ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 587

เมื่อจูบของซูเจ๋อตกลงที่ติ่งหูและคอของเธอ เธอสั่นและครางเบา ๆ เอื้อมมือไปกอดศีรษะของซูเจ๋อ หายใจเข้าลึก ๆ เธอหอบและกล่าวว่า "ข้าไม่ต้องการให้ท่านถอนฤทธิ์ยา ข้าไม่ต้องการ"

เสียงของเขาต่ำและแหบ "แต่ร่างกายของท่านกำลังต้อนรับข้า ต้อนรับอย่างสั่นไหว"

เฉินเสียนกัดฟันและพึมพำ "ข้าไม่สน แต่ข้าไม่ต้องการ...ร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรงดี ไม่สามารถทำกับข้าแบบนี้ได้ หากท่านจะฝืน ข้าขอยอมลงไปแช่น้ำเย็นในสระจะดีเสียกว่า"

ซูเจ๋อไม่ได้ทำต่อ

เฉินเสียนยิ้มอย่างขมขื่นและกระซิบด้วยความทุกข์ใจ "ข้ารู้ว่าการมาหาท่านในคืนนี้คือความคิดที่ผิดพลาด...แต่เมื่อข้ารู้ว่าข้าคิดผิด ข้าก็มาถึงหน้าประตูบ้านของท่านเสียแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านเปิดประตู ตอนนี้ข้าคงกำลังกลับไปวังหลวง ไปแช่น้ำเย็นที่ไหนก็ได้ ท่านว่าไหน..."

"ถึงตอนนี้แล้วท่านยังมัวนึกถึงข้า ข้าไม่รู้ว่าควรโล่งใจดีหรือควรจะเสียใจดี" ซูเจ๋อกล่าวว่า "ก็ได้ ในเมื่อท่านหลังดีกับข้า งั้นข้าจะไม่ฝืน"

แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าร่างกายของเฉินเสียนไม่ใช่ว่าไม่ต้องการ

เฉินเสียนยกคอของเธอขึ้นและถอนหายใจยาว คลื่นในร่างกายของเธอยังคงพลุ่งพล่านและเธอไม่สามารถผ่อนคลายได้ทันเวลา เธอยกชายกระโปรงขึ้นมาจับและกุมไว้ที่เอวของเธอ

เฉินเสียนถอนหายใจ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือของซูเจ๋อเอื้อมมือเข้าไปในกระโปรงของเธอตั้งแต่เมื่อใด

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ขยับ มือของเขาอบอุ่นและสะอาดเหมือนหยก แต่เขาเป็นผู้กระทำความผิด และราวกับเขาจุดไฟเผาเธอในทันที ขณะที่เขาถูปลายนิ้วมือ เฉินเสียนก็ครางเบา ๆ ที่มุมปากของเธอ "ไหนบอกว่า...จะไม่ฝืนไง คนบ้า..."

"ข้าไม่ได้ฝืน แต่ข้าค่อย ๆ ทำ"

"..."

นิ้วมือของเขาลูบขึ้นมา ลูบไล้ไปทั่วทุกอณู และนิ้วมืออันทรงพลังนั้นก็จับคว้าเอาไว้ เธอรู้สึกอ่อนไหวมากจนประสาททุกส่วนเปิดออกและยอมจำนน เธอกัดฟันแน่นทันเวลาและไหลล้นออกมาอย่างอดไม่ได้ เสียงครางครวญพึมพำ

เฉินเสียนคว้ามือของเขาไว้ เพื่อต้องการจะหยุด แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ มือนั้นยังคงลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธออย่างเร่าร้อนทุกหนทุกแห่ง

เฉินเสียนได้ยินเขาพูดอย่างคลุมเครือในหูของเธอว่า "ดูอารมณ์ของท่านแล้ว ช่างทำให้ข้าต้องการท่านเสียจริง ๆ ถึงแม้ร่างกายของข้าจะยังไม่แข็งแรงเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะมีอะไรกับท่านไม่ได้" เธอเพียงรู้สึกหัวใจเต้นเมื่อเธอฟัง เธอตัวสั่นไหวเพราะเขา "แต่ในเมื่อข้าบอกว่าจะทำตามที่ท่านต้องการ ข้าก็จะไม่จับต้องท่าน ใช้เพียงนิ้วมือของข้าช่วยท่านถอนพิษ"

เฉินเสียนปฏิเสธไม่ได้ว่านิ้วมือของซูเจ๋อนั้นมีความสามารถมาก ไม่ว่าเขาลากไปที่จุดไหนมันก็สามารถลุกลามไปได้ทั่วทั้งร่างกาย

เมื่อซูเจ๋อลากนิ้วมือของเขาลงไปใต้กระโปรง เฉินเสียนก็คว้ามือของเขาไว้ทันที

เธอมองเขาอย่างนุ่มนวลด้วยดวงตาสีแดงเข้มและอ้าปากค้าง "ไม่...เดี๋ยวมือของท่านจะสกปรก..."

ดวงตาของซูเจ๋อลึกมากราวกับเขาอยากจะดูดเธอเข้าไป และกล่าวว่า "ท่านก็เคยใช้มือช่วยข้า ดูเหมือนข้าก็ต้องใช้มือกับท่านถึงจะเท่าเทียมกัน"

เฉินเสียนไม่สามารถหยุดเขาไว้ได้ มือของเขากดลงไปที่ใต้ท้องของเธอทีละนิด ๆ

เมื่อสัมผัสไปที่ขาของเธอก็พบว่ามันเปียกแฉะอยู่แล้ว เฉินเสียนกัดฟันตัวสั่นไหว รู้สึกอายและร่างกายไหม้ไปทั้งตัว

นิ้วมือของซูเจ๋อ เธอคิดมาโดยตลอดว่าเหมาะที่จะจับปากกา และเหมาะที่จะจับดาบ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาจับต้องที่ข้างล่างของเธอ

ซูเจ๋อหันข้างและโอบกอดเธอ จูบริมฝีปากของเธออีกครั้ง และหมุนขยับอย่างรุนแรง จูบล้นที่มุมริมฝีปากของเธอ และจูบลงบนคอและกระดูกไหปลาร้าของเธออย่างบางเบาและหนักแน่น

ซูเจ๋อค่อย ๆ ล้วงเข้าไปอย่างพิถีพิถันและอ่อนโยน เธอยืดขาของเธอและจับที่กระเป๋าเสื้อสีขาวของซูเจ๋อ สั่นไหวเบา ๆ