ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 168

หลิวอวิ๋นเซียงเม้มรีฝากปากแน่น แต่นางเจ็บปวดมาก จะทำอย่างไรให้ความเจ็บปวดนี้ทุเลาลงได้

นางพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ แต่มันกลับไร้ผล ก่อนจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในใจ ยิ่งนั่งนึกสาปแช่งเหยียนมู่มากเท่าใด เวลาก็ผ่านไปเร็วมากขึ้นเท่านั้น

กลางดึกคืนนั้นเอง ร่างกายที่เคยได้รับความเสียหายจากพิษไป่มู่ก็เริ่มแสดงอาการออกมา

เมื่อเห็นว่าดวงตาของนางเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ หมอตำแยจึงรีบให้ป้าจางเตรียมนำแกงโสมมาหนึ่งชาม

“ฮูหยิน ท่านกัดฟันทนไว้ ห้ามหมดสติเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นท่านกับเด็กในท้องจะไม่รอดทั้งคู่”

ป้าจางรีบตรงไปที่ห้องครัว ก่อนจะเจอกับจิ่นเยียนที่นอนสลบอยู่บนพื้น จึงรีบเข้าไปเขย่าเพื่อเรียกสติอยู่นาน

เพลานั้นเองจู่ๆ แสงจากคบเพลิงก็สว่างไสวขึ้นที่ด้านนอก ป้าจางมองออกไปด้วยความตื่นตระหนก และพบว่ากำลังถูกล้อมรอบด้วยทหารสวมชุดเกราะสีเงิน

จิ่นเยียนกัดฟันกรอด “ลี่เหนียงแอบไปรายงานแน่ๆ”

หลิวอวิ๋นเซียงเหมือนถูกเพลิงร้อนแผดเผาในร่างกาย แต่ขยับไปไหนไม่ได้ราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้ นี่ไม่ได้เรียกว่าความเจ็บปวด แต่มันเหมือนถูกฉีกทึ้งร่างกายออกจากกันต่างหาก

หมอตำแยวิ่งกะโผลกกะเผลกออกไปดูที่ริมหน้าต่าง “โอ้ เหตุใดข้างนอกจึงมีคนถือดาบถือปืนเต็มไปหมด ราวกับจะสู้รบกันอย่างนั้นแหละ พวกเจ้าเป็นใครกัน”

ทันใดนั้นรูม่านตาของหลิวอวิ๋นเซียงจึงหดเล็กลง นางพยายามร้องครวญครางแต่ก็ไร้เสียงออกมาจากริมฝีปาก

ทว่าหมอตำแยยังไม่สังเกตเห็นความผิดปกของหลิวอวิ๋นเซียงในเพลานี้ “ทำไมถึงเหงื่อออกเยอะมากมายเช่นนี้ล่ะ ในท้องก็ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวเลย ข้าเกรงว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติ”

ขณะที่หลิวอวิ๋นเซียงได้แต่ส่ายหน้า สองมือกำผ้าบนเตียงเตาอย่างไร้เรี่ยวแรง

บัดนี้มีสตรีแต่งกายชุดในวังสองคนเดินเข้ามายืนขนาบสองข้างประตู พลางโน้มตัวลงด้วยความเคารพ ก่อนที่สตรีในชุดคลุมสีม่วงอีกคนเดินตามเข้ามาด้วยท่าทางสง่างามและเย่อหยิ่ง

หลิวอวิ๋นเซียงพยายามเพ่งสายตามองคนคนนั้นให้ชัดเต็มสองตา แต่ร่างกายของนางก็ต้องเย็นเฉียบ แต่

นั่นมันพระนางฮองเฮา!

ลู่ฮองเฮามองเห็นหลิวอวิ๋นเซียงนอนอยู่บนเตียงเตาในแวบแรก ก่อนก้าวเข้าไปด้วยดวงตาเฉียบคม

“มีดวงตากี่คู่ที่จ้องมองเจ้าอยู่ คิดว่าหนีพ้นอย่างนั้นหรือ”

หลิวอวิ๋นเซียงไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ทำได้เพียงควบคุมตัวเองไม่ให้ตัวสั่นและจ้องไปที่ลู่ฮองเฮา

ลู่ฮองเฮาเหลือบมองหน้าท้องของหลิวอวิ๋นเซียง พลางกระตุกยิ้มมุมปาก “เจ้าเจ็ดน่ะโหดร้ายไร้ความปรานี เขาเป็นดั่งดาบดม คนถือดาบให้เขาสังหารเทพเจ้า เขาต้องสังหารเทพเจ้า หากให้สังหารปีศาจ เขาก็ต้องทำ คนเช่นนี้คงจะเป็นคนเลือดเย็นเห็นแก่ตัว แต่กลับยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง”

เป็นเรื่องธรรมดาที่คนเป็นพ่อแม่ต้องปกป้องลูกของตัวเอง

ทว่าหลิวอวิ๋นเซียงไม่รู้ว่าราชวงศ์อ่อนแอ ทุกคนต่างก็เป็นหุ่นเชิดของผู้มีอำนาจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน