ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 614

ซูเจ๋อไม่รู้ว่าวันส่งท้ายปีเก่าจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เขามีภรรยาและลูกชายอยู่เคียงข้าง มันควรจะเป็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบ โดยไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ

ซูเจ๋อนอนหลับตลอดทั้งบ่าย และคืนนี้เต็มไปด้วยพลัง หลังทานอาหารเสร็จเขาพาอาเซี่ยนเดินไปรอบๆ หน้าบ้านและสวนหลังบ้าน ด้วยเกรงว่าหิมะจะทำให้ประทัดเปียกอยู่ครู่หนึ่งนั้นดังไม่พอ จึงได้อุ้มซูเซี่ยนขึ้นมานั่งที่ไหล่ของตัวเอง และให้ซูเซี่ยนแขวนเชือกเพลิงของประทัดไว้บนต้นไม้

ไฟในเตากำลังลุกไหม้เล็กน้อย และบนเตาไฟกำลังปิ้งมันฝรั่งหวาน

เฉินเสียนเอนกายอยู่หน้าลานหน้าบ้าน ยิ้มให้กับความร่วมมือระหว่างสองพ่อลูกโดยปริยาย

ก่อนถึงเวลาจุดประทัด ทันใดนั้นท้องฟ้ายามค่ำคืนอันไกลโพ้นก็มีแสงวาบสองสามดวง และเสียงระเบิดก็ได้ยินแผ่วเบา ทั้งสามคนมองขึ้นไปและเห็นว่าดอกไม้ไฟบานเต็มที่

ถึงจะมีสีสันแค่ชั่วขณะ แต่ก็สวยงามจริงๆ

ซูเซี่ยนเอาแขนโอบรอบคอของซูเจ๋อและพูดเบาๆ ว่า "นั่นคือดอกไม้ไฟที่เสด็จแม่ในวังจัดเตรียมไว้ เราอยู่ที่นี่ก็สามารถดูได้"

ซูเจ๋อหันหน้า ดวงตาของเขาเหมือนประกายไฟ เขามองไปที่ผู้หญิงที่ข้างประตูอย่างลึกซึ้ง

ต่อมาซูเจ๋อวางซูเซี่ยนให้เขากลับไปที่เฉินเสียนและปิดหูของเขา ซูเจ๋อหยิบก้านไฟแล้วเป่า ปลายด้านหนึ่งของก้านไฟมีจุดสีแดงบนนิ้วของเขา เขาได้เอาไปจุดที่ประทัด และหันหลังเดินถอยหลังไปสองสามก้าว

จากนั้นก็มีเสียงประทัดดังขึ้น

สมองของเฉินเสียนเต็มไปด้วยเสียงรบกวน และซูเจ๋อรีบคลุมศีรษะของนางเอนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ปิดหูของนาง และทันใดนั้นนางก็รู้สึกสงบขึ้น

เฉินเสียนเม้มริมฝีปากและหัวเราะอย่างแผ่วเบา

"อาเซี่ยน สวัสดีปีใหม่"

ในคืนนี้ เฉินเสียนกล่าวว่า "ซูเจ๋อ ข้ามีความปรารถนาปีใหม่หนึ่งอย่าง"

"อะไรนะ" ถ้าเขาทำได้เพื่อนาง เขาจะทุ่มเทอย่างหนักเพื่อให้ได้มันมา

เฉินเสียนซ่อนมือเข้าหากัน และหลับตาราวกับว่ากำลังอธิษฐาน จากนั้นลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าหวังว่าท่านจะมีอายุยืนยาว ข้าไม่ได้อธิษฐานที่จริงจังมาก แค่หวังว่าพระเจ้าจะได้ยิน"

ดวงตาของซูเจ๋อเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แต่แววตาของเขาสั่นไหว เขาจับศีรษะของเฉินเสียนมาจูบอย่างลึกๆ ที่หน้าผากของนาง และยิ้มอย่างผ่อนคลาย "ถ้าอย่างนั้นข้าจะต้องไม่ให้ท่านเห็นช่วงเวลาที่ข้าหลับตา ไม่เช่นนั้นก็คิดว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่"

ในเวลานั้นเฉินเสียนไม่เข้าใจ ในคำพูดของเขามีความหมาย

ท่ามกลางเสียงประทัดในลานบ้าน ซูเจ๋อก้มศีรษะลงที่หูของนาง แตะนิ้วลงบนหัวใจของเฉินเสียน และกระซิบอีกครั้งว่า "อย่าลืมล่ะ ข้ามีชีวิตอยู่ที่นี่"

ในวันส่งท้ายปีเก่า เสียงประทัดในเมืองหลวงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตลอดจนท้องฟ้าใกล้สว่าง ถึงได้ค่อยๆ หยุดลงไป

ผมของเฉินเสียนแผ่กระจายอยู่ข้างหมอน นางเอนตัวไปด้านข้างในอ้อมแขน จับมือซูเจ๋ออย่างดื้อรั้น ไม่รู้ว่าในใจหวาดกลัวอะไร และกระซิบอย่างหลับๆ ตื่นๆ "ซูเจ๋อ ท่าพูดต่อไปท่านจะพาข้าไปทุกหนทุกแห่ง แต่คิดได้หรือยังว่าจะพาข้าไปที่ใด?"

ผ่านไปนาน ซูเจ๋อถึงได้กล่าวว่า "ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย เจ้ามีที่ที่อยากไปหรือไม่?"

เฉินเสียนยิ้มเบาๆ และพูดว่า "ทางตอนเหนือตอนใต้ของต้าฉู่ข้าก็เคยไปมาแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้พักและลิ้มรสอย่างละเอียด ข้าอยากไปที่ชายแดนเพื่อกินอาหารท้องถิ่นของเย่เหลียง และเหล้าสับปะรด ข้าก็อยากไปดูถิ่นทุรกันดารอันกว้างใหญ่จากชายแดนทางเหนือ ข้ายังอยากพายเรือไปทางใต้ของแม่น้ำเจียงหนาน ยังอยากอยู่ในภูเขาและป่าไม้ มีสะพานเล็กๆ และหมอกควันลอยละล่อง เพียงแค่ได้อยู่กับท่าน เฝ้าชมพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตก......."

อาจเป็นเพราะภาพลวงตาที่สวยงามเกินไป เฉินเสียนค่อยๆ ถูกนำเข้าสู่ความฝันอันแสนวิเศษที่นางวาดขึ้น

แต่สำหรับซูเจ๋อ คืนนี้ดูเหมือนจะเป็นของขวัญพิเศษให้เขา เขาจะทำใจหลับตาลงได้เช่นไร

ซูเจ๋อลูบผมของเฉินเสียนเบาๆ และพูดอย่างนุ่มนวลว่า "สิ่งที่ท่านคิดเหล่านี้ดีมาก หากมีโอกาส"

หากมีโอกาส เขาจะไปกับนางอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายก็ยังพูดไม่ออก