ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 413

เฉินเสียนก้มลงแล้วพยุงเขาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ท่านอัครเสนาบดีโปรดวางใจ ข้าจะไม่จัดการกับเฮ่อฟั่ง และจะไม่ทำอะไรเฮ่อโยว เพียงแค่ท่านอัครเสนาบดีมีจุดยืนอย่างมั่นคง พวกเขาจะปกติทุกอย่าง ในอนาคตยังจะเพิ่มอำนาจและอิทธิพลขึ้นอีกด้วย"

เฮ่อเซียงลุกขึ้นแล้วพูดว่า "กระหม่อมพูดตรงๆ องค์หญิงแค่ขอให้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กดดันไม่ให้ใช้การทรมาน เกรงว่าก็จะไม่สามารถช่วยชีวิตใต้เท้าซูได้ จักรพรรดิต้องการผลเช่นไร องค์หญิงก็น่าจะทราบดีพ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียนพูด "ข้ารู้ ข้าแค่ขอให้ท่านเซียงออกหน้า สามารถไม่ให้หนังเนื้อเขาถูกทรมาน สำหรับส่วนที่เหลือ ข้าจะหาวิธีอื่น"

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เฮ่อเซียงจะมีเหตุผลอะไรที่จะให้หลบหน้าอีก

ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่เฉินเสียนขอให้เขาทำคือไม่ได้ให้ช่วยชีวิตซูเจ๋อด้วยพลังทั้งหมดที่มี แต่เพื่อลดการทรมานซูเจ๋อเท่านั้นและก็ไม่ต้องเสี่ยงอะไรมาก

เฮ่อเซียงพูด "พรุ่งนี้ข้าจะพบผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่"

เฉินเสียนขมวดคิ้วและกล่าวว่า "พรุ่งนี้ข้าอาจจะรอไม่ได้ คืนนี้หลังจากที่ข้าออกไปจะรบกวนท่านเซียงแจ้งให้กับผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ได้รู้สักหน่อย"

เฮ่อเซียงอึ้งไปสักพัก แล้วพูดว่า "พ่ะย่ะค่ะ ข้าจะลองสุดความสามารถ เพียงแต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะสามารถเข้าพบผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ได้หรือไม่"

"อนึ่งแจ้งให้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ได้ทราบสักหน่อย พูดถึงว่าจักรพรรดิข้ามแม่น้ำและรื้อสะพานได้หนึ่งครั้ง เขาก็สามารถข้ามแม่น้ำและรื้อสะพานได้อีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าหากว่าเฮ่อฟั่งกราดเกรี้ยวเกินไป ที่ผ่านมาก็จะกลายเป็นเพียงเม็ดหมากรุกที่หายไป เฮ่อฟั่งแค่เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง ก็แค่คำนึงถึงแต่ผลประโยชน์เท่านั้น ดังนั้นท่านเซียงกับผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่สามารถสบายใจได้ ถึงอย่างไรเขาคงทิ้งหนทางให้ตัวเอง คงจะไม่ไปทูลองค์จักรพรรดิแน่"

เฮ่อเซียงพยักหน้า

คำพูดของเฉินเสียนก็ทำให้เขาได้สติ

ทำเช่นนี้ไม่ใช่เพียงแค่ไม่ให้ทรมานซูเจ๋อ เช่นเดียวกับคิดเพื่ออนาคตของเฮ่อฟั่ง ในใจเฮ่อเซียงก็ไม่ได้หวังว่าเฮ่อฟั่งจะต้องทำอะไรเพื่อจักรพรรดิในอนาคต แต่เขาจะกลายเป็นผู้ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากคนหลายพันคนและถูกสาปแช่งจากคนหลายหมื่นคน

เฮ่อเซียงจะพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อประโยชน์ของผู้อื่นและตัวเขาเอง

เฮ่อเซียงเปลี่ยนน้ำเสียงพูด "องค์หญิงวางใจเถอะ กระหม่อมจะไปพบพิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ทันทีในช่วงกลางดึก"

ทันทีที่สิ้นสุดเสียง ฉินหรูเหลียงก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "มีคนกำลังมา"

ทั้งเฮ่อเซียงและเฉินเสียนสีหน้าได้จริงจังขึ้น

ทั้งสามคนในห้องไม่ได้พูดอะไรสักพัก ตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าที่เดินอยู่ในสวน ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนหยุดที่หน้าประตู

เฉินเสียนส่งสายตาให้เฮ่อเซียง และเฮ่อเซียงถามว่า "ใคร ใครอยู่ข้างนอก?"

คนที่อยู่ข้างนอกหยุดนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า "เมื่อครู่เพิ่งข้าเดินผ่านจวนของท่านมา และเห็นว่าไฟในห้องหนังสือยังเปิดอยู่ ข้าเลยแวะมาดู เห็นว่าดึกมากแล้ว ท่านยังไม่นอนหรือขอรับ?"

น้ำเสียงที่โล่งใจ ทั้งสามคนก็รู้สึกคุ้นเคย

เป็นเฮ่อโยวที่อยู่นอกประตู

แน่นอนเฮ่อเซียงไม่ต้องการให้เฮ่อโยวพบกับสองท่านในห้อง ถึงอย่างไรเฮ่อโยวอยู่ข้างจักรพรรดิ แม้ว่าคนนอกจะไม่รู้ แต่เฮ่อเซียงก็รู้ดี เขาเคยวางยาเฉินเสียนเกือบต้องตาย หากต้องเผชิญหน้ากันตอนนี้ อาจไม่แน่ใจว่าจะไม่ไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ

หากเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

เฮ่อเซียงทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูดว่า "อืม ข้าจะไปนอนแล้ว นี่ดึกมากแล้ว เจ้าก็กลับไปนอนเถอะ"

เฮ่อโยวปฏิเสธที่จะออกไป เขายืนอยู่นอกประตูครู่หนึ่งแล้วทันใดนั้นก็พูดว่า "ท่านประหม่าทำไม? มีใครในห้องหนังสือที่ข้าพบไม่ได้งั้นหรือ? ก่อนหน้านั้นข้าได้ยินบ่าวรับใช้ที่จวนข้าพูดว่า ดูเหมือนว่ามีคนทำตัวลับๆ ล่อๆ มาที่จวนท่าน ไม่ใช่คนเลวก็ดี"

เฮ่อเซียงพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ "ไม่มีใครทำตัวลับๆ ล่อๆ อะไรทั้งสิ้น บ่าวรับใช้ที่จวนเจ้ามองผิดแล้ว กลับกันเถอะ!"