ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 179

หัวหน้าโจรเป็นชายร่างกำยำหัวล้าน เดินวนรอบกลุ่มคนเหล่านั้น ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องเสียงดังว่า “เก็บผู้หญิงไว้ ฆ่าผู้ชายทิ้ง”

สิ้นคำสั่ง ลูกน้องห้าคนก็กระโจนลงจากหลังม้า พุ่งเข้าไปในฝูงชน แล้วลากตัวผู้ชายออกมา ใครขัดขืนก็ถูกฆ่าทันที เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกได้ถึงเลือดที่สาดกระเซ็นมาโดนใบหน้า แต่ก็ไม่ได้เช็ดออก ได้แต่กอดสิงอี้แน่น พลางภาวนาขอให้จื่อจินและคนอื่น ๆ หนีออกมาจากกองเพลิงได้โดยเร็ว

เหล่าผู้ชายถูกจับออกมาทีละคน นับคร่าว ๆ ก็สิบกว่าคน พวกโจรปล่อยให้พวกเขาวิ่งหนีไป

“ไอ้พวกขี้ขลาด ข้าบอกให้วิ่งก็วิ่งสิ พวกเจ้าจะวิ่งไม่วิ่ง?”

“แบบนี้ยังกล้าเรียกว่าเป็นลูกผู้ชายอีกหรือ!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าขยับ หัวหน้าโจรก็ฟันดาบลงไปคนหนึ่ง

พวกผู้ชายต่างอกสั่นขวัญแขวน ขาแทบทรุด

พวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ใด ๆ จะไปสู้กับโจรป่าพวกนี้ที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นได้อย่างไร

“บัดซบ วิ่งเร็วเข้า ไม่งั้นข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!” คนหัวโล้นตวาดลั่นด้วยสีหน้าดุร้าย

พวกผู้ชายรู้ดีว่าอยู่ก็ตาย สู้เสี่ยงดวงหน่อยยังดีกว่า คนหนึ่งจึงวิ่งนำออกไปก่อน ที่เหลือก็กรูกันออกไป วิ่งสุดชีวิต วิ่งราวกับคนเสียสติ

พวกโจรหัวเราะกันลั่น ท่าทางดิ้นรนเอาชีวิตรอดของพวกเขาช่างดูน่าขันสิ้นดี

แล้วลูกธนูก็พุ่งสาดเข้าใส่ เหล่าผู้ชายล้มลงทีละคน ไม่มีใครหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว

ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้หญิงสาวที่เหลืออยู่ต่างร้องไห้โฮออกมาด้วยความหวาดกลัว หลิวอวิ๋นเซียงเองก็หน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดผวา

“พี่หญิง หวั่นเอ๋อร์กลัวเหลือเกิน”

เสียงนี้…

หลิวอวิ๋นเซียงสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองพบว่าจ้งหมิงกำลังซบไหล่อยู่ ใบหน้าเล็ก ๆ แดงก่ำด้วยพิษไข้

“ฮัวจู๋กับขอทานล่ะ?”

จ้งหมิงส่ายหน้า “มิทราบ”

โจรเหล่านี้ขี่ม้าวนไปรอบ ๆ กลุ่มผู้หญิง แต่ละคนมีรอยยิ้มอันลามกบนใบหน้า

“ลูกพี่ใหญ่ ท่านเลือกก่อน ที่เหลือพวกเราพี่น้องค่อยแบ่งกัน”

หัวหน้าคนนั้นกวาดมองกลุ่มผู้หญิง มองจ้งหมิงแวบหนึ่ง ก่อนจะเลียริมฝีปาก แล้วลงจากม้าทันที แล้วพาจ้งหมิงออกมา

“พี่หญิง!”

“หวั่นเอ๋อร์!”

หลิวอวิ๋นเซียงตกใจสุดขีด รีบตรงเข้าไปช่วยเหลือจ้งหมิง แต่ถูกโจรคนหนึ่งใช้ดาบใหญ่ขวางเอาไว้

“ท่านหญิงน้อย โอ้ ในอ้อมกอดยังมีเจ้าตัวเล็กอีกคนด้วย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน