ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 186

จื่อจินขมวดคิ้ว “ต่างก็เป็นราษฎรของต้าหรง เหตุใดจึงไม่ยุติธรรมเช่นนี้”

“เป็นคนเหมือนกัน บางคนเกิดมามีอันจะกิน บางคนเกิดมาเป็นขอทาน ไหนเลยจะมีความยุติธรรมที่แท้จริง” ขอทานกล่าว

ทันใดนั้น ประตูห้องครัวเล็กก็ถูกถีบเปิดออก จ้งหมิงเดินออกมาอย่างระมัดระวัง ใบหน้าและเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควัน มือข้างหนึ่งถือชามซุปสีดำทะมึน

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วใช่ไหม?” เขาถาม

สิ้นเสียง เขาก็เห็นแม่ครัวของศาลาพักม้าเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหารใบใหญ่

อาหารเย็นถูกจัดวางบนโต๊ะ จ้งหมิงวางชามซุปของเขาลงบนโต๊ะด้วย

ขอทานเหลือบมองแล้วกล่าวว่า “ยังไงข้าก็ไม่กินหรอก”

จ้งหมิงหรี่ตามองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าอยากกินก็ไม่มีส่วนของเจ้าหรอก”

“แล้วนี่เจ้า?”

“ข้าต้มซุปไก่ดำให้สามี ต้มตั้งสามชั่วยามเชียวนะ” จ้งหมิงพูดพลางถอนหายใจ “สองปีมานี้ ข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างท่าน ท่านลำบากมามาก ข้าต้องบำรุงท่านให้ดี”

จ้งหมิงเพ้อเจ้อพร่ำเพรื่อทุกวัน ทุกคนก็เลยชินเสียแล้ว

พอพูดถึงเหยียนมู่ ขอทานก็ร้องเรียกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ออกมาจากห้องทางทิศตะวันตกเสียที

“แพศยา ยังไม่รีบไปตามท่านพี่มากินข้าวอีก” จ้งหมิงตวาดใส่หลิวอวิ๋นเซียง

หลิวอวิ๋นเซียงหรี่ตาลง “เจ้ากล้าเรียกข้าว่าแพศยาอีกคำเดียว ข้าจะให้เหยียนมู่หย่ากับเจ้าเสีย”

“เจ้า!”

“หึ ใครใช้ให้เจ้าอกแบนราบกว่าข้าเล่า”

“หา! แพศยา! แพศยา!”

จ้งหมิงใส่ใจหน้าอกของตัวเองมากที่สุด ตอนนี้โกรธจนด่าหลิวอวิ๋นเซียงไปหลายประโยค แต่พอเห็นหน้าอกแบนราบของตัวเองก็รู้สึกแย่อย่างมาก

ฮัวจู๋ก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน หลิวอวิ๋นเซียงมอบกล่องครีมให้นางและขอให้นางแอบเปลี่ยนกล่องครีมที่ใช้เสริมหน้าอกของจ้งหมิง

นี่เป็นครั้งแรกที่นางทรยศนายท่าน หากแต่นางทำไปก็เพราะหวังดีต่อนายท่านจริง ๆ

หากครีมนั้นได้ผลขึ้นมา วันใดที่เขาฟื้นคืนสติ เขาจะต้องปลิดชีพนางเป็นแน่

หลิวอวิ๋นเซียงก้าวเข้าไปในห้อง เห็นเหยียนมู่ยังคงก้มหน้าอยู่ อยู่อย่างนั้นเป็นเวนานาน หรือว่า…

“แอบร้องไห้อยู่หรือ?”

เหยียนมู่เงยหน้าขึ้นทันควัน ดวงตาแดงก่ำ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ข้าจะร้องไห้ได้อย่างไร ตั้งแต่สิบขวบข้าก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย”

หลิวอวิ๋นเซียงนิ่งเงียบไป ครั้นเหยียนมู่อายุได้สิบขวบ บิดามารดาและญาติมิตรของเขาก็สิ้นชีพลงทั้งหมด

นางเบือนหน้าหนี แม้ใจจะเจ็บปวดแต่ก็ยังกล่าวว่า “ข้ายังไม่ได้บอกท่านสินะ เซี่ยจื่ออันมิได้ตาย เขายังสืบทอดตำแหน่งโหว บัดนี้ข้าเป็นฮูหยินจิ้งอันโหวแล้ว ส่วนท่าน เมื่อกลับไปเมืองหลวงก็ต้องแต่งงาน เช่นนั้นพวกเราเลิกกันเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า จะได้ไม่เป็นภาระแก่กัน”

“เซี่ยจื่ออันไม่ตาย ข้าก็จะฆ่าเขาซะ เจ้าไม่อยากให้ข้าแต่งงาน ข้าก็จะไม่แต่ง เขาบีบบังคับข้า ข้าก็จะโค่นล้มเขา มีอะไรน่ากลัว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน