ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 220

เยี่ยนเอ๋อร์ซบในอ้อมกอดหลิวอวิ๋นเซียง ท่าทางพอใจกับตัวเอง เอียงหัวซุกในอ้อมกอด

จิ่นเยียนหัวเราะเขา "เจ้าเป็นลูกหมาหรือ"

เยี่ยนเอ๋อร์ฉีกยิ้ม “หอมหอม”

จิ่นเยียนยิ้มกว้าง ดวงตาแดงเรื่อ “เจ้าหาแม่มาตลอดไม่ใช่หรือ นางก็คือแม่ของเยี่ยนเอ๋อร์”

เยี่ยนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองหลิวอวิ๋นเซียง มองแล้วมองอีก ท่าทางจริงจังมาก

หลิวอวิ๋นเซียงสะกดอารมณ์ตื่นเต้น พูดอย่างอ่อนโยนที่สุด "เยี่ยนเอ๋อร์ ข้าเป็นแม่ของเจ้า"

เยี่ยนเกอร์ทำปากมุ่ย ดูเหมือนไม่ค่อยดีใจ

จิ่นเยียนเห็นว่าเยี่ยนเกอร์ไม่ยอมพูดอยู่นานก็รู้สึกกังวล “เยี่ยนเกอร์ นางก็คือแม่ของเจ้า เรียกแม่เร็วเข้า”

เยี่ยนเกอร์ยังคงมองหลิวอวิ๋นเซียง แต่ปิดปากสนิท

“เยี่ยนเกอร์ เจ้าพูดกับพ่อว่าอยากหาแม่ไม่ใช่หรือ ทำไมไม่เรียกแม่เล่า”

เมื่อเห็นว่าเด็กชายจำนางไม่ได้ หลิวอวิ๋นเซียงก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดกริด น้ำตาไหลริน "ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ..."

เด็กน้อยมีอารมณ์ในใจ นางรู้ดีจึงไม่อยากบังคับ

ไม่ง่ายที่จะได้กลับมาพบกับลูกชายอีกครั้ง นางแค่อยากจะดูแลเขาให้เต็มที่

เช้าวันรุ่งขึ้น ในที่สุดลู่ฉางอันก็ฟื้น เมื่อเห็นหลิวอวิ๋นเซียง ก็ตกตะลึงนานสองนาน

“ดูเหมือนข้ายังไม่ค่อยได้สติ”

หลิวอวิ๋นเซียงเอ่ยขึ้น "ท่านตกลงไปในทะเลสาบ ข้าช่วยท่านขึ้นมา"

เมื่อลู่ฉางอันได้ยินพลันนึกขึ้นได้ว่า "ข้าหมดสติไปกี่วัน"

"สองวัน"

"แย่แล้ว!"

ลู่ฉางอันรีบร้อนลุกขึ้น สองเท้าเหยียบพื้น

“ตระกูลเหอกำลังจะฝังเหอจื่อเยวี่ย ข้าต้องขัดขวาง”

“ลู่ซื่อจื่อ ท่านเพิ่งตกน้ำเป็นไข้ ร่างกายอ่อนแอ ต้องนอนพักสองสามวัน”

ลู่ฉางอันสีหน้าร้อนใจ "ตระกูลเหอกำลังจะฝังเหอจื่อเยวี่ย ข้าต้องไปขัดขวาง! ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นคดีอยุติธรรม!"

เมื่อเห็นว่าลู่ฉางอันตัดสินใจแน่วแน่ หลิวอวิ๋นเซียงจึงพูดว่า "ข้าจะไปกับท่าน"

ออกมาจากร้านขายข้าวหลิงอวิ๋นเดินไปข้ามทางแยก ถูกขบวนส่งศพตระกูลเหอขวางทางพอดี

สตรีสวมชุดไว้ทุกข์ดวงตาบวมแดงจากการร้องไห้เดินพรวดเข้ามาชี้หน้าลู่ฉางอันก่นด่า “คดีปล้นฆ่า เจ้าสอบสวนไปมาจับฆาตกรไม่ได้ ยังทำให้ศพสามีข้าเน่าเปื่อย ผู้แทนพระองค์จากเมืองหลวงอะไรกัน ขยะชัดๆ!”

ผู้หญิงคนนี้ก็คือฮูหยินของเหอจื่อเยวี่ย นางอยู่ในวัยสี่สิบกว่า รอยย่นลึกที่หางตา แต่มองออกว่านางเป็นคนสวยตอนยังสาวๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน