ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 324

เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว ซูเจ๋อจึงลุกขึ้นหลีกทางให้

เฉินเสียนคาดเดาได้ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร เลยพูดก่อนว่า “ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่านคงต้องคิดว่าข้าใจวางแผนจงไว้นานแล้ว ทำภาพลักษณ์ของหลิ่วเหมยอู่ในใจของท่าน แต่ว่าข้าก็ไม่ได้อะไร ข้าเคยพูดไว้ว่าสักวันข้าจะฉีกหน้าที่แท้จริงของนางออกมา”

เธอเลิกคิ้ว มองไปที่ฉินหรูเหลียง“แน่นอน ว่าท่านสามารถเลือกที่จะเชื่อสองพี่น้องนั่น ไม่จำเป็นต้องมาเชื่อข้า”

“เพราะว่าท่านทำแค่เรื่องที่ท่านควรทำ ไม่ได้สนใจว่าข้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อตั้งนานแล้วใช่หรือไม่？”สายตาของฉินหรูเหลียงดูเศร้าโศก แล้วถอนใจหายออกมา

“ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อน ตอนที่ท่านต้องการให้ข้าเชื่อใจท่านมากที่สุดนั้น ข้ากลับไปเชื่อหลิ่วเหมยอู่ ไม่มีสักครั้งที่จะเคยเชื่อใจท่าน”

เฉินเสียนยิ้มออกมาเบาๆ แล้วพูดว่า “ถึงอย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว แต่ข้าก็ยังคงเลือกที่จะทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพื่อการแก้แค้น แต่อยากให้ท่านได้เห็นอย่างชัดเจน หลิ่วเหมยอู่ไม่ใช่คนที่มีคุณค่ามากพอ”

แต่ความผิดพลาดที่เขาเคยทำพลาดไปนั้น ไม่มีทางที่จะสามารถกลับมาชดเชยได้

เฉินเสียนไม่สามารถหันหลังกลับไป แล้วก็ไม่สามารถให้โอกาสเขาได้อีกครั้ง

เมื่อก่อนฉินหรูเหลียงมักคิดว่า เฉินเสียนไม่ต้องการให้เขาปกป้องนาง

ทันใดนั้นเขาก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง จริงๆแล้วไม่ใช่ปัญหาที่ใครจะปกป้องใคร แต่ว่าตั้งแต่ตอนเริ่มแรก ระหว่างพวกเขาสองคนไม่มีความเชื่อใจกันเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่เคยเชื่อใจนางมาก่อน

เขานำความเชื่อใจที่เขามีทั้งหมดมอบให้กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นหลอกลวงเขามาโดยตลอดจนถึงวันนี้

ฉินหรูเหลียงรู้สึกว่ามันน่าตลก แล้วยังรู้สึกเศร้ารันทดอีกด้วย

ตาเขาเริ่มแดง เบ้าตาเริ่มชุ่มฉ่ำมองไปที่เธอ พูดด้วยน้ำเสียงต่ำอย่างจริงจังว่า “เฉินเสียน ข้าทำผิดต่อท่าน ท่านไม่เลือกข้า ไม่ชอบข้า นั้นก็ถูกต้องแล้ว เพราะข้ามันเป็นเพียงคนสารเลว”

เฉินเสียนรู้สึกมึนงง นึกย้อนถึงอดีตที่ผ่านมา ใครจะไม่รู้สึกปลงอนิจจัง

เบ้าตาของเธอก็เริ่มร้อน เธอจึงเคลื่อนสายตาออกไปมองพระอาทิตย์ในลาน แล้วพูดว่า “คำขอโทษท่านนั้นยังไม่สาย ข้าจะรับไว้”

“จากนี้ไป ถ้าข้าได้รับโอกาสในการได้ชดเชยบ้าง ข้าจะทำให้สุดกำลัง”

วันที่สอง ทหารติดตามทำความสะอาดที่พักทั้งหมด ทุกคนต่างพร้อมกันเคลื่อนทัพออกจากเมืองจิง

เดิมทีตั้งใจจะเดินทางออกจากที่นี้อย่างเงียบๆ แต่ไม่รู้ว่าข่าวการเดินทางนั้นประชาชนในเมืองรู้กันได้อย่างไร

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำได้พาประชาชนทั้งเมืองมาส่งอย่างรู้สึกอาลัยอาวรณ์

บ้านเรือนประชาชนนั้นขัดสนเรื่องอาหารการกิน แต่ยังนำอาหารที่ดีที่สุดในครอบครัวมาทำเป็นอาหารแห้งเพื่อมาส่งให้พวกเขา หวังว่าพวกเขาสามารถนำติดไปกินระหว่างทางได้

เฉินเสียนจะแข็งใจหยิบเสบียงอาหารของพวกเขามาได้อย่างไร พวกเขาคงยังต้องใช้ชีวิตในช่วงวันที่หนาวที่สุดในฤดูหนาวต่อไปอีก

สุดท้ายเฉินเสียนก็ไม่ได้เอาอะไรติดตัวไป อาหารแห้งเหล่านั้นก็ไม่ได้รับเอาไว้ เมื่อรถม้าเคลื่อนออกจากประตูเมือง เธอทำได้เพียงหันหลังกลับไปโบกมืออำลาประชาชน

เมื่อเขาหันศีรษะกลับไปแล้ว แต่เห็นประชาชนทั้งเมืองคุกเข่าโค้งคำนับกับพื้นด้วยความจริงใจมาทางเธอ เพื่อขอบคุณองค์หญิง

ทุกคนที่กำลังออกเดินทางมองเห็นภาพนี้ ต่างก็เงียบไม่มีคำพูดอะไร

พลังของประชาชนสามารถขับเคลื่อนเสริมสร้างความกล้าของผู้คนได้อย่างมากมาย

ฉินหรูเหลียงอยู่ในสนามรบเคยแต่พบเห็นเหล่าขุนนางทหารต่างมีแต่ความโกรธความเกลียดชังต่อศัตรู แต่กลับไม่เคยเห็นการร่วมใจเป็นหนึ่งของประชาชนคนธรรมดาเช่นนี้

ประชาชนมีชีวิตจัดอยู่ในชนชั้นล่างสุดมาโดยตลอด

แต่แท้จริงแล้วประชาชนคนธรรมดาเหล่านี้ ที่สนับสนุนกองกำลังทหาร และประคับประคองประเทศชาติ

เมื่อก่อนที่เฮ่อโยวอยู่ในเมืองหลวง ก็ไม่เคยรู้สึกสะเทือนใจเท่านี้มาก่อน

เพราะว่าในเมืองหลวงนั้นเจริญรุ่งเรือง ประชาชนเหมือนจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ความจริงแล้วมันก็แตกแยกวุ่นวาย เขาไม่เคยมีโอกาสเห็นความสามัคคีของประชาชนมาก่อน

เมื่อเห็นประชาชนโบกมือมายังเฉินเสียน เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่ด้านหน้าที่ทำการปกครองเมืองนั้นที่นี่มีคนคุกเข่าขอบคุณมากกว่า เฮ่อโยวรู้สึกว่า สามารถที่จะสร้างความสุขให้แก่ประชาชนด้วยตัวเอง นั่นถือว่าเป็นความรู้สึกสำเร็จ