ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 201

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ ฝั่งนั้นก็เกิดความวุ่นวายขึ้น คนเหล่านั้นต่างยกอาวุธขึ้นมา บ้างก็ถือมีดดาบ บ้างก็ถือขวาน บ้างก็ถือท่อนเหล็ก แล้วก็ฟาดเข้าใส่กันอย่างอลหม่านไปหมด

หลิวอวิ๋นเซียงอดไม่ได้ที่จะเอามือปิดปาก เหตุการณ์แบบนี้ จะไม่กลายเป็นเนื้อบดไปเลยหรือ

แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีทหารกลุ่มหนึ่งเข้ามา ซึ่งนำโดยเหยียนมู่

เขาตะโกนไปข้างหน้าว่า “คนที่อยู่ข้างหน้าหลบไป ค่ายใหญ่เจิ้นเป่ยมีภารกิจด่วน ใครขวางทางจะถูกดำเนินคดีในข้อหาขัดขวางกลาโหม”

คนที่อยู่ข้างหน้าได้ยิน แต่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง

เหยียนมู่ตวาดลั่นอีกคราว่า “ขัดขวางกลาโหม มีโทษประหาร จับพวกเขาทั้งหมดไป ประหารเดี๋ยวนี้”

เหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังเขาก็ลงจากหลังม้า พุ่งเข้าไปรวบตัวหลี่ป้าเทียนและพรรคพวกในพริบตา

หลิวอวิ๋นเซียงได้แต่นิ่งงัน นางเข้าใจความหมายของคำว่า: เล่นงานใคร ย่อมมีเหตุผลหรือหาข้ออ้างได้เสมอ

เหยียนมู่ช่างเข้าใจแก่นแท้ของการเป็นขุนนางทุจริตเสียจริง แถมยังพัฒนาฝีมือจนถึงขั้นเลิศอีก

ลูกน้องของเขารุมล้อมเข้ามาทันที สิบกว่าคนคุกเข่าเรียงเป็นแถวเดียวกัน หัวมุมถนนแห่งนี้ดูท่าจะกลายเป็นลานประหารเสียแล้ว

เสิ่นอวิ๋นโจวรีบกระโดดออกมา ชี้หน้าเหยียนมู่แล้วพูดว่า “เหยียนมู่ เจ้าอย่าได้บังอาจนัก ชีวิตคนตั้งสิบกว่าคน เจ้าจะฆ่าก็ฆ่าตามใจชอบเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้ายังเห็นข้า ผู้เป็นเจ้าเมืองอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่?”

เหยียนมู่เหลือบมองลงไป เห็นเสิ่นอวิ๋นโจวมุมปากกระตุกเล็กน้อย “โอ้ นี่ไม่ใช่เสิ่นซื่อหลางหรอกหรือ พวกเราสนิทกันขนาดไหน ข้าไม่เพียงแต่เก็บเจ้าไว้ในสายตา แต่ยังเก็บไว้ในใจอีกด้วย”

เมื่อชวีโม่หรานได้ยินข่าว ก็ถือมีดทำครัววิ่งมา แต่สถานการณ์กลับตาลปัตรไปแล้ว

ในร้านริมถนน หลิวอวิ๋นเซียงกำลังอุ้มสิงอี้กินบะหมี่ พอเห็นชวีโม่หรานเดินมาก็โบกมือให้

ชวีโม่หรานเหลือบมองโต๊ะข้าง ๆ จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามหลิวอวิ๋นเซียง “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หลิวอวิ๋นเซียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องราวความรักความแค้นอยู่บ้าง”

“หา?”

“พอคนที่บ้านท่านเจอเหยียนมู่ ก็ทิ้งความเป็นบัณฑิตผู้คงแก่เรียน สุขุม เยือกเย็นไปหมด กลายเป็นคนไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจตัวเองไปเลย”

“แค่ก ๆ”

ชวีโม่หรานหันไปมอง ก็เห็นเสิ่นอวิ๋นโจวโกรธจนหน้าแดงก่ำ ชี้นิ้วไปที่เหยียนมู่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ต่างจากเหยียนมู่ที่ยังคงมีสีหน้าสุภาพอ่อนโยน และยังยิ้มแย้มเสียด้วยซ้ำ

“เจ้าเป็นถึงผู้บัญชาการกองทัพเจิ้นเป่ย แต่กลับใช้อำนาจข่มเหงรังแกชาวบ้าน ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นว่าทำความผิดร้ายแรงถึงขั้นขัดขวางกลาโหม ชีวิตคนนับสิบ เจ้าสั่งฆ่าได้ง่าย ๆ มีขุนนางอย่างเจ้าที่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ช่างเป็นภัยพิบัติของราชสำนัก เป็นความโศกเศร้าของราษฎรโดยแท้”

เหยียนมู่รินชาด้วยรอยยิ้ม พลางเลื่อนถ้วยชาไปตรงหน้าเสิ่นอวิ๋นโจว “ดื่มชาก่อนเถิด อย่าตะโกนจนเสียงแหบไปเชียว”

“เจ้าอย่ามาทำหน้าระรื่น!”

“เสียงของใต้เท้าเสิ่นเหมือนน้ำพุใส บริสุทธิ์และไพเราะ ข้าชอบฟังที่สุด โดยเฉพาะเวลาที่เจ้าด่าข้า เสียงสูงเต็มไปด้วยอารมณ์ ทำให้ข้ารู้สึกเบิกบานใจนัก”

“เจ้า เจ้า … เจ้าไม่ไปประจำการที่ซั่วซี ละเลยกฎหมายราชสำนักราวกับเรื่องเล่น ๆ แถมยังไม่ใส่ใจชีวิตผู้คน ข้าจะกราบทูลราชสำนัก ปลดเจ้าออกจากตำแหน่ง ยึดอำนาจทหารของเจ้าเสีย!” เสิ่นอวิ๋นโจวโกรธจนตัวสั่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน