ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 383

ฉินหรูเหลียงหยุดเดิน ไม่หันกลับมา แต่ตอบนางว่า "ข้ารู้ แต่ข้ายังไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ ข้าต้องการจะตามกลับมา ไม่ใช่แค่อดีตที่เคยหายไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสูญเสียในตัวข้าเอง"

หลายปีที่ผ่านมา เขาผิดพลาดมาโดยตลอด

ถึงแม้ว่าเฉินเสียนไม่รักเขาแล้ว ก็ไม่เป็นไร

เขารู้ว่าอดีตตัวเอง ก็เคยได้ครอบครองมาแล้ว

เฉินเสียนคิดว่าฉินหรูเหลียงเป็นบ้าไปแล้ว

หากเป็นกลุ่มเชิงกลยุทธ์กับนาง นางคงจะค่อนข้างเต็มใจ แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับความรู้สึก ก็ทำให้คนปวดหัวได้

ระหว่างทางกลับ ฉินหรูเหลียงไม่ได้ขัดขวางระยะห่างของเฉินเสียนกับซูเจ๋อ นางยังคิดว่าฉินหรูเหลียงตื่นแล้ว คิดได้แล้ว และปล่อยมือไป

แต่คาดไม่ถึง จะได้กลับมาพันพัวไม่หยุดเช่นนี้

อดีตได้ผ่านไปนานมากแล้ว จากนั้นก่อนหน้านี้เป็นเพียงเรื่องระหว่างเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียง

เหตุผลที่เฉินเสียนเลือกที่จะเปิดเผยความจริง ก็เพียงเพื่อให้ฉินหรูเหลียงดูหลิ่วเหมยอู่ชัดๆ และเพื่อขจัดความคับข้องใจของอดีตเฉินเสียน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความจริงในอดีตเหล่านั้นได้จุดประกายจิตใจการต่อสู้ของฉินหรูเหลียง และดูเหมือนจะเอาตัวเองเข้าไปแล้ว แทบจะเสียเปรียบจริงๆ

เฉินเสียนเช็ดปากตัวเองเช็ดแล้วเช็ดอีก เช็ดจนแดงบวมกว่าเมื่อวาน หันกลับมาเห็นอวี้เยี่ยนที่ยังดูทื่อๆ อดที่จะพูดอย่างเข้มงวดว่า "สูญเสียวิญญาณไปแล้ว?"

อวี้เยี่ยนมีสติกลับมา มองไปที่เฉินเสียนอย่างไร้เดียงสา "เพคะ?"

เมื่อครู่เห็นความดุร้ายของฉินหรูเหลียง เจ้ายืนดูอยู่ข้างๆ ทำไมถึงไม่หยุดยั้งเขา" เฉินเสียนถาม

"บ่าว......บ่าว........" อวี้เยี่ยนเบิกดวงตาใสๆ กว้างๆ กับใบหน้าที่แดงก่ำ "จนถึงตอนนี้ยังมีปฏิกิริยาบางอย่างที่ยังไม่กลับมา........."

ใช่ นางเป็นสาวใช้ตัวน้อยๆ ปกติรู้แค่ว่าต้องดูแลเจ้านาย อารมณ์ทางโลกคือความว่างเปล่า จะมีประสบการณ์ระหว่างชายหญิงได้อย่างไร

ภาพเมื่อครู่ แค่บอกให้นางดูก็หน้าแดงใจเต้นแรงแล้ว ก็รู้สึกว่าเป็นการขาดมารยาทในช่วงกลางวันแสกๆ และได้แต่บ่นในใจอย่าเมินเฉย และยังจะให้ก้าวขึ้นมาขัดขวางได้อย่างไร

นอกจากนี้ แม้แต่อวี้เยี่ยนก็ยังสัมผัสได้ ตอนนี้แม่ทัพไม่มีความอาฆาตพยาบาทต่อองค์หญิงอีกต่อไป เขาเพียงจะดีต่อองค์หญิงเท่านั้น แม้แต่การจูบที่รุนแรงอย่างกะทันหันนี้ สามารถทำให้นางรู้สึกถึงความรักของท่านแม่ทัพที่มีต่อองค์หญิงอย่างเต็มที่

อวี้เยี่ยนรู้สึกเป็นการส่วนตัวว่า นี้ดีกว่าคนที่แซ่ซูนั้นอีก

เฉินเสียนก็ไม่ได้อะไรกับนาง เพียงแค่พูดว่า "ครั้งต่อไปให้ตอบสนองเร็วหน่อย อย่าปล่อยให้เจ้าสารเลวนั้นประสบความสำเร็จ"

"แม้แต่องค์หญิงก็ยังตอบสนองไม่ทัน กับบ่าวยิ่งไม่ต้องพูดถึง......." อวี้เยี่ยนยังพูดไม่จบ เฉินเสียนใช้สายตามองผ่านมา และบอกให้นางหุบปาก

เฉินเสียนพูด "เจ้าไปตักน้ำมาเถอะ"

"องค์หญิง ตักน้ำมาทำอะไรหรือเพคะ?"

"บ้วนปาก"

อวี้เยี่ยนพูดบ่น "ก็แค่จูบนิดเดียวเท่านั้น บ่าวคิดว่าไม่จำเป็นต้องบ้วนปาก.....เพคะ"

เฉินเสียนเหลือบมองนางอย่างเฉยเมย นางหันหน้าแล้วเดินออกไปข้างนอกและพูดว่า "องค์หญิงโปรดรอสักครู่ บ่าวจะไปตักน้ำมาให้องค์หญิงเพคะ!"

เฉินเสียนมองไปที่ด้านหลังของอวี้เยี่ยน และรู้สึกได้อย่างไรว่าสาวใช้ของตัวเองกำลังจะถูกคนอื่นลักพาตัวไป

ไม่นานอวี้เยี่ยนก็ได้นำน้ำที่ตักมา และเฉินเสียนยืนอยู่ใต้ชายคา บ้วนปากครั้งแล้วครั้งเล่า

อวี้เยี่ยนพูดอยู่ว่า "องค์หญิง พอเถอะ ท่านล้างหลายรอบแล้วนะเพคะ.....หากล้างอีก บ่าวเกรงว่าหนังริมฝีปากของท่านจะถูกทำลายไป"

เฉินเสียนพูดทั้งที่ยังอมน้ำอยู่ในปาก "ไม่ได้ ข้ายังต้องล้างมันอีกรอบ"

ขณะที่เฉินเสียนจัดการปัญหาในการชำระล้าง อวี้เยี่ยนก็เริ่มพูดพึมพำอยู่ข้างๆ "อันที่จริง บ่าวคิดว่าแม่ทัพหลังจากที่เขากลับเนื้อกลับตัวแล้วก็ดีเหมือนกันนะเพคะ"