ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 334

โดยปกติกระดิ่งจะไม่ดังเลยเมื่อแกว่งไปมา หลังจากสัมผัสกลไกแล้ว ตัวกระดิ่งเองจะสั่นอย่างแรง และจะทำให้เสียงกริ่งดังขึ้น

ทันทีที่ยามด้านนอกได้ยินเสียงกระดิ่ง พวกเขาจะเข้ามาตรวจสอบเผื่อว่าผู้พิทักษ์เมืองเกิดเรื่อง

เมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้น เฉินเสียนและซูเจ๋อหยุดลง

ทันทีหลังจากนั้น ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วุ่นวิ่งไปที่ประตูห้อง

ทหารยามตะโกนที่หน้าประตู "ใต้เท้า! ใต้เท้าไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ!"

ในห้องไม่มีเสียงตอบรับ

ซูเจ๋อลุกขึ้นทันที ดึงเฉินเสียนมา และผลักเธอชิดกับกำแพงด้วยมือข้างหนึ่งและหนุนเสาเตียงข้างเธอด้วยอีกข้างหนึ่ง

การเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน สายตาของเฉินเสียนก็กว้างขึ้น และเงาของซูเจ๋อก็ปกคลุมพวกเขา

ซูเจ๋อก้มศีรษะลงเล็กน้อย ใช้แรงเล็กน้อยในมือ เตียงสั่นและส่งเสียงเอี๊ยด เขารั้งคอเฉินเสียนและกดหูของเธอแล้วพูดว่า "อาเสียน ร่วมมือกันก่อน"

เฉินเสียนรู้สึกทื่อไปทั้งตัว มีความคิดแวบเข้ามาในหัว แต่เธอไม่แน่ใจ และถามว่า "ท่านอยากให้ข้าร่วมมืออย่างไร?"

น้ำเสียงของซูเจ๋อยังแผ่วเบาด้วยลมหายใจอุ่น "ร่วมมือกับข้า ครางนิดหน่อย คิดว่ามันเป็นการแสดง"

นี่คือการแสดงจริงๆ

ซูเจ๋อเขย่าเตียงอย่างดุเดือด เธอรู้ว่าซูเจ๋อต้องการให้เธอร่วมมือและส่งเสียงคราง ทำให้ทหารยามที่อยู่นอกประตูคิดว่าเธอบังเอิญไปสัมผัสกลไกตอนกำลังร่วมรัก

ซูเจ๋อตอบสนองอย่างรวดเร็วมาก และวิธีนี้ก็ไร้ที่ติจริงๆ

เฉินเสียนเป็นนักแสดงที่เก่งที่สุด

แต่เธอพบว่าน่าเศร้าที่ตอนที่เธอกำลังจะทำเสียงที่น่าอับอายต่อหน้าซูเจ๋อ เธอหน้าแดงและกรีดร้องออกมาไม่ได้

ทักษะการแสดงของเธอแย่มากตั้งแต่เมื่อไหร่!

เฉินเสียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง เกือบจะร้องไห้ และกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า "ข้าควรทำอย่างไร ข้าไม่สามารถครางมันออกมาได้...."

ทหารยามข้างนอกคงได้ยินเสียงเอี๊ยดจากเตียงและคงจะรู้ว่าข้างในจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาไม่รีบเข้าไปเพราะกลัวว่าจะทำลายเรื่องดีๆ ของผู้พิทักษ์เมือง

แต่ทหารยามไม่แน่ใจนักและไม่ได้ออกไป แต่ถามอีกครั้งว่า "ใต้เท้าอยู่ข้างในหรือไม่?"

ตราบใดที่พวกเขาไม่พูดอะไร เพื่อความปลอดภัยของผู้พิทักษ์เมือง ทหารยามเหล่านี้จะรีบเข้าไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด

ซูเจ๋อกล่าวว่า "ถ้าท่านไม่คราง เราจะถูกเปิดเผยแล้วนะ"

เฉินเสียนเทหมดหน้าตัก เปิดปากของเธอและครางออกมา

ซูเจ๋อกล่าวว่า "เสียงเบาเกินไป"

เธอกรีดร้อง กรีดร้องดังขึ้น

มันเป็นเพียงว่าหลังจากนี่ค่อนข้างรีบและเธอก็กรีดร้องอย่างนุ่มนวลและบูดบึ้ง

หัวใจของซูเจ๋อเต้นแรง

"อาเสียน ท่าน...ต้องเป็นธรรมชาติมากขึ้น"

ทันทีที่เสียงของซูเจ๋อพูดออกมา เขาก็ดูดคอของเฉินเสียนทันที

เฉินเสียนจ้องมองและอ้าปากค้างโดยไม่ได้เตรียมตัวในขณะนั้นดูเหมือนว่าวิญญาณตัวเองถูกดูดออกไป

ก่อนที่เธอจะปิดปากและกัดฟัน เธอก็ได้ยินเสียงครางเบาๆ จากลำคอของเธอ

ทหารยามนอกบ้านยังคงไม่ขยับเขยื้อน ยังไม่ออกไป

ซูเจ๋อพูดกับเธอด้วยเสียงต่ำว่า "เสียงยังเบาเกินไป อาเสียน ท่านต้องการให้ข้าใช้ร่างกายหรือไม่"

จูบของซูเจ๋อที่คอและกระดูกไหปลาร้าของเธอนั้นอบอุ่นและลึกล้ำ

ตามมาด้วยเสียงสั่นของเตียง ความรู้สึกอับอายอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนและไม่อาจบรรยายได้กระทบใบหน้าของเฉินเสียน และแก้มของเธอก็แดง