ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 212

แต่ผ่านไปเพียงวันเดียว นางก็กลายเป็นร่างไร้วิญญาณที่เย็นชืดเสียแล้ว

และนางกำนัลเหล่านี้ พวกนางส่วนใหญ่ก็อายุเพียงเท่านี้ พวกนางติดตามองค์หญิงมาแต่งงาน พวกนางล้วนรวบรวมความกล้าอย่างมาก แต่โชคชะตากลับไม่เมตตาพวกนาง

เหล่าทหารต่างก้มหน้า แสดงสีหน้าเศร้าโศกเสียใจ บางคนถึงกับร้องไห้

พวกเขายังรู้สึกเสียใจขนาดนี้ แล้วเหยียนมู่จะขนาดไหน

หลิวอวิ๋นเซียงมองไปที่เหยียนมู่ แต่ในขณะนี้ ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ มีเพียงสีหน้าที่ซีดเผือดกว่าเดิม

เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก แล้วคลุมร่างกายขององค์หญิงเก้า จากนั้นก็ก้มลงอุ้มร่างของนางขึ้น เหล่าทหารคนอื่น ๆ ก็อุ้มร่างของนางกำนัลเหล่านั้นขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดเดินทางกลับไปยังด่านเจิ้นเป่ยด้วยความโศกเศร้า

ภายในศาลาพักม้า หลิวอวิ๋นเซียงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้องค์หญิงเก้า บาดแผลบนร่างกายของนางนั้นดูน่าตกใจมาก จนมือของหลิวอวิ๋นเซียงสั่นเทาไปหมด และเหงื่อก็ท่วมตัว นางไม่กล้าคิดเลยว่าเด็กสาวคนนี้จะต้องหวาดกลัวและสิ้นหวังมากแค่ไหนในตอนนั้น

หลังจากจัดแต่งร่างกายให้องค์หญิงเก้าเรียบร้อยแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงก็ขอให้ทหารสองนายช่วยกันนำร่างขององค์หญิงเก้าใส่ลงในโลงศพ เมื่อมองดูเด็กสาวคนนี้อีกครั้ง หลิวอวิ๋นเซียงก็ถอนหายใจ แล้วให้พวกเขาปิดฝาโลง

เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า หลิวอวิ๋นเซียงก็ได้ยินเจ้าหน้าที่ผู้ส่งเสด็จพูดด้วยความร้อนใจว่า “ผู้บัญชาการเหยีนย โปรดอย่าวู่วาม โปรดอย่าวู่วาม เรื่องนี้เป็นความผิดของเป่ยจิน พวกเราควรจะรีบรายงานราชสำนัก ให้ฝ่าบาทและเหล่าขุนนางในราชสำนักเป็นผู้ตัดสินใจ เป่ยจินทำผิด พวกเขาจะต้องให้คำอธิบายแก่ต้าหรงของเรา องค์หญิงเก้าจะไม่ตายเปล่า”

หลิวอวิ๋นเซียงเดินเข้าไปในห้องโถง รินชาอุ่นให้พวกเขาคนละแก้ว แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังเหยียนมู่

เขานั่งพิงเก้าอี้ ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์ ราวกับไม่ได้ฟังสิ่งที่ทูตส่งตัวเจ้าสาวพูดเลยแม้แต่น้อย

เมื่อทูตส่งตัวเจ้าสาวเห็นว่าเหยียนมู่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จึงรีบหันไปมองเสิ่นอวิ๋นโจวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ใต้เท้าเสิ่น ท่านช่วยพูดเกลี้ยกล่อมผู้บัญชาการเหยียนด้วยเถอะ ให้คำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมเป็นสำคัญ!”

เสิ่นอวิ๋นโจวก้มหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ถ้าราชสำนักยืนกรานจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด งั้นเป่ยจินจะยุติเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

ทูตส่งตัวเจ้าสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ต้องให้ฆาตกรชดใช้ชีวิต”

แต่คนผู้นั้นเป็นถึงองค์ชายสามของเป่ยจิน และเป่ยจินขึ้นชื่อเรื่องความเย่อหยิ่งอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่หาแพะรับบาป โยนความผิดทั้งหมดในวันนี้ไปให้คน ๆ นั้น ถือว่าเป็นการปิดเรื่อง

เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กก็หายไป

คิดได้ดังนั้น เหล่าราชทูตส่งตัวเจ้าสาวต่างก็ถอนหายใจ

เสิ่นอวิ๋นโจวแค่นเสียงเย็นชา “ข้ากำลังคิดอยู่ว่า เหตุใดองค์ชายสามผู้นี้ถึงกล้าทำเช่นนี้กับองค์หญิงต้าหรงของพวกเรา หรือว่าในสายตาของชาวเป่ยจินแล้ว ชีวิตของพวกเราชาวต้าหรงช่างไร้ค่าเช่นนั้น”

“ใต้เท้าเสิ่น ท่าน…”

เสิ่นอวิ๋นโจวรีบหัวเราะกลบเกลื่อน “ข้าก็แค่บ่นไปอย่างนั้น เรื่องนี้ต้องให้ผู้บัญชาการเหยียนเป็นผู้ตัดสินใจ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน