ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 720

เมื่อลงมาจากราชสำนักเร็ว เฉินเสียนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร นางเดินไปรอบๆ ในห้องตำราหลวง แล้วบอกว่าควรซ่อมแซมตำหนักไท่เหอให้ดีๆ ต่อมานางรู้สึกว่าตำหนักไท่เหอมีขนาดเล็กเกินไป และวางแผนที่จะสร้างวังอีกแห่งเพื่อต้อนรับซูเจ๋อกลับมา

ในเวลานั้นเฮ่อโยวและเฉินเสียนกำลังยืนอยู่ในห้องตำราหลวง ก็ได้มองดูเฉินเสียนอย่างเมามัน แลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเขาทั้งสองยิ้มอย่างอบอุ่น

ซูเซี่ยนกล่าวว่า "เสด็จแม่ ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลา สามารถฝากให้ท่านลุงเหอไปเตรียมพร้อมให้ได้"

เฉินเสียนเคาะศีรษะของนาง และเดินไปหาเฮ่อโยว "ท่านมองข้า ขณะนี้ไม่มีสมาธิ โดยลืมไปว่าท่านได้ช่วยข้าเตรียมสิ่งเหล่านี้มาโดยตลอด คราวนี้นางต้องเตรียมตัวให้ดี ถ้าเกิดไม่แน่ใจ ท่านต้องมาถามข้าว่าหมายถึงอะไร เข้าใจหรือไม่?"

เฮ่อโยวตอบด้วยรอยยิ้ม "พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวัง"

หลังจากที่เฮ่อโยวออกไปแล้ว เฉินเสียนก็มากอดซูเซี่ยนทันที ซูเซี่ยนอยู่บนไหล่ของนาง และถูกนางกอดหมุนไปหลายรอบ

ซูเซี่ยนพูดเบาๆ "เสด็จแม่ ท่านไม่เวียนศีรษะหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

เฉินเสียนถึงได้ปล่อยเขาลง แล้วพูดว่า "เวียนศีรษะนิดหน่อยจ๊ะ"

สองแม่ลูกชายต่างหัวเราะให้กัน ในขณะที่หัวเราะด้วยรอยยิ้มนั้น เฉินเสียนได้กอดซูเซี่ยน รอบดวงตาเริ่มแสบแล้วก็ร้องไห้

ซูเซี่ยนจึงคล้อยตามแผ่นหลังของนาง ที่ขอบตาของตัวเองเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ปากก็เปลอบโยนอย่างอบอุ่น "ไม่ใช่เรื่องที่น่าดีใจหรือพ่ะย่ะค่ะ ทำไมยังร้องไห้ล่ะ"

เฉินเสียนก้มศีรษะไว้บนไหล่เล็กๆ ของเขา ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ และกล่าวสะอึกสะอื้นว่า "อาจเป็นเพราะดีใจมากเกินไป"

ซูเซี่ยนจำได้ว่า เมื่อเขาออกจากเมืองชิงไห่ พ่อของเขาบอกว่า ปีใหม่เขาจะต้องกลับมา เขากลัวว่าพ่อของเขาจะไม่สามารถกลับมาเมื่อหลายปีก่อนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าบอกแม่ของเขา

ไม่เป็นไรแล้ว พ่อของเขาไม่ได้ผิดสัญญา เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้

เฉินเสียนกังวลเวลายิ่งยาวนาน อุปสรรคก็ยิ่งจะมากขึ้น จากเป่ยเซี่ยไปยังเมืองหลวงต้าฉู่ ต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือน การเดินทางนั้นยาวนานและเหน็ดเหนื่อย นางกังวลว่าร่างกายของซูเจ๋อจะได้รับผลกระทบ และนางก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีกว่า อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง

ส่วนต้าฉู่ขอใช้เส้นทางเดินเรือ และทางด้านต้าฉู่นี้จะส่งเรือเดินทะเลไปรับยังเมืองชิงไห่ ไปมาใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งเดือน และเดินทางไปใช้เวลาภายในครึ่งเดือน ก็ควรจะเพียงพอสำหรับซูเจ๋อที่จะเดินทางจากเมืองหลวงเป่ยเซี่ยไปยังเมืองชิงไห่

ซึ่งไม่เพียงแต่ประหยัดเวลา แต่ยังช่วยให้ไม่ต้องลำบากในการเดินทางอีกด้วย

ดังนั้นเมื่อซูเจ๋อมาถึงเมืองหลวงต้าฉู่ ก็เกือบจะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว

ต้าฉู่ส่งเรือเดินทะเลไปรับอ๋องรุ่ยเป็นการส่วนตัว กับการให้ความสำคัญต่ออ๋องรุ่ยและความเคารพต่อราชวงศ์เป่ยเซี่ย นอกจากนี้เพื่อเห็นแก่ร่างกายของซูเจ๋อ และจักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่มีเหตุผลที่จะไม่เห็นด้วย

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตามอ๋องมู่ไปเพื่อช่วยเตรียมการเดินทาง และสูดอากาศหายใจเป็นการส่วนตัว "เพื่อเป็นการเคารพราชวงศ์เป่ยเซี่ยของข้า? เฮอะ พูดเพราะกว่าร้องเพลงเสียอีก นางคงต้องการให้อ๋องรุ่ยมีปีกงอกออกมาแล้วให้รีบบินไปหานางที่ต้าฉู่ทันทีสิ!"

อ๋องมู่ยิ้มอย่างสงบและพูดว่า "มีคู่รักน่า ถูกแยกจากกันสองแห่ง และห่วงใยกัน แน่นอนที่หวังว่าจะได้กลับมาพบกันใหม่เร็วๆ นี้"

อ๋องรุ่ยกำลังจะไปแต่งงาน และชาวเป่ยเซี่ยกำลังเฉลิมฉลอง

ต้าฉู่ยังแสดงความจริงใจอย่างยิ่ง เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศสิ้นสุดลง ปัญหาการค้าชายแดนระหว่างสองประเทศก็ถูกจัดเป็นวาระด้วย และการจัดหาเสบียงให้กับเรือเย่เหลียงในทะเลทิศบูรพาก็ถูกตัดขาด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่ต้าฉู่ส่งเรือเดินทะเลไปรับอ๋องรุ่ย ในน่านน้ำทะเลกว้างที่ทอดตัวจากทะเลทิศบูรพาของต้าฉู่ และปฏิเสธเรือของเย่เหลียงที่จะผ่านน่านน้ำของต้าฉู่ แล้วขึ้นไปทางเหนือสู่ชายฝั่งของเป่ยเซี่ยเพื่อจะก่อกวน

จักรพรรดิเย่เหลียงโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และจะคิดอย่างไร เป่ยเซี่ยก็ใช้วิธีการแต่งงานนี้ และมันถูกเสนอขึ้นโดยจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่

วันนี้ซูเจ๋อจะออกจากเมืองหลวง ผู้คนต่างออกมาส่งกันอย่างมีความสุข

แม้ว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของอ๋องรุ่ยจะไม่น่าเชื่อถือมาก แต่การเดินทางไปยังต้าฉู่ครั้งนี้ก็เพื่อประโยชน์ของชาวเป่ยเซี่ยด้วย

ไม่เพียงแต่เขานั่งอยู่บนรถม้า ที่ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ ซึ่งเพิ่มความลึกลับเข้าไปอีกเล็กน้อย

ซูเจ๋อยังรักษาสัญญา ในวันที่เขาออกจากเมืองหลวงเขาก็ได้มอบของทุกอย่างที่จะใช้ในการจัดการกับองค์ชายแห่งเป่ยเซี่ยที่มีอยู่ในมือให้กับจักรพรรดิเป่ยเซี่ย จนถึงตอนนี้การต่อสู้ภายในของราชวงศ์เป่ยเซี่ยก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

และองค์ชายรองของเป่ยเซี่ยได้มองเขาว่าเป็นศัตรูก่อน และไม่กล้าที่จะลดละความพยายาม ผ่านไปแค่พริบตาเดียวก็ขาดคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งไปคนหนึ่ง แน่นอนว่าเห็นแล้วคงชอบใจ

เฉพาะเมื่อกองกำลังออกเดินทางก็มีความโกลาหลเล็กน้อย

ทันทีที่ม่านรถม้าที่กว้างขวางได้ขยับ ก็มีคนหนึ่งที่สวมชุดบุรุษกระโดดเข้ามาอย่างรวดเร็ว และยังเป็นคนที่มีใบหน้าที่สวยงามอีกด้วย

เพียงแค่พริบตาเดียวแน่นอนซูเจ๋อจำนางได้ และไม่มีใครนอกจากองค์หญิงจาวหยางซึ่งปลอมตัวเป็นผู้ชาย

ซูเจ๋อกำลังพิงผนังตัวรถ ได้ยินเสียงที่ดูเหมือนเป็นเสียงของอ๋องมู่ที่อยู่ข้างนอก และกำลังสั่งการอย่างรีบร้อน "ลูกสาวตัวดีได้หายไปที่ไหนแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ ยังไม่รีบตามหาอีก!"

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองจาวหยางนิ่งๆ