ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 195

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “อืม เจ้าไปถึงซั่วซีแล้วดูแลตัวเองด้วย”

“เจ้าก็เช่นกัน”

มองเหยียนมู่สวมชุดเกราะ ขี่บนม้าสูงใหญ่ยกแส้จากไป หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจออกมายาว ๆ

ขอทานพิงประตู “เป่ยจินส่งราชทูตไปเจรจาที่เมืองเซิ่งจิง ตอนนี้ข่าวส่งมาว่าทั้งสองฝ่ายตกลงเป็นพันธมิตร สัญญาสิบปีนับจากนี้จะไม่เปิดศึก”

หลิวอวิ๋นเซียงเลิกคิ้ว “นี่เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ?”

ขอทานถอนหายใจ “ส่วนต้าหรงให้เป่ยจินหนึ่งแสนตำลึงทอง สามแสนตำลึงเงิน ผ้าสามแสนพับ วัวและแกะสามแสนตัว”

“……”

ขอทานหลุดขำ “ท่านฟังไม่ผิดเป็นพวกเราให้เป่ยจิน”

“แต่พวกเราชนะศึกแท้ๆ”

“แต่ท่านนั้นในวิหาร เขากลัวสงครามยังมีพวกเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋น พวกเขาใจกว้างรู้สึกว่าให้ของเหล่านั้นไปสามารถรับประกันไม่มีสงครามสิบปีมันคุ้มค่ามาก”

หลิวอวิ๋นเซียงเข้าใจในทันทีว่าทำไมเหยียนมู่ถึงให้นางเก็บสะสมข้าวแล้ว

ซีเย่ว์สูญเสียเอกราช เป่ยจินไม่มีความกังวล เกรงว่าไม่นานก็จะตลบหลังต้าหรงแล้ว

หลังจากที่หลิวอวิ๋นเซียงครุ่นคิดมาทั้งคืน วันรุ่งขึ้นให้จื่อจินออกเดินทางกลับเมืองเซิ่งจิงไปหารือกับจางฉี เริ่มเตรียมกันตั้งแต่หน้าหนาวปีนี้ รับประกันฤดูใบไม้ผลิปีหน้าก็ส่งข้าวไปได้

ผ่านปีใหม่ อากาศก็อุ่นขึ้นเรื่อย ๆ เหยียนมู่ให้เจียงหย่วนกลับไปช่วยพวกจางฉีแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงกลับไม่รู้สึกผ่อนคลาย แต่นับวันยิ่งกลุ้ม

ร้านขายข้าวหลิงอวิ๋นมีกำลังจำกัด แม้มีเงินและกำลังคนเพียงพอ แต่ก็ไม่มีวิธีรวบรวมข้าวเยอะขนาดนั้น

วันนี้นางเดินบนถนนกับขอทาน เห็นขอทานบนถนนเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อยอดพูดอย่างสงสัยไม่ได้ว่า “กำลังจะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว คนเหล่านี้ไม่เตรียมดินปลูกข้าวหรือ?”

ขอทานถอนหายใจว่า “ที่ดินร้างผืนใหญ่นอกเมือง ไม่ใช่พวกชาวบ้านไม่ปลูก แต่ที่ดินแห้งแล้งเกินไป อาศัยสวรรค์กินข้าว ต้นกล้าเหี่ยวตายหมดแล้ว ไม่เหมาะกับการเพาะปลูก คนแถวนี้อาศัยขุดยาสมุนไพรและล่าสัตว์ขายขนสัตว์หนังสัตว์เป็นหลัก แต่อาชีพแบบนี้ไม่มั่งคง ตอนที่ไม่อิ่มท้องก็ต้องมาเป็นขอทานแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงเกิดความคิด “ข้ามีความคิดดี ๆ อย่างหนึ่ง”

หลิวอวิ๋นเซียงและขอทานไปเดินชานเมืองหลายวัน เหมือนกับที่เขาบอก ดินที่นี่เป็นที่ร้างไม่มีการเพาะปลูก

หลิวอวิ๋นเซียงหาแผนที่มาชี้จุดหนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าพวกเราขุดแม่น้ำให้ไหลมาทางเมืองเยี่ยนกุยของพวกเราละก็ ก็แก้ไขปัญหาน้ำได้แล้ว”

“สถานการณ์ตอนนี้ ทุกคนกำลังหิวจะต้องยินดีรับเงินทำงานแน่นอน แต่ท่านเพ้อฝันเกินไปหรือไม่ นี่ผิดต่อหลักการเก็บภาษีของราชสำนัก ท่านไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ?”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “ดังนั้นข้าจะต้องซื้อที่ดินร้างชานเมืองเหล่านั้นก่อน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน