ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 160

ขอทานมองหลิวอวิ๋นเซียง ตกใจที่นางมองทะลุปรุโปร่งแบบนี้

“ข้านึกว่าท่านรักเจ้าเจ็ด”

“เคยรัก แต่เป็นเรื่องชาติหนึ่งแล้ว”

“หา?”

หลิวอวิ๋นเซียงเก็บสายตาหมุนตัวเดินไปในตรอก

ถนนเส้นนี้ตอนกลับไปเหมือนยาวนานกว่า มีลมแล้วยังพัดจนเส้นผมนางยุ่งเหยิง

“ฮูหยิน เขาผิดต่อท่าน” จิ่นเยียนรู้สึกไม่เป็นธรรมแทนหลิวอวิ๋นเซียง

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “เรื่องที่เขาผิดต่อข้าเยอะเกินไปแล้ว ใช้ชีวิตสุนัขของเขาก็ชดใช้ไม่หมด แต่หากข้าไม่สนใจเขา ก็จะไม่รู้สึกไม่เป็นธรรมและเสียใจแล้ว”

ใช้ชีวิตมาชาติหนึ่งแล้ว เรื่องที่มองทะลุปรุโปร่งก็มีอยู่

ในกลางคืน หลิวอวิ๋นเซียงได้ยินเสียงลืมตาเห็นเงาดำหนึ่งในห้อง นางตกใจยังคิดว่าเป็นเหยียนมู่ แต่เห็นเงาเตี้ยมาก และในมือยังถือท่อนไม้หนาอันหนึ่ง

นางเดินมาทางเตียง ค่อย ๆ กระเถิบลากท่อนไม้นั้นท่าทางเหมือนเงอะงะมาก

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วแน่น “เยี่ยนอี๋เหนียงหรือ?”

เพราะเสียงนี้ เงาเดาหยุดก้าวแต่อยู่ไม่ห่างนัก หลิวอวิ๋นเซียงพอจะเห็นใบหน้าของนางแล้ว

“อา......กาศ......หนาว.......แล้ว”

เยี่ยนอี๋เหนียงไม่มีลิ้น ดังนั้นเสียงที่เปล่งออกมาดูฟังแปลกๆ กัดคำก็ไม่ชัดเจนนัก

คำนี้ไม่มีปี่แต่มีขลุ่ยเล็กน้อย หลิวอวิ๋นเซียงลองยืนยันว่า “ท่านบอกว่าอากาศหนาวแล้วหรือ?”

“คน......หนาว.......ตาย........ได้.......”

“ท่านต้องการเตาไฟหรือ?”

ในห้องนางมีเตาไฟ ไม่ถึงขั้นหนาวกระมัง?

เยี่ยนอี๋เหนียงถอนหายใจ หมุนตัวลากท่อนไม้นั้นไปแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงมองเยี่ยนอี๋เหนียงออกจากห้อง จากนั้นนึกถึงอะไรท่อนไม้นี้เอามาทำอะไร? เป็นไม้เท้าหรือ แต่ก็หนาเกินไปแล้ว

นับตั้งแต่เยี่ยนอี๋เหนียงออกไป หลิวอวิ๋นเซียงก็หายง่วงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

วันรุ่งขึ้น ตอนใกล้เที่ยง ชวีโม่หรานมาหาแล้ว

หลังจากนางจับชีพจรให้ก็พูดว่า “เหลือไม่กี่วันแล้ว อย่าลืมเรื่องที่ข้ากำชับก่อนหน้านี้ เมื่อรู้สึกไม่ปวดก็รีบให้จื่อจินไปเรียกข้า”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “ใกล้แล้ว เด็กคนนี้กลับหัวอย่างปลอดภัย”

ชวีโม่หรานสูดลมหายใจลึก ตบมือของหลิวอวิ๋นเซียงอีกครั้ง “เจ้าสบายใจก็ดี พิษของพิษไป๋มู่จะถอนพอสมควรแล้ว เจ้ากับลูกจะต้องปลอดภัยทั้งคู่”

“ข้าไม่กลัว กลับเป็นเจ้าเหมือนประหม่าอยู่บ้าง” หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มว่า

“ข้าประหม่าที่ไหน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน