ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 23

23 /940

เมื่อเห็นบุตรชายเงื้อดาบขึ้นสุดแขน ฮูหยินเฒ่าก็รีบถลาเข้าไปห้ามปราม

“เจ้ารอง อย่าได้เลอะเลือนอีกเลย นางเป็นบุตรสาวของจวนจงหย่งปั๋วเชียวนะ หากเจ้าฆ่านาง ต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่ๆ!”

“อย่างมากก็แค่ชดใช้ด้วยชีวิต!”

“เจ้าแทงมาที่หัวใจแม่เลยดีกว่า สามปีที่ผ่านที่เจ้าทนทุกข์ทรมาน แม่ของเจ้าต้องนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านทุกวัน กว่าจะพาตัวเจ้าออกมาได้ แต่เจ้ากลับดิ้นรนหาที่ตาย เจ้าไม่คิดว่าผิดต่อแม่ ผิดต่อพ่อกับพี่ใหญ่ที่ตายไปบ้างหรือ”

เซี่ยจื่อเซวียนพลันทรุดตัวลงนั่งยองๆ บนพื้น พร้อมกับทุบพื้นด้วยความโกรธ

“ลูกรัก พวกเราต้องอดกลั้นเข้าไว้ เหยียนมู่ก่อกรรมทำเข็ญอยู่เสมอ สักวันต้องได้รับผลกรรมตอบสนอง อย่างไรเสียเซวียซื่อก็ทำเพื่อเจ้า หากรังเกียจนาง ต่อไปแม่จะหาอนุให้กับเจ้า แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่เรือนนี้อีก”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เซวียซื่อฮูหยินรองก็เงยหน้ามองฟ้าพลางคร่ำครวญ “ข้าทำบาปกรรมอันใด เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้กับข้า!”

“หุบปาก เจ้าไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่ยอมไว้ชีวิต ทางที่ดีอย่ากลับไปเล่าจวนหย่งปั๋วฟังส่งเดช เพราะจวนจงหย่งปั๋วก็ต้องรักษาเกียรติเช่นกัน”

เมื่อพูดเช่นนั้น หญิงชราก็พยุงบุตรชายคนรองเดินออกไปอย่างไม่แยแส

หลิวอวิ๋นเซียงโกรธมากที่เห็นฉากตรงหน้า แม้ฮูหยินรองเคยทำร้ายนางไว้มาก แต่บาปที่หญิงคนนี้ต้องแบกรักไม่ต่างจากสิ่งที่นางทนทุกข์ในชาติที่แล้ว จึงอดรู้สึกเศร้าไม่ได้เช่นกัน

ขณะที่นายท่านรองเซี่ยเดินผ่าน หลิวอวิ๋นเซียงก็อดพูดออกไปไม่ได้ว่า “ในเมื่อนายท่านรองเป็นชายชาตรียืนหยัดด้วยตัวเอง ทำไมถึงไม่เอามีดไปฟันเหยียนมู่เลยล่ะ ลงมือกับคนอ่อนแออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้จะไปมีประโยชน์อะไร”

“หลิวอวิ๋นเซียง หุบปากนะ!” ฮูหยินเฒ่าตะโกนใส่หลิวอวิ๋นเซียง

เซี่ยจื่อเซวียนมองหลิวอวิ๋นเซียงดวงตาเป็นประกาย “เจ้าก็น่ารังเกียจพอๆ กับนางนั่นแหละ!”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเยาะเบา ๆ “โชคดีที่มีพี่สะใภ้รองกับข้าอยู่ในครอบครัว ไม่อย่างนั้นแม่กับบุตรสาวของท่านคงต้องเสียสละตัวเองแทน!”

“หลิวอวิ๋นเซียง นะ นี่ นี่เจ้า...” ฮูหยินเฒ่าตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ

หลิวอวิ๋นเซียงยักไหล่พร้อมฉีกยิ้ม “ท่านแม่ช่างเป็นคนดี เพื่อช่วยบุตรชายตัวเอง นางกล้าผลักไสสะใภ้ให้ปีนขึ้นเตียงชายอื่นอย่างโหดเหี้ยม เกรงว่าหากอายุน้อยกว่านี้สักหลายปี นางคงอยากปีนขึ้นไปด้วยตัวเองเสียมากกว่า”

ทันทีที่พูดจบ นายท่านรองและฮูหยินเฒ่าก็พูดอะไรไม่ออกอีกเลย

ระหว่างทางกลับ จิ่นเยียนอดทอดถอนหายใจไม่ได้ “ฮูหยิน ต่อไปจะทำอย่างไรเจ้าคะ นายท่านสามที่ต้องตายก็ไม่ตาย แถมยังมีบุตรในครรภ์อีก บ่าวเกรงว่าสถานการณ์อาจเลวร้อยยิ่งกว่าฮูหยินรอง”

หลิวอวิ๋นเหนียงหันมาจับมือจิ่นเยียน “เจ้าต้องจำไว้ให้ดี ว่าเด็กในท้องของข้าเป็นลูกของนายท่านสาม เป็นสายเลือดตระกูลเซี่ย เขาจะต้องกลับมาคุกเข่ายอมรับเด็กคนนี้”

นางคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว นางต้องทำให้ลูกของนางมีสถานะตัวตนที่ชัดเจน เมื่อโตไปจะได้ไม่ถูกเยาะเย้ย

“หากจอมวายร้ายอย่างเหยียนมู่ทำให้เด็กคนนี้เป็นลูกของคนอื่นล่ะเจ้าคะ”

“เจ้านี่นะ มองเจ้าหมอนั่นเป็นคนมากเกินไปแล้ว เขาไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรอก ไม่มีทางที่เขาจะสนใจเด็กคนนี้”