ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 167

“แม่นาง แม่หนูคนนี้คงชอบท่านมาก” ป้าจางกล่าว

หลิวอวิ่นเซียงรู้สึกใจอ่อนระทวยเมื่อมองเด็กหญิงตัวน้อย ก่อนจะให้จิ่นเยียนอุ้มนางขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน

จิ่นเยียนวางนางไว้ในอ้อมแขนของหลิวอวิ๋นเซียงอย่างระมัดระวัง นางตัวเล็กและอ่อนนุ่มมากจนไม่กล้าจับแรงๆ ดวงตาสีดำกลมโตคล้ายลูกองุ่นของเด็กหญิงจ้องมองมา ก่อนซุกหน้าเข้าไปในอ้อมแขนอีกครั้ง

หลิวอวิ๋นเซียงหน้าแดงระเรื่อทันทีเมื่อรู้ว่าเด็กน้อยต้องการสิ่งใด

ป้าจางหัวเราะพร้อมกับพูดว่า “แม่หนูคงจะหิวนมน่ะ”

ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ลูกสะใภ้ของข้ามีน้ำนมไม่พอสำหรับลูกสองคน นางก็เลยต้องบังคับให้เด็กหญิงดื่มนมแพะอะไรพวกนั้น”

หลิวอวิ๋นเซียงมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ผิวขาวเนียนอวบอ้วน ก่อนตอบว่า “พวกเจ้าเลี้ยงเด็กคนนี้มาอย่างดี หากครอบครัวของนางรับรู้ได้ พวกเขาคงจะขอบคุณเจ้ามาก”

“เฮ้อ เด็กคนนี้น่าสงสารมาก ไม่กี่วันก่อนบ้านของข้าส่งจดหมายมาว่าหากไม่มีเงินเลี้ยงเด็กคนนี้ ให้จัดการให้เหมาะสม ข้าจึงคิดว่าหากนางอายุครบหนึ่งขวบ จะหาบ้านดีๆ ให้กับนาง”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้ารับ “ฝากป้าจางด้วย ข้าคงวางใจมาก”

เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยไปทางทิศตะวันตก ลี่เหนียงก็กลับมาพร้อมกับเจ้าหนูคังในอ้อมแขนและเดินวกกลับเข้าไปในบ้านของหลิวอวิ๋นเซียง

“หมอบอกว่าเจ้าหนูคังอ่อนแอมาก ต้องกลับมาบำรุงร่างกายให้แข็งแรงอีกครั้ง”

เพลานั้นเองที่จิ่นเยียนเดินเข้ามาและพูดด้วยความโกรธ “มาบอกเรื่องนี้กับฮูหยินทำไม เจ้าควรดูแลลูกชายตัวเองให้ดี ถือว่าพวกเรามีเมตตาอย่างถึงที่สุดแล้ว”

“ใช่ ใช่แล้ว” ลี่เหนียงตอบอย่างอับอาย ก่อนรีบพอเจ้าหนูคังออกไปอย่างรวดเร็ว

จิ่นเยียนจึงยื่นชามน้ำแกงไก่ให้หลิวอวิ๋นเซียง “ฮูหยิน รีบดื่มเถิดเจ้าค่ะ นี่เป็นโสมที่พวกเรานำติดมาด้วย”

หลิวอวิ๋นเซียงพลันรู้สึกคลื่นไส้ทันทีที่ได้น้ำแกงไก่ “ข้าดื่มไม่ลง”

“แต่ท่านกำลังอ่อนแอ ดื่มให้มากที่สุดเถิด จะได้มีแรงไว้คลอดบุตรเจ้าค่ะ”

ภายใต้การโน้มน้าวของจิ่นเยียน หลิวอวิ๋นเซียงดื่มไปได้ครึ่งชาม จากนั้นก็ดื่มไม่ลงอีกแล้ว

กลางดึกคืนนั้นขณะที่หลิวอวิ๋นเซียงกำลังนอนหลับ น้ำคร่ำของนางก็แตก

นางรีบตะโกนหาจิ่นเยียน เมื่อจิ่นเยียนเข้าไปในห้องและเห็นภาพตรงหน้าก็ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบให้จื่อจินลงเขาไปตามป้าจางขึ้นมา

หลิวอวิ๋นเซียงสูดหายใจลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ “จิ่นเยียน ไปต้มน้ำร้อน เอาสิ่งที่เจ้าเตรียมไว้ทั้งหมดออกมา”

จิ่นเยียนพยักหน้ารับ “เจ้าค่ะ บ่าวจะไปประเดี๋ยวนี้ ฮูหยินนอนลงเถิด อย่าเพิ่งตกใจ ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ”

“เข้าใจแล้ว รีบไปเถอะ”

หลิวอวิ๋นเซียงนอนราบลงบนเตียงเตา ใช้มือลูบท้องพลางพึมพำกระซิบ “ลูกรัก แม่จะคลอดเจ้าออกมาอย่างปลอดภัย แม้ต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”

นางพลันคิดถึงเหยียนมู่อีกครั้ง แต่ก็อดสาปแช่งไม่ได้เช่นกัน “เจ้าคนเลว!”

หลิวอวิ๋นเซียง เวลาที่ข้าใจร้าย ข้าอยากให้เจ้าตบแรงๆ สักครั้ง ให้ข้ารู้ว่ามันเจ็บ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน