ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 681

เฉินเสียนกล่าวว่า "ท่านได้เก็บไว้แล้วหนึ่งคน ตอนนี้ท่านต้องการเก็บไว้อีกคน? ในวันนี้ถ้าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยกักตัวองค์ชายแห่งต้าฉู่ของข้า ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้าจะไม่ไว้หน้าเป่ยเซี่ยแล้วจริงๆ แม้ว่าจะแผ่ขยายอาณาเขตเป่ยเซี่ยของท่าน ก็ต้องส่งตัวรัชทายาทกลับคืนมา รัชทายาทของอาณาจักรนั้นเกี่ยวข้องกับโชคลาภในอนาคตของต้าฉู่ของข้า ในเวลานั้นต้าฉู่จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อพิชิตเป่ยเซี่ย"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเหลือบตามอง รัศมีความแค้นที่ไหลล้นบนร่างกายของเขา และกล่าวว่า "ตอนนี้ข้าควรหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตตลอดไปใช่หรือไม่? เจ้ากล้ามาก อย่าลืมล่ะ เจ้าเป็นจักรพรรดินีกับองค์รัชทายาทแห่งต้าฉู่ ตอนนี้ทั้งหมดได้อยู่ในอาณาเขตของข้าแล้ว"

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า "ไม่เพียงแค่พวกเราเท่านั้น แต่ยังรวมถึงองค์ชายหกของเย่เหลียงด้วย ข้าต้าฉู่ทะเลจีนตะวันออก มีเรือรบได้เตรียมพร้อมแล้ว และกองกำลังทหารต่างเก่งกาจแข็งแกร่ง หากวันหนึ่งร่วมกองกำลังกับเย่เหลียง ต่อให้ไม่มีข้าจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่แล้ว ก็สามารถทำให้เป่ยเซี่ยของท่านอยู่อย่างไม่สงบสุขตลอดไปได้"

ระหว่างการพูดคุยและเสียงหัวเราะ มันช่างสงบและไม่แยแส ไม่มีความกระตือรือร้นเลยสักนิด แต่ทุกคำพูดกลับเต็มไปด้วยการฆ่าฟัน

ต้าฉู่วันนี้ หัวใจราษฎรล้วนปรารถนาสิ่งนี้ และความสามัคคีของราชสำนัก นางมีความสามารถนี้จริงๆ

เมื่อรู้ว่าตัวเองมีหลานชายเช่นนี้ในตอนแรก จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็คิดที่จะแย้งหลานชายกลับคืนมาอีกครั้ง แต่ตอนนี้พบว่า ต้าฉู่พัฒนาขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่ปี ดังนั้นปีกของเฉินเสียนจึงสมบูรณ์ และเขาไม่สามารถแย้งกลับคืนมาได้แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นส่วนรวมหรือส่วนตัว จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรเฉินเสียนและซูเซี่ยนได้

เฉินเสียนหันกลับเดินไปสองก้าว จักรพรรดิเป่ยเซี่ยที่อยู่ด้านหลังเอ่ยปากกล่าว "เจ้าจะทำอย่างไรกันแน่ ถึงจะยอมให้ข้ากับอาเซี่ยนได้พบกัน?"

เฉินเสียนไม่ได้หันหน้ากลับมา และกล่าวอย่างคลุมเครือว่า "เป็นที่ข้าไม่ยอมให้พวกท่านปู่หลานได้เจอกันหรือ? คนที่ขัดขวางพวกท่านไม่ใช่ข้า แต่เป็นตัวท่านเอง เป็นที่ท่านไม่ยอมให้ข้าและพ่อของเขาได้พบกัน ทั้งเป็นท่านที่ทำให้ลูกชายข้าไม่มีพ่อ ตอนนี้ ท่านยังต้องการที่จะเป็นปู่ของเขา?"

นางได้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ กล่าวออกมาทีละคำพูด ว่า"ข้า และอาเซี่ยน ไม่ต้องการ ของแบบนั้น"

คิดย้อนไปเมื่อปีก่อน เมื่อที่เฉินเสียนที่อยู่ต่อหน้าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยดูต่ำต้อยเพียงใด โดนดูถูกเช่นไร นางก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ในขณะนั้น นางคิดว่าเพียงสามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ ต้องการเพียงแค่ให้นางได้อยู่ด้วยกันกับซูเจ๋อ แม้จะเป็นการถ่อมตนให้ต่ำลงเพื่อที่จะขอร้องใครนั้นมันก็สมเหตุสมผลแล้ว

ในท้ายที่สุด จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็ยังไม่สามารถทำให้บรรลุความปรารถนาได้ นางเคยแค้นใจหรือไม่? หากบอกว่าไม่เคยแค้นนั้นก็คงโกหก

แต่ความคับแค้นใจที่สะสมมาทั้งหมด ก็เทียบกับความเด็ดขาดของวันนี้ไม่ได้ อีกทั้งยังมีความรู้สึกที่เกลียดชังอยู่เล็กน้อย

หลังจากใช้ชีวิตไปครึ่งชีวิตอย่างไรประโยชน์ จนกระทั่งในที่สุดก็สูญเสียไป นอกจากเหลืออาเซี่ยนไว้ให้นาง นางก็ไม่มีอะไรเลย พวกเขายังต้องการอะไรอีกล่ะ?

เฉินเสียนได้ตัดสินใจออกจากพระราชวังเป่ยเซี่ย ได้พาเย่ซวิ่นและกลุ่มชายรูปงามที่ไม่รู้จักกลุ่มหนึ่งออกไปจากพระราชวัง

วันนี้เย่ซวิ่นมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ มองดูเฉินเสียน หรี่ตาลงด้วยรอยยิ้ม ราวกับเป็นจิ้งจอกที่ขี้เกียจและยังสูงส่ง

ดูเหมือนว่า เฉินเสียนและซูเจ๋อคงจะไม่มีโชคชะตาต่อกันแล้ว คราวนี้ที่มาที่นี่ นางคงจะรู้สึกยอมแพ้แล้ว

คนหนึ่งมีพระชายา และอีกคนมีชายรูปงามเต็มวังหลัง นี้เป็นผลลัพธ์ที่ไม่เลว

เฉินเสียนเดินผ่านเขาแล้วเหลือบมองอย่างเย็นชาและกล่าวว่า "ถ้าเจ้ายังยิ้มดีอกดีใจที่คนอื่นมีปัญหาเช่นนี้ ข้าจะเคาะฟันหน้าของเจ้าให้หลุด"

เย่ซวิ่นติดตามเฉินเสียน และกล่าวปลอบโยน "เป่ยเซี่ยไม่รู้ว่าอะไรถูกหรืออะไรผิดก็ช่างเถอะ เย่เหลียงของข้ายินดีที่จะรวมกับต้าฉู่ทั้งสองอาณาจักรมีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันตลอดไป"

เมื่อถึงชายหาด เรือสองลำนั้นได้ทอดสมอจอดอยู่ที่นั่น พร้อมที่จะแล่นได้ทุกเมื่อ

เฉินเสียนหรี่ตา มองดูทหารองครักษ์ที่เดินไปเดินมาตรวจตราทุกที่ทั้งบนเรือและด้านล่างของเรือ และจัดให้ชายรูปงามทั้งสามสิบสองคนขึ้นเรือทีละคน

เฮ่อโยวดึงซูเซี่ยนออกมาอีกด้านและถามอย่างเงียบๆ "เรื่องที่เสด็จพ่อของท่านไม่ได้แต่งงานกับพระชายารุ่ยคนนั้น ท่านไม่ได้บอกเสด็จแม่อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะรีบกลับไปเช่นนี้?"

ซูเซี่ยนกล่าวว่า "เรื่องนี้ปล่อยให้เสด็จแม่ไปจัดการให้ชัดเจนเองเถอะ" เขาพาแม่เขามาเพื่อไปกระตุ้นพ่อเขา สุดท้ายกลับเป็นแม่เขาเองที่ถูกพ่อเขากระตุ้นให้แล้ว ซึ่งซูเซี่ยนเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน

แต่ว่าถ้าพ่อของเขาไม่สนใจ เหตุใดจึงใช้พระชายารุ่ยที่ถูกจัดสรรปั้นเท็จขึ้นที่อยู่ในราชวังนั้นมากระตุ้นแม่ของเขา และสันนิษฐานว่าในเวลานั้นพ่อของเขาถูกทำให้โมโหจนสับสนแล้ว

เฮ่อโยวกล่าวว่า "นี่เรือก็กำลังจะแล่นจากไปแล้วจะให้ฝ่าบาทไปจัดการให้ชัดเจนด้วยตัวเอง มันไม่สายเกินไปหรือ"