ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 183

“สวมเสื้อคลุมเถิด ข้าจะพาเจ้าออกไปเดินเล่น” เหยียนมู่กล่าว

หลิวอวิ๋นเซียงกล่าว “ได้สิ”

นับตั้งแต่มาถึงดินแดนเหนือ นางยังไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนเลยสักครั้ง

หลิวอวิ๋นเซียงฝากลูกน้อยให้จื่อจินดูแล จากนั้นนางกับเหยียนมู่ก็แอบหนีออกไปโดยไม่ให้จ้งหมิงรู้

“เหตุใดเราต้องลอบออกไปเช่นนี้ด้วย?” เหยียนมู่เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

“ก็ใครใช้ให้ภรรยาเอกของท่านน่ากลัวนักเล่า” หลิวอวิ๋นเซียงแอบหัวเราะ

“ข้าอยากจะฆ่านางเสียจริง”

“แต่ชีวิตของท่านยังอยู่ในกำมือของเขานะ”

เหยียนมู่ดึงหลิวอวิ๋นเซียงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วประทับจุมพิต “แต่แอบมาแบบนี้ก็ไม่เลว ดอกไม้บ้านไหนเลยจะหอมหวานเท่าดอกไม้ป่า”

หลิวอวิ๋นเซียงซุกตัวเข้าหาอ้อมอกเขา “งั้นท่านก็ลองดมดูสิว่าหอมหรือเปล่า”

ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินผ่านตรอกเล็ก ๆ ที่ไร้ผู้คน ออกมาสู่ถนนใหญ่ ก็เก็บอาการ ระงับกิริยา เมืองชายแดนเมืองเยี่ยนกุย ย่อมมิอาจเทียบเคียงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงในแผ่นดินใหญ่ ยิ่งห่างไกลจากเมืองหลวงเซิ่งจิง ด้วยอากาศที่หนาวเหน็บ มีเพียงร้านค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ตั้งเรียงรายอยู่ประปราย ผู้คนก็บางตา

แลไปทางใด มีแต่ความเงียบเหงาวังเวง

ถนนสายใหญ่สายนี้ ทอดตัวยาวเชื่อมประตูเมืองตะวันออกและตะวันตก นับเป็นถนนสายหลักสายเดียวของเมืองเยี่ยนกุย

เนื่องจากต้าหรงกับเป่ยจินทำศึกสงครามกันมาตลอดสองปี เมืองเยี่ยนกุยเคยถูกกองทัพเป่ยจินปล้นสะดม เพิ่งจะฟื้นคืนชีวิตชีวามาได้เพียงปีเดียว แต่ร้านสองฟากฝั่งถนนก็ยังปิดตายอยู่เป็นจำนวนมาก

ระหว่างทาง หลิวอวิ๋นเซียงสังเกตเห็นว่ามีขอทานอยู่มากมายสองข้างทาง ทั้งชาย หญิง แก่ เด็ก ล้วนแต่สวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น ผอมโซ เห็นแต่โครงกระดูก

เมื่อออกจากเมืองเยี่ยนกุย ก็เดินทางต่อไปทางเหนือตามถนนหลวง นาน ๆ จะมีรถลาก คนขี่ม้า หรือรถม้าสวนทางมาบ้าง

สองฟากฝั่งเป็นภูเขาโล้น ปกคลุมด้วยหมอกหนาเย็นเยียบยอดเขา

ทั้งสองคนขี่ม้าตัวเดียวกัน เหยียนมู่โอบกอดนางไว้แน่น แล้วจึงสะบัดแส้ควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว ขี่ไปประมาณหนึ่งชั่วยามก็ถึงด่านเจิ้นเป่ยแล้ว

ด่านเจิ้นเป่ยเป็นด่านป้องกันดินแดนทางเหนือ เลยด่านออกไปก็เป็นทะเลทรายกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ถัดจากทะเลทรายไปก็เป็นเป่ยจิน ด่านเจิ้นเป่ยเป็นที่ตั้งของกองทัพ ทางราชสำนักใช้นโยบายเกณฑ์ทหารพร้อมทั้งให้ครอบครัวของทหารย้ายมาตั้งรกรากที่นี่ได้ มีบ้านพักและเงินเดือนให้ ให้ทหารและครอบครัวช่วยกันบุกเบิกที่ดินรกร้างเพื่อทำการเกษตร ผลผลิตที่ได้จะนำมาใช้เลี้ยงดูคนในกองทัพ

ด้วยเหตุนี้ ภายในด่านเจิ้นเป่ยจึงไม่เพียงแต่มีทหารเท่านั้น แต่ยังมีชาวบ้านทั่วไปอาศัยอยู่ด้วย เพียงแต่บรรยากาศจะเงียบเหงากว่าเมืองเยี่ยนกุย

ในเวลานั้น มีทหารลาดตระเวนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา หัวหน้าทหารเห็นเหยียนมู่ก็รีบเข้ามาคำนับ

“ผู้บัญชาการเหยียน”

เหยียนมู่พยักหน้ารับ แล้วถามกลับไปว่า “คณะทูตจากเป่ยจินเดินทางลงใต้แล้วหรือยัง?”

หัวหน้ากล่าวว่า “พวกเขาต้องการพบท่านขอรับ แม่ทัพหลายนายแจ้งว่าท่านไม่อยู่ในค่าย พวกเขาก็เลยดึงดันจะรอที่ศาลาพักม้า แต่เผอิญว่าถ่านที่ศาลาพักม้าหมด พวกเขาทนหนาวอยู่หลายวัน ทนไม่ไหวจริง ๆ เมื่อวานก็เลยเดินทางลงใต้ไปแล้วขอรับ”

“ข้าทราบแล้ว”

หัวหน้าผู้นั้นรายงานจบ เงยหน้าขึ้นมาเห็นหลิวอวิ๋นเซียง ก็รีบคำนับ “ท่านผู้นี้คงจะเป็นฮูหยินกระมัง ข้าน้อยขอเป็นตัวแทนทหารทั้งกองทัพ ขอต้อนรับฮูหยินสู่ค่ายขอรับ”

หลิวอวิ๋นเซียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเหยียนมู่ด้วยความเขินอาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน