ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 208

แม้แต่ตัวนางเองก็ไม่จำเป็นต้องคิด เขาโพล่งออกไปช่วยนางโดยไม่ทันไตร่ตรองว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นไร

ไม่ต้องให้นางคิด เพราะในตอนนั้น ตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรเลย

หลิวอวิ๋นเซียงเดินเข้าไป ยืนเคียงข้างเขาพลางมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า

“ตอนนั้นข้าอายุแปดขวบ ท่านพ่อได้รับคำสั่งให้ไปประจำการที่ด่านเจิ้นเป่ย คืนก่อนออกเดินทาง ข้ากอดขาท่านพ่อไว้แน่นไม่ยอมปล่อย บอกว่าจะไปค่ายทหารกับท่านพ่อ ไปรบด้วยกัน ตอนนั้นข้าก็แค่ไม่อยากให้ท่านพ่อไป เลยแกล้งอ้อนเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าท่านพ่อจะพาข้ามาที่ด่านเจิ้นเป่ยจริง ๆ ตลอดปีนั้น ท่านพ่อสั่งให้ข้าฝึกซ้อมกับทหาร ตื่นเช้าทุกวัน ใช้น้ำเย็นราดหน้า สวมชุดเกราะหนัก แล้วเริ่มวิ่งตอนเช้า ต่อยมวย ต่อสู้กัน ถ้าวันไหนข้าอยากอู้ ท่านพ่อก็จะใช้แส้ฟาดข้า บอกว่าข้าเป็นคนขอตามมาเอง เป็นทางเลือกของข้าเอง ไม่มีทางถอย ต้องกัดฟันอดทน วันหนึ่ง ท่านพ่อพาข้าไปที่หอสังเกตการณ์บนกำแพงเมือง ชี้ไปที่สนามรบไกล ๆ แล้วบอกว่า ทหารถือเป็นเกียรติที่ได้ตายในสนามรบ ถือเป็นความอัปยศที่จะมีชีวิตอยู่อย่างขลาดเขลา”

หลิวอวิ๋นเซียงเอนศีรษะพิงไหล่ของเหยียนมู่ เขาไม่เคยพูดถึงพ่อแม่ของเขาเลย ราวกับเป็นฟองสบู่ที่แตกง่าย ใครก็แตะต้องไม่ได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม

“แต่เขาได้อะไรเป็นการตอบแทน โชคดีที่ข้าไม่เหมือนเขา ข้าไม่มีคุณธรรมต่อแคว้น ไม่ต้องการสละชีวิตเลือดเนื้อ”

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจ “แต่ท่านก็ช่วยผู้หญิงเหล่านั้นเอาไว้ ด่านเจิ้นเป่ยและเมืองเยี่ยนกุยต่างก็สำนึกบุญคุณท่าน”

“หึ ไม่จำเป็นหรอก!”

หลังจากสงครามครั้งนี้ เป่ยจินได้ส่งกำลังทหารเพิ่มมายังด่านเจิ้นเป่ย ทั้งสองฝ่ายกลับมาตึงเครียดกันอีกครั้ง

หนึ่งเดือนต่อมา ราชสำนักก็ออกคำสั่งตำหนิทัพเจิ้นเป่ย ลงโทษตัดเบี้ยหวัด และลดเบี้ยเลี้ยงอาหาร

“คำสั่งนี้ข้าเป็นคนออกเอง ความผิดทั้งหมดข้าขอรับไว้เอง เบี้ยหวัดที่โดนตัด ข้าจะชดเชยให้ ส่วนเบี้ยเลี้ยงอาหารที่โดนลด ข้าจะหาวิธีรวบรวมมาให้”

คำพูดของเหยียนมู่ ทำให้เหล่าทหารต่างพากันสนับสนุนเขามากขึ้น

ส่วนเหยียนมู่นั้น เนื่องจากสถานการณ์ตึงเครียด ราชสำนักไม่กล้าปลดอำนาจการบังคับบัญชาทหารของเขาไป จึงได้แต่ตำหนิเล็กน้อย ลดตำแหน่ง ปรับเงินเดือน ซึ่งไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก

ในขณะเดียวกัน ต้าหรงก็ส่งทูตไปเจรจากับเป่ยจิน พร้อมนำทองคำหนักหมื่นตำลึงไปเป็นการขอขมา

เป่ยจินเรียกร้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี ในท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงด้วยการที่องค์หญิงเก้าแห่งราชวงศ์ต้าหรงต้องแต่งงานกับองค์ชายสามแห่งเป่ยจินในฐานะพระชายารอง

แต่เมื่อข่าวนี้แพร่ไปถึงกองทัพเจิ้นเป่ย เหล่าทหารต่างก็โกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง

“พวกเราไม่กลัวแม้แต่การหลั่งเลือด พวกเขาอยู่ในราชสำนักกลับคุกเข่าลงก่อน!”

แม้จะเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ไม่มีใครทำอะไรได้

ไม่ทันถึงฤดูใบไม้ผลิ ขบวนส่งตัวเจ้าสาวขององค์หญิงเก้าก็เดินทางมาถึง

หลิวอวิ๋นเซียงเพิ่งจะรู้สึกตัวในตอนนี้ว่าองค์หญิงเก้าผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นองค์หญิงเฟยอวี่ที่เคยชวนนางไปเที่ยวเรือสำราญด้วยกันเมื่อปีนั้น

ในบรรดาองค์ชายและองค์หญิงของราชวงศ์ องค์หญิงเก้าผู้นี้เป็นเพียงคนเดียวที่เหยียนมู่สนิทสนมด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน