ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 597

เฉินเสียนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ก็ใช่ แต่เรื่องมงกุฎราชินีนั้น ข้าก็ต้องยอมรับในน้ำใจของเจ้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นเจ้าที่ซื้อไป ในเมื่อนำมันมาที่ต้าฉู่แล้ว ทำไมไม่บอกข้าตั้งแต่ทีแรกรึ？”

เย่ซวิ่นเอ่ยอย่างห่อเหี่ยวใจว่า“ก็ท่านไม่เคยได้ให้โอกาสกับข้าเลย เดิมทีข้าตั้งใจจะให้ท่านตั้งแต่คืนวันแต่งงานนั้นแล้ว”

เฉินเสียนพูดขึ้นทันทีว่า“เจ้าพูดว่าเจ้าตั้งใจจะของขวัญแก่ข้า นั้นก็คือสิ่งนี้หรือ？”

เย่ซวิ่นไม่อยากจะยอมรับ ไม่อยากจะตกอยู่ในสถานะเสียเปรียบต่อหน้าเธอ แต่ความเงียบที่ไม่พูดของเขานั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขายอมรับ

เฉินเสียนเม้มปากแล้วเอ่ยว่า“ตอนนี้ข้ารับมันไว้แล้ว คงไม่สายเกินไปใช่หรือไม่”

เย่ซวิ่นชำเลืองมองเธอแล้วพูดว่า“แต่ว่าข้าใช้เงินก้อนโตเพื่อที่จะซื้อมันมา ตอนนี้ข้ารู้สึกเสียใจแล้วล่ะ ไม่อยากจะให้ท่านแล้ว”

“นั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะมงกุฎราชินีนั้นตกอยู่ในมือของข้าแล้ว เงินก้อนโตนั้นหรือว่ามันยังไม่คุ้มค่าพอที่ข้าให้อิรสะเสรีภาพกับเจ้าในครั้งนี้รึ？”

“ใครอยากได้โอกาสที่ห่วยแตกจากท่านกัน！”เย่ซวิ่นพูดด่าว่า“ อิสระเสรีภาพนั้นคืออะไร มันสามารถทำให้ข้าสามารถเสพสุขได้หรือไม่！ทำให้ข้าใช้ชีวิตได้สุขสบายหรือไม่！เฉินเสียนข้าจะบอกท่านเอาไว้ ตั้งแต่ข้ายังเล็กข้านั้นชอบชีวิตดั่งนกคิรีบูนที่ถูกขังอยู่ในกรง！เพื่ออิสระเสรีภาพบ้าๆนี่มันทำให้ข้านั้นวิ่งเต้นต้องทะเยอทะยาน มองดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่รูปแบบของข้า！ข้านั้นชอบการใช้ชีวิตที่เสพสุขอย่างสบาย ！”

เฉินเสียนถูไปที่ใบหูพร้อมกับลุกขึ้น แล้วพูดว่า“ยังคงพอมีเวลา ไม่ต้องรีบร้อน เจ้าค่อยคิดให้ดีๆ”

ผู้ตรวจการแผ่นดินซวีเวยนั้นยังคงถูกขังไว้ในศาลยุติธรรมต้าหลี่ตั้งแต่แรก และตอนนี้ก็ยังไม่ได้มีลงโทษที่ชัดเจน แต่เฉินเสียนนั้นก็ได้ถอนกำลังองครักษ์วังหลวงที่เป็นผู้คุมดูแลนักโทษที่บ้านเขาออกมาหมดแล้ว จึงทำให้เหล่าขุนนางเฒ่าทั้งหลายรู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้น เพียงแค่เฉินเสียนไม่ได้สืบสวนโทษฐานทางกฎหมายให้ลึกเข้าไป นั้นก็ถือเป็นเรื่องที่โชคดีสำหรับพวกเขาแล้ว

เจตนาเดิมของเฉินเสียนนั้นไม่ได้อยากจะจัดการเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว เพราะถ้าทำเช่นนั้นมันก็ไม่มีผลดีอะไรกับในตอนนี้ สู้ผ่อนปรนแล้วให้พวกเขาได้มีทางออก ปล่อยให้ในอนาคตเมื่อพวกเขาได้พูดถึงซูเจ๋อก็จะรู้สึกหวาดผวาและไม่มั่นคงในจุดยืนกันไปเอง

เมื่อผ่านไปหนึ่งวัน เฉินเสียนเข้าราชสำนักได้ทรงตัดสินพระทัยอย่างแน่ชัดแล้วว่า ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนผู้ตรวจการแผ่นดินซวีเวยนั้นจะถูกยุยุงโดยผู้อื่น แต่ตัวเขาเองก็รู้ข้อพระราชบัญญัติแต่ก็ยังได้ฝ่าฝืนไม่เอื้อให้ก่อประโยชน์แก่ขุนนางคนสำคัญของราชสำนัก เกือบจะทำให้ก่อเกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ ในเวลานี้ซวีเวยได้ถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้ตรวจการแผ่นดิน ออกไปจากราชสำนัก และจะไม่ได้รับการแต่งตั้งให้กลับมาดำรงตำแหน่งอีกในอนาคต

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ซวีเวยนั้นได้รับรู้ถึงชีวิตที่ผันผวนอย่างมาก แต่วันนี้จักรพรรดินีได้ไว้ชีวิตและไม่ได้มีการทำร้ายคนในครอบครัวของเขา เพียงแต่ได้ปลดเขาออกจากตำแหน่งขุนนาง ถึงแม้ว่าจะเศร้าโศกเสียใจแต่เขาก็ได้การรับการผ่อนปรน ครั้นแล้วก็ได้นั่งลงคุกเข่าลงไปเคารพในน้ำพระทัยของพระองค์

ในที่สุดเรื่องเหล่านี้ก็ได้จบลง เพียงแค่เฉินเสียนไม่ได้พูดเรื่องการรับซูเจ๋อเข้ามาในวัง เหล่าขุนนางทั้งหลายก็ต่างรู้กันดีว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก

วันนี้เป็นวันเทศกาลสารทจีน

หลังจากเฉินเสียนเสร็จกิจราชการแล้ว เวลาก็ล่วงไปบ่ายโมงตรง แสงอาทิตย์สีแดงสดใสสาดส่องไปทั่วท้องทะเลสาบด้านหน้าพระตำหนักไท่เหอ ซูเซี่ยนที่ตื่นจากการนอนกลางวัน เวลานั้นก็นั่งมองอย่างเบื่อหน่ายอยู่ที่ริมทะเลสาบ มองไปยังสีแดงของทะเลสาบอย่างเหม่อลอย

เฉินเสียนเดินเข้าไปด้านหลังแล้วโอบเขาไว้ในอ้อมกอด ถามขึ้นว่า“กำลังคิดอะไรอยู่รึ？”

ซูเซี่ยนกอดแขนของเฉินเสียน ตอบกลับอย่างเงียบสงบว่า “กำลังคิดถึงตอนที่ท่านลุงเฮ่อพาข้าออกไปนอกวัง บนถนนที่ประดับไปด้วยโคมไฟสีแดง งดงามกว่าแสงในยามตะวันรอนที่ส่องมายังทะเลสาบนี้เสียอีก ”

เฉินเสียนชำเลืองมองตามดูรูปเงาของแสงในยามตะวันรอนที่สะท้อนลงบนผิวน้ำของทะเลสาบ

เธอลูบไปที่ใบหน้าของซูเซี่ยนอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า“อยากจะไปดูอีกรึ？แต่ว่าคืนนี้เป็นเทศกาลปล่อยผี เจ้าไม่กลัวหรือ？”

ซูเซี่ยนส่ายหัว

เฉินเสียนจึงหัวเราะแล้วเอ่ยว่า“อย่างนั้นตอนที่เราออกข้างนอกวัง ก็ถือโอกาสไปกินข้าวเย็นที่จวนท่านพ่อของเจ้ากัน กินเสร็จแล้วแม่กับพ่อจะพาเจ้าไปเดินชมที่ตลาดกลางคืน ดีหรือไม่ ？”

แววตาของซูเซี่ยนนั้นเป็นประกายขึ้นมา แต่ปากกลับพูดว่า“แต่ว่าครั้งก่อนเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่เพิ่งบอกว่าองค์ชายไม่ควรที่จะออกนอกวังบ่อยๆ ”

เฉินเสียนกอดให้เขาเข้าไปในเสื้ออีกชั้น แล้วเอ่ยว่า“วันนี้ไม่ต้องทำหน้าที่เป็นองค์ชายแล้ว เป็นลูกของแม่ก็แล้วกัน”

เมื่อเดินผ่านเข้าไปในตรอกด้านหลังจวนของผู้คนในเวลาพลบค่ำ มักจะทำให้รู้สึกถึงความกลมกลืนกันอย่างสงบสุข เพียงกำแพงที่ถูกกั้นในบางครั้งก็จะได้เสียงสุนัขเห่าและเสียงของไก่ที่กำลังหาอาหาร