ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 343

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ เขามักจะปกป้องเธอโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะบอบช้ำและบาดเจ็บไปทั้งตัว และถึงแม้ตัวเขาจะพึ่งกลับมาจากยมโลก คนที่เขาจะนึกถึงเป็นคนแรกก็คือเธอเสมอ

เฉินเสียนรู้สึกกลัวจับใจ ว่าซูเจ๋อจะไม่ทันได้บอกลา จากไปแล้วก็ไม่หวนกลับคืนมาอีก

ทิ้งเธอไว้คนเดียวแบบนี้ รอคนที่ไม่อาจหวนคืนมาได้ จะมีความหมายอะไร?

เพื่อความปลอดภัยของเธอเขาจึงต้องทิ้งเธอไว้ แต่เฉินเสียนทำไม่ได้

เธอไม่อยากจะทิ้งซูเจ๋อไว้คนเดียวอีก ไม่อยากให้ซูเจ๋อใช้ชีวิตของเขามาแบกรับทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ เหมือนตอนที่อยู่ในอาณาจักรเย่เหลียงในครั้งนั้น

เธออยากจะอยู่กับเขา ถึงแม้ว่าจะต้องตาย ก็ควรจะตายด้วยกัน

เฉินเสียนพูดกับตัวเองพึมพำว่า : "หากไม่มีท่านแล้ว และข้าก็ยังมีชีวิตอยู่ มันก็คงจะไม่มีความสุขเลย"

เธอจึงจัดการขยับกิ่งไม้เหล่านั้นออกไป ครั้งนี้เธอไม่ได้ฟังเขา และออกมาคนเดียว

ยามค่ำคืนที่มืดสนิทจนไม่อาจแยกแยะทิศทางได้ เธอจึงทำได้แค่เงี่ยหูฟังพลางเดินไปด้วย

โสตประสาทสัมผัสถูกเปิดออกทั้งหมด เฉินเสียนรวบรวมสมาธิด้วยความตั้งใจ ทุกอย่างชัดเจนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอเดินไปยังทิศทางของเสียงต่อสู้ เหมือนแมวที่คอยเฝ้าระวัง ฝีเท้าบางเบาและมั่นคง

บรรยากาศที่เย็นจัดและคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เงาที่ดำมืดสนิทโบยบินไปมาท่ามกลางต้นไม้ในป่าใหญ่อย่างรวดเร็ว

ขาของเธอเตะเข้ากับอะไรบางอย่าง เฉินเสียนจึงเตะไปเบาๆ นี่คงจะเป็นร่างของศพ เลือดสดๆ ไหลออกมา จากนั้นก็ถูกความเย็นของหิมะทำให้แข็งตัวอย่างรวดเร็ว

เฉินเสียนย่อตัวลง เอื้อมมือไปหยิบดาบที่อยู่ข้างๆ ศพ แล้วจับไว้ในมือแน่น

ถึงแม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นซูเจ๋อ แต่ดูจากนักฆ่าเหล่านั้นที่ล้อมรอบคนคนเดียว เธอจึงรู้ได้โดยปริยายว่าซูเจ๋ออยู่ที่ไหน

ดาบไร้ซึ่งดวงตา ซูเจ๋อถูกโจมตีจากทั้งหน้าและหลัง

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งคลั่ง เฉินเสียนไม่รู้ว่าซูเจ๋อได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า แต่เธอกลับเห็นว่าในขณะที่ซูเจ๋อกำลังจดจ่อกับการต่อสู้อยู่นั้น ก็มีนักฆ่าลอบเข้ามาจากทางด้านหลังของซูเจ๋อ กำลังตวัดดาบลงแผ่นหลังของซูเจ๋ออย่างโหดเหี้ยม

เฉินเสียนลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น เธอรู้เพียงแค่ว่าตัวเองต้องพุ่งตรงไปข้างหน้าเท่านั้น ก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะลงบนตัวของซูเจ๋อ เธอได้ใช้ดาบพุ่งเข้าแทงลำตัวของนักฆ่าคนนั้นเข้าอย่างจัง

แทงทะลุตัดคั่วหัวใจ แม่นยำและดุดัน

เมื่อซูเจ๋อหันหน้ากลับมานั้น ก็เห็นเฉินเสียนที่กำลังดึงดาบออกมา ตรงเข้าไปจัดการเหล่านักฆ่าที่ล้อมรอบซูเจ๋ออยู่ด้วยความบ้าคลั่ง

ไม่มีเวลาพอที่จะพูดคุยกัน ทั้งคู่หลังชนหลัง ต่อสู้กับเหล่าศัตรูอย่างกล้าหาญ ร่วมมือกันประสานสู้อย่างลงตัว

วิชาดาบของเธอทั้งมั่วและคาดเดาไม่ได้ ซูเจ๋อเป็นคนมอบทักษะการต่อสู้นี้ให้กับเธอ เพื่อจะสามารถใช้ปกป้องตัวเองในยามที่ได้รับอันตราย

แต่ไม่ใช่แค่เพียงปกป้องตัวเอง เธอเองก็อยากจะปกป้องซูเจ๋อได้บ้างในเวลาที่เขาต้องการ

เวลาที่มองดูเหล่านักฆ่าต่อสู้กับซูเจ๋อที่ตัวคนเดียวนั้น ภายในใจของเฉินเสียนก็คับแน่นไปด้วยความโกรธแค้น เธออยากจะฆ่าพวกคนที่คิดจะมาทำร้ายเขาให้ตายไปเสียให้หมด ด้วยพันมีดหมื่นแล่

ภายใต้ความโกรธแค้นนั่น การฆ่าจึงเป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถเยียวยาในสิ่งที่ยากจะอธิบายนี้ได้ ทำให้เฉินเสียนที่ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งกล้าหาญ ลืมความเจ็บปวดและเลือดที่ไหล

นักฆ่านับหลายสิบคน ล้มลงบนพื้นคนแล้วคนเล่า

ในท้ายที่สุด ป่าที่คละคลุ้งไปด้วยแรงสังหารก็ค่อยๆ หยุดลง บรรยากาศที่หนักหน่วงไร้ซึ่งลมพัด

เหลือเพียงนักฆ่าคนสุดท้าย เฉินเสียนและซูเจ๋อลงมือพร้อมกัน ดาบหนึ่งแทงทะลุคอ อีกดาบหนึ่งแทงทะลุท้อง

ซูเจ๋อตวัดดาบออกไป คมดาบฟันเข้าที่หัวของนักฆ่าคนนั้นอย่างจัง ส่วนเฉินเสียนตวัดดาบแนวขวาง จนเอวของนักฆ่าคนนั้นขาดวิ่น

จะบอกว่าไม่โหดเหี้ยมก็ไม่ได้เลย

ซูเจ๋อหันไปมองเฉินเสียนที่ยืนหายใจหอบอยู่ข้างๆ พูดขึ้นน้ำเสียงเบาบางว่า : "คุยกันแล้วไม่ใช่หรือ ว่าให้รออยู่ในถ้ำ ออกมาที่นี่ทำไม"

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "ท่านมีคนที่ท่านอยากจะปกป้อง ข้าเองก็มีคนที่ข้าอยากจะปกป้องด้วยเช่นกัน ข้าไม่ได้ขัดขวางท่าน ท่านเองก็อย่ามาขัดขวางข้า"