ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 163

นางก็ไม่สนใจอะไรพวกนี้ เพียงแต่เขาพูดแล้ว นางจึงจำไว้ทันที ตอนนี้แค่ไม่อยากเปิดบัญชีเก่ามาตีหน้าเขา

เหยียนมู่หัวเราะ นอนลงไป และกอดหลิวอวิ๋นเวียงไว้

“หนาวไหม?”

“หนาว”

เหยียนมู่กอดแน่นขึ้น แล้วยังเอาเสื้อคลุมห่มนางไว้

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มมุมปาก นางหมายความว่าแบบนี้หรือ?

เมฆดำไหลเชี่ยว หิมะก็เริ่มตก และร่วงลงมาบนร่างของทั้งสองคน

“หากตกเยอะกว่านี้อีกหน่อย ก็ฝังพวกเราได้แล้ว” เหยียนมู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลิวอวิ๋นเซียงหลับตา ชาติก่อน เรื่องที่นางเคยเสียใจที่สุดคือตายแล้วไม่ได้อยู่ในหลุมเดียวกับเขา

ตอนนี้เติมเต็มความเสียใจเล็กน้อยนั้นแล้ว

เพียงแต่ตอนนางแก่ตัวลงและใกล้จะตายจริง ๆ นางกลับชอบอยู่คนเดียวอย่างสงบ ตอนนั้นรางคิดว่า หากมีชาติหน้า นางจะไม่มีทางแต่งงานกับเซี่ยจื่อเซวียน ไม่มีทางรักเหยียนมู่

“ข้าบอกกับขอทานแล้ว ตอนเจ้าคลอดลูก หากไม่รอดจริง ๆ ข้าจะให้เขาฝังเจ้าไว้ที่นี่ ฝังไว้ในสุสานบรรพบุรุษตระกูลเหยียน เป็นคนตระกูลเหยียนของข้า”

“…”

“รอข้าตายแล้ว ข้าจะฝังอยู่หลุมเดียวกับเจ้า”

ลมเริ่มพัด คำพูดของเหยียนมู่เข้าหูหลิวอวิ๋นเซียงไม่ชัดเจนนัก แต่นางยังฟังเข้าใจ

นางอยากพูดว่า : *ทำไมเจ้าไม่ถามข้าว่ายินยอมหรือไม่?*

แต่ไม่พูดดีกว่า ถึงอย่างไรก็หนาวมากจริง ๆ หนาวจนนางไม่อยากอ้าปากพูด

หิมะปกคลุมบนร่างของพวกเขาเป็นชั้น ท้องฟ้าก็มืดลงจริง ๆ แล้ว

“เหยียนมู่ เจ้ารักข้าใช่ไหม?” หลิวอวิ๋นเซียงเอ่ยปากขึ้นมาอย่างปุบปับ

“…”

“ถึงแม้จะไม่ได้รักจินโยวมาก แต่ก็รักข้าบ้างใช่ไหม?”

เหยียนมู่เงียบไปนานมาก เขากล่าว “ใช่”

“แต่ข้าไม่หวงแหนความรักไม่สมบูรณ์นี้ และไม่อยากได้เจ้าแบบนี้”

“…”

“ดังนั้นปล่อยข้าไปเถอะ”

เหยียนมู่กอดหลิวอวิ๋นเซียง และถอนหายใจยาว “เช่นนั้นเราทำข้อตกลงกัน ข้าตายแล้ว เจ้าก็ลืมข้า เจ้าตายแล้ว ข้าก็จะลืมเจ้า หากพวกเราเจอกันอีกครั้ง อย่างน้อยข้าก็ยังเป็นพ่อของลูก”

“ดี”

วันถัดมา เหยียนมู่นำทัพไปออกศึกตะวันตก

ประตูเมืองเงียบเหงา เพราะหนาวเกินไป ประชาชนที่มาส่งจึงไม่มาก

หลิวอวิ๋นเซียงสวมเสื้อคลุมสีแดงอ่อน ท่ามกลางกลุ่มคนเบาบางดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

เหยียนมู่มองเห็นนางในทันที จึงให้รองแม่ทัพสองสามนายล่วงหน้าไปก่อน และเขาก็ขี่ม้ามาข้างกายนาง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน