ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 135

“ฮือ ฮือ ฮือ...”

เสียงร้องของเจ้าหนูคังดังขึ้นจากเรือนข้าง ร้อนใจและดังกังวาน

ท่ามกลางความตื่นตระหนก ไม่มีใครสังเกตเห็น

นิ้วเซี่ยจื่ออันกระตุกอีกสองสามครั้ง

“ลี่อี๋เหนียงหายตัวไป!!!”

ได้ยินเสียงผู้คนร้องไห้จะไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ หลิวอวิ๋นเซียงก็พบว่า ลี่อี๋เหนียงอุ้มเจ้าหนูคังหนีไปแล้ว

ไม่รู้ว่านางเก็บของก่อนแล้วหรือเปล่า พ่อบ้านไปตรวจสอบ นางนำของมีค่าเล็กน้อยติดตัวไปด้วย

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจ ไม่ได้สั่งให้ใครไล่ตามไป

นางแค่สงสารเด็ก ทำเช่นนี้เมตตาเต็มที่แล้ว

ยามดึกสงัด จวนโหวที่แขวนผ้าสีขาวทั่วจวน พลันมีเงาดำแวบขึ้น

เงาดำตรงดิ่งเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ ปักเข็มเพียงไม่กี่ครั้ง หน้าอกเซี่ยจื่ออันก็ขยับขึ้นลงหายใจ!

“เหอะ คนชั่วโชคดีชะมัด”

เงาดำพูดเสียดสีสั้นๆ แล้วแบกเซี่ยจื่ออันขึ้นมา วางศพปลอมลงไปแทน ทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม เหาะเหินเดินอากาศออกจากจวนโหวไปอย่างไร้ร่องรอย

วันรุ่งขึ้น หลิวอวิ๋นเซียงตัดสินใจตามที่เคยทำมาตลอด

จิ่นเยียนสีหน้าปลื้มปริ่มแทนเจ้านาย

“รีบออกจากจวนโหว รีบออกจากกองเพลิง แม่นางตัดสินใจได้ชาญฉลาด”

หลิวอวิ๋นเซียงอยู่ข้างหน้า จิ่นเยียนกับจื่อจินถือเพชรนิลจินดาตามหลัง เพิ่งจะถึงหน้าประตูเรือน ฮูหยินเฒ่ากับฮูหยินใหญ่ก็กระวีกระวาดเข้ามา เห็นท่าทางของหลิวอวิ๋นเซียง สีหน้ายิ่งตื่นตระหนก

“หลิวซื่อ เจ้าจะทำอะไร”

หลิวอวิ๋นเซียงเลิกคิ้ว “ฮูหยินเฒ่ามองไม่ออกหรือเจ้าคะ”

“เจ้าจะไปจากจวนโหว?”

"เจ้าค่ะ"

“จวนโหวตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก งานศพเจ้าสามยังไม่ได้จัด เจ้าไม่ช่วยเต็มที่ ยังเห็นแก่ตัวอีก เจ้าไม่อายบ้างหรือ” ฮูหยินเฒ่าพูดอย่างร้อนใจ

หลิวอวิ๋นเซียงหายใจเข้าลึกๆ “ตอนนั้นท่านโหวเฒ่ากับนายท่านใหญ่ตายในสนามรบ นายท่านรองเข้าคุก เหล่าซันแกล้งตาย ตอนนั้นฮูหยินใหญ่กลับไปบ้านเดิมของนาง ฮูหยินรองอยู่ในห้องพระไม่ออกจากเรือน ท่านอ้างว่าป่วย พวกท่านไม่ช่วยอะไร ที่แท้การทำอย่างนี้คือไร้ยางอาย!”

“เจ้า...” ฮูหยินเฒ่าสะอึก พูดไม่ออกครู่หนึ่ง

“น้องสะใภ้สาม พวกเราขอโทษเจ้า” ฮูหยินใหญ่ค้อมเอวคำนับหลิวอวิ๋นเซียง “เรามาถึงขั้นนี้แล้ว ท้องฟ้าของจวนโหวกำลังจะพังทลาย เจ้าช่วยประคองหน่อยเถิด!"

ฮูหยินรู้ดีว่าการวางท่าผู้อาวุโสไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ใช้สถานะฮูหยินสามเปรียบเทียบกับนางก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ได้แต่ยอมอ่อนข้อ "หลิวซื่อ เจ้าช่วยจวนโหว จวนโหวจะจดจำความเมตตาของเจ้าแน่นอน เราอับจนหนทาง ไม่มีทางแล้วจริงๆ”

ฮูหยินใหญ่พูดไปก็เริ่มร้องไห้ ร้องไห้พลางแอบเหลือบมองหลิวอวิ๋นเซียง

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม ละครนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่