ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 187

พูดจบเขาก็ทำท่าจะไปจริง ๆ

หลิวอวิ๋นเซียงคว้าชายเสื้อเขาไว้โดยไม่ทันคิด

เหยียนมู่ส่งเสียงหึ “ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องทิ้งข้าไม่ลง”

หลิวอวิ๋นเซียงรีบส่ายหน้า “ข้าจะไปหาจ้งหมิง เขาต้องมียาแก้พิษแน่... อื้อ…”

เหยียนมู่โอบหลิวอวิ๋นเซียงไว้พลางก้มลงจูบนาง

“เจ้าก็คือยาแก้พิษของข้า”

ตอนดึกดื่น หลิวอวิ๋นเซียงผลักไสเหยียนมู่ออกห่าง แล้วพลิกกายหันหลังให้เขาอย่างไม่ไยดี

เหยียนมู่โอบกอดหลิวอวิ๋นเซียงจากด้านหลัง กระซิบแผ่วเบาว่า “ข้าจะปกป้องเจ้า ไม่ให้เจ้าและสิงอี้ต้องเจ็บปวด ครั้งนี้เจ้าเชื่อข้าได้หรือไม่?”

หลิวอวิ๋นเซียงอ้าปากจะเอ่ย ระหว่างพวกเขามีเรื่องราวมากมายที่ต้องเผชิญหน้า แต่จะเริ่มต้นจากตรงไหนเล่า กล่าวไปก็คงไร้ประโยชน์

เสียงร่ำไห้ของจ้งหมิงดังก้องมาจากห้องตะวันออก สลับกับคำด่าทอสาปแช่งหลิวอวิ๋นเซียงว่าแพศยา

หลิวอวิ๋นเซียงผุดลุกขึ้นนั่งทันที สวมเสื้อผ้าแล้วพุ่งตรงไปยังห้องตะวันออก นางเข้าไปต่อล้อต่อเถียงกับจ้งหมิง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เสียงด่าทอจากห้องเงียบหายไป เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้คร่ำครวญ ความโกรธในใจของหลิวอวิ๋นเซียงก็พลันมลายหาย นางกลับไปนอนลงบนเตียง แล้วหลับตาลงอย่างสงบ

เหยียนมู่หลบอยู่ด้านใน ดูเหมือนไม่กล้าหือกับหลิวอวิ๋นเซียงสักเท่าไร

“ท่านอยากจะดีกับข้าต่องั้นหรือ?”

เหยียนมู่เอ่ยเสียงเบา “อยาก”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “ก็ได้”

เหยียนมู่ดีใจ รีบพูดว่า “ข้ารับรองว่า…”

“หุบปาก!”

หลิวอวิ๋นเซียงหันหลังซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเหยียนมู่ “พวกเราอยู่ด้วยกันไปวันต่อวัน อย่าไปคิดถึงอนาคตเลย”

เหยียนมู่โอบกอดหลิวอวิ๋นเซียง คางเกยบนศีรษะของนาง แอบยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ราวกับแผนการร้ายได้ผลสำเร็จ

ความจริงแล้ว ตอนกลางวันเขาเห็นจ้งหมิงแอบใส่บางอย่างลงในน้ำซุปไก่

การพักอยู่ที่ศาลาพักม้าตลอดก็ไม่สะดวกนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว ศาลาพักม้าก็ให้ถ่านไม่เพียงพอ เหยียนมู่จึงจัดหาบ้านให้พวกเขาในเมืองเยี่ยนกุย

เวลาผ่านไป อากาศก็เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ วันนี้มีเจ้าหน้าที่หลายคนมาที่ประตูเพื่อตรวจสอบตัวตนของพวกเขา

ขอทานถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “นายท่าน เกิดคดีใหญ่ในเมืองหรือเปล่า ข้าเห็นเจ้าหน้าที่หลายคนกำลังค้นหาอยู่ตามบ้าน”

หัวหน้าเจ้าหน้าที่ล้วงมือไว้ในอกแล้วกล่าวว่า “วันนี้มีสตรีจากหลายครอบครัวหายตัวไปในเมือง เนื่องจากเป็นครอบครัวคนร่ำรวย พวกเขาทั้งหลายจึงร้องเรียนให้ศาลาว่าการรีบหาตัวคนร้ายโดยเร็ว มิฉะนั้นจะไม่ยอมจ่ายภาษี ดังนั้นทางการจึงต้องให้ความสำคัญ เฮ้อ อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ ช่างลำบากพวกเราเจ้าหน้าที่จริง ๆ”

ขอทานเพิ่งซื้อเหล้ามาพอดี จึงยื่นไหให้เจ้าหน้าที่คนนั้นหนึ่งไห “มีเบาะแสอะไรบ้างหรือไม่?”

หัวหน้ายิ้มแห้ง “ยังไงก็ตาม คนที่หายตัวไปล้วนแต่หน้าตาดี นี่พอจะนับเป็นเบาะแสได้หรือไม่?”

ขอทานถอนหายใจ “เช่นนั้นพวกท่านก็คงลำบากแล้วล่ะ”

ว่าแล้วก็ยื่นไหเหล้าอีกใบให้พวกเขา

พอพวกเจ้าหน้าที่ไปแล้ว จื่อจินก็ถามขอทานด้วยความสงสัย “ท่านติดเหล้าจะตายไป ไฉนถึงยกให้พวกนั้นไปหมดเล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน