ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 164

หลิวอวิ๋นเซียงดันแขนลุกขึ้น จุดเทียนบนโต๊ะ แล้วมองเยี่ยนอี๋เหนียงซึ่งสวมเสื้อหนาวหนาเตอะ กำลังจ้องมองนางอย่างหนัก ราวกับกลัวนางหนี

“ท่านอยากใช้ไม้ตะบองนี้ตีข้าตายหรือ?” หลิวอวิ๋นเซียงมองไม้ตะบองหนาเท่าท่อนแขนนั่นปราดหนึ่ง

เยี่ยนอี๋เหนียงมือขาด จึงทำได้เพียงใช้แขนเก็บขึ้นมา อาจจะฝึกฝนมาจากตอนกวาดพื้นในอารามจื่ออวิ๋น ท่าทางเก็บไม้ตะบองคล่องแคล่วมาก แต่อย่างไรก็ไม่สู้ใช้มือ ไม่สามารถออกแรงได้

เยี่ยนอี๋เหนียงได้ยินก็ส่ายหน้า “ตี…เจ้า…ให้สลบ”

หลิวอวิ๋นเซียงเลิกคิ้ว “หลังจากนั้นล่ะ”

“พา…ไป”

“ทำอะไร?”

เยี่ยนอี๋เหนียงมองหลิวอวิ๋นเซียง มองอย่างสงบอยู่นานมาก หลังจากนั้นเอาหมวกพระบนหัวลงมาอย่างเปลืองแรง และหยิบจดหมายที่เป็นสี่เหลี่ยมออกมาจากช่องว่างด้านใน

จดหมายนี้ไม่รู้ว่าซ่อนมานานเท่าใด มันเหลืองแล้ว เยี่ยนอี๋เหนียงไม่มีมือ จึงเปิดไม่ได้ หลิวอวิ๋นเซียงรับมาจากนาง และเปิดอย่างระมัดระวังใต้เทียน ด้านบนมีตัวอักษรอยู่สองสามบรรทัด

“ในกองทัพมีคนทรยศย้ายข้างไปอยู่กับเป่ยจิน เหล่าทหารนับพันของข้าถูกปิดล้อมอยู่ในป้อมถูหุน ขอฝ่าบาทโปรดส่งทหารมาช่วยเหลือโดยเร็ว”

หลิวอวิ๋นเซียงมองอักษรเหล่านี้ ก็นึกถึงเรื่องเล่าขานในชาติก่อน ทหารไปออกศึกทางตะวันตกไม่ได้ตายหมด มีหนึ่งพันคนเข้าไปในทะเลทรายโม่เป่ย

“ใครเป็นคนเขียน”

“ท่าน…โหว” เยี่ยนอี๋เหนียงกล่าวด้วยความตัวสั่น ในดวงตาขุ่นมัวมีน้ำตาไหลเมื่อเอ่ยถึงคนคนนี้ “เขา…ยังมีชีวิต…”

“จดหมายนี้มอบให้ฝ่าบาท ทำไมถึงมาอยู่ในมือของเจ้า”

เยี่ยนอี๋เหนียงพูดติดต่อกันเป็นระยะอยู่สักพัก หลิวอวิ๋นเซียงถึงจะฟังเข้าใจแล้ว

ในกงอทัพมีหนอนบ่อนไส้ส่งข่าวให้เป่ยจิน การฃเคลื่อนไหวของท่านโหวเฒ่าถูกอีกฝ่ายรู้ล่วงหน้าและวางแผนดักซุ่มโจมตี บาดเจ็บล้มตายไม่น้อย ท่านโหวเฒ่าพาทหารสามพันนายออกไปสู้รบ โดนบังคับให้เข้าไปในทะเลทรายของโม่เป่ย และทหารสามพันนายบาดเจ็บ ล้มตาย สุดท้ายตอนถึงป้อมถูหุนก็เหลือเพียงหนึ่งพันนายแล้ว

ด้านนอกป้อมถูหุนคือที่ตั้งกองทหารเมืองชายแดนของเป่ยจิน พวกเราหนีออกมาจากที่นั่นไม่ได้ ดังนั้นจึงส่งทหารสองสามนายเข้าไปปะปนกับกลุ่มพ่อค้าและกลับเมืองเซิ่งจิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

ทว่าทหารสองสามนายนี้ถูกไล่ฆ่าระหว่างทาง เมื่อถึงเมืองเซิ่งจิง ก็เหลือแค่คนเดียว แถมร่างกายยังบาดเจ็บหนัก

ทหารคนนี้คาดเดาได้ว่าในราชสำนักก็มีหนอนบ่อนไส้ ตนเองไม่มีทางเจอฝ่าบาทได้ จึงทำได้เพียงแอบเข้ามาในจวนโหว และฝากฝังจดหมายนี้กับเยี่ยนอี๋เหนียง

ทหารนายนี้ตายแล้ว เยี่ยนอี๋เหนียงฉลาดมาตลอด ได้รับความไว้วางใจจากท่านโหวเฒ่ามาก นางรู้ว่าไม่ง่าย จึงซ่อนจดหมายนี้ก่อน หลังจากนั้นก็ไปหาสหายสนิทของท่านโหวเฒ่า

เสนาบดีกรมกลาโหมหลี่เฉิงอู่ เชิญเขาให้พานางเข้าวังไปพบฝ่าบาท

ไม่สามารถไร้เหตุผล นางต้องเปิดเผยข้อมูลเล็กน้อย ไหนเลยจะคิดว่าจะนำภัยมา นางโดนขังในคุกใต้ดิน ใช้วิธีทรมานต่าง ๆ สองมือถูกตัด ใบหน้าถูกทำลาย บนเรือนร่างมีแผลน้ำร้อนลวกนับไม่ถ้วน แต่นางกัดฟันพูดว่าไม่รู้เรื่องอะไร เมื่อเจอฝ่าบาทแค่อยากขอร้องให้ฝ่าบาทตรวจสอบคดีไปออกศึกทางตะวันตก ร้องทุกข์ให้ท่านโหวเฒ่า

คนพวกนั้นอยากรู้เบาะแส แต่ถามไม่ได้ความ ทั้งหลับนางพูดออกไป ดังนั้นจึงตัดลิ้นนาง และโยนกลับไปจวนโหว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน