ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 385

อวี้เยี่ยนพูดว่า "ทำไมเจ้าหญิงไม่พิจารณาหาพ่อเลี้ยงให้องค์ชายสักหน่อย? หากเหมือนเป็นคนอย่างคุณชายเหลียนก็ไม่เลว ก็ดีกว่าคนหลังนะเพคะ ถ้าหากพบท่านพ่อแท้ๆ องค์ชายแล้ว บ่าวก็ไม่มีอะไรพูด"

เฉินเสียนไม่แน่ใจว่า ซูเจ๋อจะชอบเจ้าน่องน้อยจริงหรือไม่ คนที่ชอบทำเรื่องแบบนั้นได้ มักจะไม่ค่อยชอบเด็ก

แต่ว่าเฉินเสียนยังจำได้ สถานการณ์ของซูเจ๋อที่สอนเด็กๆ ในสวนเล็กๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมกันมากแต่ยังเข้ากันได้

เฉินเสียนครุ่นคิด นิสัยของเจ้าน่องน้อยเงียบมากขนาดนั้น ควรจะเข้ากับซูเจ๋อได้มากกว่านี้

เฉินเสียนพูดว่า "พ่อแท้ๆ ขององค์ชายยังไม่มาเรียกร้องลูกชายของเขาจนถึงตอนนี้ ไม่แน่อาจจะไม่รู้เลยว่ามีลูกชาย เป็นเพียงลมทำชอบทำตัวพัดผ่าน คนเลวแบบนี้ไม่เอาก็ยังจะดีกว่า หรืออาจจะรู้ว่ามีลูกชายแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับ นั้นก็เป็นคนขี้ขลาดตาขาว จะเอามาทำอะไร?"

อวี้เยี่ยนพูดไม่ออก

พูดออกมาขนาดนั้นแล้ว เฉินเสียนไม่บังคับขอให้อวี้เยี่ยนเข้าใจนาง เพียงแค่หวังว่าซูเจ๋อจะไม่ถูกคนรอบข้าของตัวเองเข้าใจผิด

เฉินเสียนถาม "ใช่แล้ว เหลียนชิงโจวล่ะ? หลังจากที่กลับมาไม่มีโอกาสไปพบเขาเลย ไม่รู้เขาเป็นอย่างไร?"

อวี้เยี่ยนพูด "ก่อนหน้าที่จะได้รับข่าว คุณชายเหลียนก็ไม่ได้อยู่เมืองหลวงแล้ว เขาได้ออกจากเมืองหลวงแล้วเพคะ"

"ออกจากเมืองหลวง? ได้บอกหรือไม่ว่าจะไปที่ไหน?"

"ไม่ได้บอกเพคะ เหมือนจะไปทำกิจการที่อื่นแล้ว" อวี้เยี่ยนอดกลั้นแล้วอดกลั้นอีก แต่ก็กลั้นไว้ไม่ได้ "คุณชายเหลียนเป็นคนดีคนหนึ่ง ถ้าเขารู้ว่าองค์ชายจะถูกคนในวังหลวงจับตัวไป เขาก็จะยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่ดี เพียงแค่.....องค์หญิง เอ้อร์เหนียง......"

คำพูดถึงตรงนี้ ก็ถูกเฉินเสียนหยุดไว้ แล้วพูดว่า "วันนี้ตอนกลางวันพูดว่าอย่างไร หลังจากที่เรื่องผ่านไปแล้วจะไม่พูดถึงมันอีก ตอนนั้นไม่พูดให้เข้าใจและชัดเจน ก็เก็บไว้ในท้องต่อไปเถอะ"

มีเรื่องอะไรก็ต้องพูดต่อหน้า เวลาผ่านไปเฉินเสียนก็ไม่อยากจะฟังแล้ว

อวี้เยี่ยนจึงเก็บคำพูดกลับเข้าไป และจะไม่พูดอีกต่อไป

ตื่นนอนวันรุ่งขึ้น เฉินเสียนได้บ้วนปากหลายครั้ง

สวนสระวสันตฤดูก็กลับมาเป็นปกติ

ตอนเช้าฉินหรูเหลียงมาอีกครั้ง ทั้งยังนำซุปไก่มาหนึ่งหม้อ

เมื่อเขาก้าวเข้าปากประตูมา ก็เห็นเฉินเสียนกำลังนั่งขาสั่นอยู่ในห้อง เห็นเขาก็ด่าขึ้นทันที "คนสารเลว เจ้ายังกล้ากลับมาอีก?"

ฉินหรูเหลียงเห็นนางกำลังอารมณ์ไม่ดี ก็อดที่จะอารมณ์ดีไม่ได้ และหัวเราะพูดว่า "ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมข้าถึงไม่กล้ามาล่ะ?"

อวี้เยี่ยนและแม่นมซุยยืนเรียงแถวอยู่หน้าเฉินเสียนในห้อง ถ้าฉินหรูเหลียงจะพยายามทำอะไรอีกครั้ง คงจะไม่ประสบความสำเร็จแน่นอน

ทะเลาะกับเฉินเสียนเป็นชีวิตประจำวัน ไม่รู้จะนับว่าเป็นความสุขในช่วงที่มีความทุกข์หรือไม่

ฉินหรูเหลียงมองดูเฉินเสียน และชี้ไปที่มุมดวงตาของตัวเอง พูดว่า "เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือ? ใต้ตาถึงได้เป็นคล้ำๆ"

ไม่พูดขึ้นมันก็ดีแล้ว และเมื่อพูดขึ้นมาเฉินเสียนก็เริ่มโกรธ

ฉินหรูเหลียงหัวเราะและพูดว่า "เมื่อคืนข้านอนหลับสบาย"

เฉินเสียนหรี่ตาลงพูด "ช่วงนี้ดูเหมือนท่านจะชอบหัวเราะนะ ถูกซุปไก่ทำให้สมองเบลอแล้วกะมั้ง"

"หลายปีที่ผ่านมาข้าไม่เคยจะได้หัวเราะเลย ทำไม มีเพียงแค่ท่านที่จะหัวเราะได้?"เขาได้ยื่นซุปไก่ให้อวี้เยี่ยนพร้อมพูดว่า "เอาไปเททิ้ง"

อวี้เยี่ยนมองดูแม่นมซุย แม่นมซุยหยักหน้าเบาๆ นางถึงได้รับหม้อซุปแล้วเดินออกไป นำเอาซุปไก่ไปเททิ้งที่แปลงดอกไม้

อวี้เยี่ยนออกไปแต่แม่นมซุยยังคงอยู่ที่นั่น ฉินหรูเหลียงจะทำอะไรก็คงจะยาก นอกจากนี้เฉินเสียนยังคงระมัดระวังมากขึ้น