ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 684

เมื่อเฉินเสียนกลับมา ก็เห็นว่าจานบนทางเดินนั้นแกะออกจากกระดองปูทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าซูเซี่ยนไม่สามารถแกะมันเองอย่างเรียบร้อยได้ แค่ดูก็รู้ว่าคือซูเจ๋อที่เป็นคนแกะ

ซูเซี่ยนดูเหมือนจะอิ่มมาก

ซูเจ๋อกำลังจะจากไป ปัดที่มุมเสื้อผ้าของเขาแล้วลุกขึ้น แล้วเดินกลางแดด เดินโซเซไปด้านข้างของเฉินเสียน เฉินเสียนยังคงก้มหน้าก้มตาไม่มองเขา

ไม่นาน ก็มีนางกำนัลที่ได้รับคำสั่งจากเขาให้มาเก็บทำความสะอาดที่บริเวณระเบียง

เฉินเสียนเข้ามาและนั่งลงข้างซูเซี่ยน มองดูเขาแล้วพูดว่า "ปูอร่อยไหม?"

ซูเซี่ยนพูดเบาๆ "เสด็จพ่อแกะให้อร่อยมากพ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียนไม่รู้ว่าในใจเป็นอย่างไร และก็ยิ้มให้กับตัวเองแล้วพูดว่า "ต่อไปยังอยากกิน และแม่ก็แกะให้เจ้าได้นะ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็ไม่เหมือนกันหรือ?"

ซูเซี่ยนไม่ได้พูดอะไร

เฉินเสียนยื่นมือออกมากอดเขาไว้ในอ้อมแขน ใช้นิ้วลูบแก้มเล็กๆ ของเขา หยุดสักครู่แล้วกล่าวว่า "ทำไมตาถึงแดงอย่างนี้ ร้องไห้หรือเปล่า? เขาทำให้ลูกร้องไห้หรือเปล่า?"

ซูเซี่ยนกอดในอ้อมแขนของแม่ของเขา และพูดว่า "เปล่าพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่แค่ดื่มชาขิงไอมันเข้าตา ก็รู้สึกแสบนิดหน่อย"

เฉินเสียนกล่าวว่า "เนื้อปูเย็น เจ้ายังเล็ก ต่อไปอย่ากินเยอะแบบนี้"

ซูเซี่ยนถาม "เสด็จแม่ ทำไมท่านถึงไม่ถามว่า ลูกกับเสด็จพ่อคุยเรื่องอะไรกันบ้าง"

เฉินเสียนกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "นั้นเป็นเรื่องระหว่างเจ้ากับเสด็จพ่อของเจ้า แม่ยอมให้เจ้ามีความลับเล็กไว้"

"เขาอยากพบท่าน"

ซูเซี่ยนยังกล่าวต่อว่า "วันนี้ยามตะวันลอน เสด็จพ่อบอกว่าจะรอเสด็จแม่ที่ลานโรงละคร ไม่พบไม่เลิกรา"

ผ่านไปนาน เฉินเสียนกล่าวเบาๆ ว่า "เจ้าคิดว่าแม่จะไปไหม?"

"ลูกรู้ว่าท่านจะไม่ไป ลูกแค่ถ่ายทอดตามคำเดิมออกมา"

ในตอนบ่าย เฉินเสียนไม่ได้ออกจากห้องไปแม้แต่ครึ่งก้าว นางเอนกายลงบนเตียงริมหน้าต่าง มองออกไปนอกหน้าต่าง เงาจากดวงอาทิตย์ค่อยๆ เอียง

เดิมทีนางวางแผนจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่ของวันนี้ แต่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นชั่วคราว และอยู่ไม่กี่วันก่อนจะจากไป นางไม่อยากไปไหนและไม่อยากเจอใคร

จู่ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตน่าเบื่อจริงๆ มันเหมือนกับตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่หน้าหน้าต่างบนเรือนี้ รู้สึกเบื่อหน่ายเสียเวลาไปเปล่าๆ

เฉินเสียนรู้สึกเสียใจจริงๆ ที่มาที่นี่ ได้เจอซูเจ๋อแล้ว นางไม่อยากเจอแล้ว

หากไม่พบเห็น ก็ไม่จำเป็นต้องได้ยินสิ่งที่เอากล่าวพวกนั้น นางยังสามารถทำได้เพียงหลอกตัวเอง ว่าข้างกายเขาจะต้องไม่มีคนอื่น นางยังคงคิดถึงเขาทุกวัน ถึงแม้จะไม่ได้เจอหน้ากันแต่นางก็พอใจที่รู้ว่าเขาสบายดี