื่มสุรา ข้ามีสติรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรดี"

"หากไม่ได้ดื่มสุรา คาดว่าคงไม่ได้ยินวาจาที่เปล่งออกมาจากปากท่านเช่นนี้ อาเสียน ท่านช่วยข้าสักเรื่องได้หรือไม่?" ซูเจ๋อเอายาทาส่งให้เฉินเสียน