ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 223

“เจ้าก็บอกว่านางคุกเข่าอยู่ในห้องเจ้า ที่จริงแล้วพวกสาวใช้มองจากนอกหน้าต่างเห็นแค่ตัวของเจ้าแต่มองไม่เห็นนาง”

เหอฮูหยินพูดอย่างร้อนใจ “พวกเขาได้ยินเสียงร้องไห้!”

“แล้วรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเสียงร้องไห้ของนาง และมีความเป็นไปได้ว่าเจ้าจะด่าไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง”

“เจ้าพูดแบบนี้มีหลักฐานไหม ไม่มีหลักฐานจะพูดเหลวไหลได้อย่างไร?”

“มีแน่นอน”

เหอฮูหยินเห็นท่าทางมั่นใจของหลิวอวิ๋นเซียง ก็เริ่มไม่สบายใจแล้ว “ละ......หลักฐานอะไร?”

“แผลบนใบหน้าของอิ๋งอิ๋ง เจ้าไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นเหอจื่อเย่ว์”

“เหอะ นี่นับเป็นหลักฐานอะไร”

“ในเล็บของเหอจื่อเย่ว์มีเลือดอยู่”

“แล้วมัน......”

จู่ ๆ หลิวอวิ๋นเซียงก็คว้ามือทั้งสองของเหอฮูหยิน ดูเล็บของนาง “เจ้าเล็บยาว แต่กลับออกแรงยาก ข่วนแผลที่ขูดผิวหนังเส้นยาวหนึ่งไม่ได้”

เหอฮูหยินถอนหายใจ “เอาเป็นว่าข้าเป็นคนข่วน พวกเจ้าอยากพูดอะไรก็พูดไป”

หลิวอวิ๋นเซียงหรี่ตาลง “ช่วยคนร้ายก็ผิดกฎหมาย เหอฮูหยินไม่กลัวหรือ?”

“ข้าไม่ได้ทำอะไร จะกลัวทำไม?”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “เหอฮูหยิน ในเมื่อเจ้าปากแข็ง อย่างนั้นก็ล่วงเกินแล้ว”

นางให้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งไปหาหญิงสาวมาคนหนึ่ง และให้เจ้าหน้าที่อีกคนมัดเหอฮูหยินเอาไว้ ใช้ผ้าปิดปากไม่ให้ส่งเสียงออกมา เจ้าหน้าที่ปลุกแม่ครัวที่ทำกับข้าวให้ที่ว่าการขึ้น และพาตัวนางมาที่นี่

“ท่านป้า ถ้ามีคนกำลังลงโทษเจ้า เจ้ารู้ว่าต้องร้องอย่างไรใช่ไหม?”

แม่ครัวคนนั้นกะพริบตา แม้ไม่รู้ว่าหลิวอวิ๋นเซียงต้องการทำอะไร แต่ยังคงพยักหน้า “รู้อยู่แล้ว เพราะเดินผ่านที่นี่ทุกวัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนท่านป้าแสร้งทำเป็นเจ็บปวดมาก ร้องออกมาเยอะๆ”

แม่ครัวรวบรวมสมาธิ ร้องโอดครวญเสียงสูง

หลิวอวิ๋นเซียงพาเหอฮูหยินมานอกห้องสอบปากคำด้านข้างมองข้างในจากหน้าต่าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน