ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 224

224 /940

พูดถึงตรงนี้ เหอฮูหยินมองทางหลิวอวิ๋นเซียงถามโง่ ๆ ว่า “คนแบบนี้ไม่สมควรตายหรือ?”

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจยาว “สมควร”

“แล้วทำไมพวกเจ้าถึงจับเรื่องนี้ไม่ปล่อย ทำเป็นคดีปล้นฆ่าทั่วไปไม่ได้หรือ? อิ๋งอิ๋งกับหลี่ซื่อ พวกเขาเป็นแค่เด็กสองคน พ่อของเขาถูกเหอจื่อเย่ว์ทำร้ายจนตาย อิ๋งอิ๋งถูกเหอจื่อเย่ว์ข่มเหง หลี่ซื่อถูกเหอจื่อเย่ว์ตีขาหัก คืนนั้นข้าไปในเรือนของอิ๋งอิ๋ง เจอกับหลี่ซื่อ และเหอจื่อเย่ว์อยู่หน้าประตูเรือนแล้ว ทั้งสองคนคุกเข่าขอร้อง ข้าคิดเรื่องถูกผิดตัดสินใจช่วยเหลือพวกเขา ข้าไล่เหอจื่อเย่ว์ไป และให้อิ๋งอิ๋งตามข้ากลับเรือน แสร้งว่าสอนกฎระเบียบให้นาง ทั้งตีทั้งด่าทำให้เรื่องใหญ่ขึ้น เพื่อให้พวกสาวใช้เห็นว่านางอยู่ในห้องของข้า แล้วให้นางแอบออกไปด้านต่างด้านหลัง ข้าให้เวลาพวกเขาหนึ่งคืน ขอแค่พวกเขาหนีออกจากประตูจวนได้อย่างราบรื่น เวลานี้เพียงพอให้พวกเขาออกจากเย่ว์โจว หนีจากสายตาของเหอจื่อเย่ว์ แต่ท้ายที่สุดเหอจื่อเย่ว์พบพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกทำได้เพียงฆ่าเขาซะ”

เหอฮูหยินหัวเราะเยาะ “ถ้าจะถามว่าข้าเสียใจไหม ไม่เลย ข้าไม่เสียใจเลย”

นางคิดไม่ถึงว่าพวกอิ๋งอิ๋งจะฆ่าเหอจื่อเย่ว์ แต่หลังจากที่รู้เรื่อง นางรู้สึกเพียงสะใจและหลุดพ้นเท่านั้น

ในห้องสอบปากคำมีหน้าต่างเล็กบานหนึ่ง หลิวอวิ๋นเซียงมองแล้วพูดว่า “ฟ้าสว่างแล้ว”

เหอฮูหยินเงยหน้ามองหลิวอวิ๋นเซียง ถามอย่างกังวลว่า “แล้วอิ๋งอิ๋งกับหลี่ซื่อ......”

“ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

“……”

“แต่ข้าคิดว่าใต้เท้าลู่จะขอร้องแทนพวกเขา เพียงแต่การตัดสินโทษสุดท้าย ยังดูกฎหมายสามฝ่าย”

อย่างไรก็ตามพวกเขาฆ่าขุนนางราชสำนักขั้นสี่ ต้องสืบค้นลงไปทีละขั้น แต่ขุนนางช่วยเหลือกัน เกรงว่าสุดท้ายแล้วอิ๋งอิ๋งกับหลี่ซื่อคงหนีไม่พ้นโทษตาย

หลังจากฟ้าสว่าง คนของตระกูลเหอก็มารับศพของเหอจื่อเย่ว์

หลานชายสองคนของบ้านรองตระกูลเหอ ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นมากนัก แต่ช่วยเหอฮูหยินขอร้องถามว่านางจะกลับบ้านได้ตอนไหน

“หลานชายคนโตของเจ้าเขาบอกว่าภรรยาใกล้คลอดแล้ว รอเจ้าไปอุ้มหลาย หลานคนรองเจ้าบอกว่ารอเจ้ากลับบ้าน จากนั้นก็ย้ายกลับอำเภอซิ่นบ้านเกิด” หลิวอวิ๋นเซียงถ่ายทอดคำพูดของหลานชายสองคนตระกูลเหอมาให้เหอฮูหยิน

ตลอดชีวิตเหอฮูหยินไม่มีลูก แต่เลี้ยงเด็กสองคนของบ้านรองตระกูลเหอ ไม่ใช่แม่แต่ยิ่งกว่าแม่

เหอฮูหยินขมวดคิ้ว “ลูกที่พวกเขาคลอดก็เลี้ยงเอง นอกจากนี้ใครบอกจะกลับบ้านเกิดกับพวกเขา ข้ามีบ้านเดิม มีหลานบ้านเดิมเลี้ยงดูตอนแก่ ฝากเจ้าไปบอกพวกเขา ให้พวกเขารีบออกจากเย่ว์โจว อยู่ที่นี่ไม่กลัวชาวบ้านนินทาหรือ”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “อายุไม่น้อยแล้ว ควบคุมนิสัยหน่อยเถอะ”

เหอฮูหยินถลึงตาใส่หลิวอวิ๋นเซียง เหมือนนึกอะไรได้ พูดอย่างลังเลว่า “เหอจื่อเย่ว์ฝังวันนี้ เจ้าพาข้าไปเจอเขาครั้งสุดท้ายได้ไหม?”