ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 735

นี่เป็นขอบเขตใหม่ที่ฝูหลิงได้สัมผัส มันใหม่มาก ในวันเดียวกันนางได้กลับไปหาตำราการแพทย์ที่เกี่ยวข้องมาศึกษาค้นคว้า

ต่อมาทุกๆสองวันนางจะไปรักษาให้เย่ซวิ่นที่พระตำหนักฉีเล่อ

ครั้งนี้พอฝูหลิงเข้าไป ทั้งสองคนยังไม่ได้พูดคุยกันเลย เปลือกตานางหลุบลงมองที่เป้ากางเกงของเย่ซวิ่น แล้วกล่าวว่า “ถอดกางเกงออกเพคะ”

ใจของเย่ซวิ่นอดกลั้นไว้ ยังไม่ได้ระบายเลย

ฝูหลิงเห็นการกระทำเขาชักช้า กล่าวอีกว่า “ยังต้องให้กระหม่อมช่วยพระองค์ถอดหรือไม่เพคะ?”

เย่ซวิ่นกัดฟันกรอด ถอดกางเกงออก อดทนอดกลั้นความโมโหนี้ไว้ชั่วคราว

ต่อมาเวลาค่อยๆผ่านไป ทั้งสองก็สนิทคุ้นเคยกัน ฝูหลิงฝังเข็มให้เขา กระตุ้นจุดที่เกี่ยวข้องกับเขา และจัดยาเสริมบำรุงร่างกายด้วย

แต่แบบนี้อย่างไรต้องมีขั้นตอน

ฝูหลิงไปที่พระตำหนักฉีเล่อบ่อยครั้ง เฉินเสียนเลยได้เรียกนางมาถามไถ่

“เย่ซวิ่นมักเรียกเจ้าไปทำอะไรในพระตำหนัก?”

ฝูหลิงกล่าวว่า “ตรวจรักษาโรคเพคะ”

“เขาเป็นโรคอะไร?”เฉินเสียนถามไปอย่างงั้นแหละ

ฝูหลิงอยากจะพูดโม้สอดรู้สอดเห็นเลยเผยอปากขึ้นมา แต่นึกถึงที่เย่ซวิ่นข่มขู่ก็เลยได้อดกลั้นไว้

เฉินเสียนขมวดคิ้ว กล่าวว่า “เขาไม่ให้พูดหรือ?”

ฝูหลิงพยักหน้ากล่าวว่า “ไม่ให้พูดเพคะ หากพูดแล้วองค์ชายหกจะทำให้ข้าไม่มีหนทางแต่งงานออกไปได้เลยเพคะ”

เฉินเสียนหัวเราะ กล่าวขึ้นว่า “หนักเช่นนั้นเลย?เช่นนั้นสรุปเป็นโรคอะไร?อนาคตเจ้าจะแต่งงานออกไปได้หรือไม่ ไม่ใช่เขาเป็นใหญ่พูดแล้วต้องฟังนิ”

ฝูหลิงอุตลุดเป็นการใหญ่ กล่าวว่า “เช่นนั้นฝ่าบาทห้ามบอกใครนะเพคะ?”

“อืม ข้าจะไม่บอกใครเลย”

ทันใดนั้นฝูเหลิงก็เข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นข้างหูเฉินเสียน กล่าวอย่างยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นว่า “องค์ชายหกตั้งไม่ขึ้นเพคะ หม่อมฉันตรวจดูให้ด้วยตนเองเลย เหี่ยวเฉาหดหู่ท้อใจ ยกไม่ขึ้น”

เฉินเสียนเปลือกตากระตุก กล่าวว่า “เจ้ายังดูให้เขาด้วยตนเองหรือ?”

“หม่อมฉันเป็นหมอ นี่เป็นเรื่องธรรมชาติเพคะ”

เฉินเสียนนวดคลึงหัวคิ้ว กล่าวว่า “ในสำนักหมอหลวงมีหมอหลวงตั้งมากมาย เหตุใดเขาจะต้องเอาเจ้า?”

“คาดว่าน่าจะกลัวหมอหลวงคนอื่นปากหนักพูดจาไม่ระมัดระวัง แล้วพูดออกไปเพคะ องค์ชายหกเห็นว่าหม่อมฉันเป็นหมอหลวงหญิง หากว่าพูดออกไป ข้าก็ไม่มีชื่อเสียงแล้ว”

เฉินเสียนกล่าวอย่างร้อนใจว่า “เจ้าไม่รู้จักปฏิเสธหรือ?แม้ว่าเจ้าจะเป็นหมอ แต่ระหว่างชายหญิงไม่สามารถใกล้ชิดโดยตรงนะ”

ฝูหลิงกล่าวว่า กล่าวว่า “ตอนนั้นองค์ชายหกถอดกางเกงเลย หม่อมฉันจะมีวิธีอะไรได้ล่ะเพคะ”

เฉินเสียน “..........”

เฉินเสียนยังไม่วางใจ สั่งกำชับว่า “เจ้าทำไปอย่างนั้นตามสบายก็เสร็จแล้ว อย่าให้เขาเอาเปรียบเจ้าได้”

ฝูหลิงกล่าวอย่างมั่นใจสง่าผ่าเผย ไม่เกรงกลัวว่า “ตอนนี้องค์ชายหกไม่ตั้ง จะเอาเปรียบอะไรได้ คล้ายกับว่าหม่อมฉันเอาเปรียบองค์ชายหกมากกว่า ”นางหัวเราะแล้วโผเข้ามา กระซิบกล่าวกับเฉินเสียนว่า “น้องชายขององค์ชายหกนวดคลึงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าของอย่างนี้ของผู้ชายจะนุ่มนิ่มเช่นนี้เพคะ”

เฉินเสียนจับหน้าผาก กล่าวว่า “........หากท่านปู่ของเจ้าได้ยินคำนี้ ตีเจ้าตายแน่”

คำพูดที่ฝูหลิงพูดกับเฉินเสียนเมื่อกลางวัน เฉินเสียนรู้สึกว่าตนเองมีพฤติกรรมผิดปกติ ราวกับถูกล้างสมองเลย

เวลากลางคืน เฉินเสียนนอนอยู่บนเตียงกับซูเจ๋อ ซูเจ๋อมีกฎเกณฑ์ ไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างนี้อย่างนั้น

แต่เธอไม่มีความง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย ซูเจ๋อน่าจะนอนหลับไปแล้ว ด้วยเหตุนี้จิตใต้สำนึกมือที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็ถือโอกาสสัมผัสที่หน้าท้องของซูเจ๋อและเลื่อนลงไปด้านล่าง ในใจมีความสงสัยหวาดระแวง นุ่มนิ่มอย่างที่ฝูหลิงพูดจริงหรือ?