ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 231

เขาหยิ่งยโสเกินไปแล้ว!

คืนนั้นเยียนมู่ได้จัดงานเลี้ยงปลอบขวัญให้กับฟังจื่อหรู ขณะที่ลู่ฉางอันก็ไปร่วมงานด้วย

เสียงดนตรีร่วมประสานดังแว่วไกลไปถึงลานบ้าน หลิวอวิ๋นเซียงที่พาเยี่ยนเอ๋อร์เดินลานในลานบ้านอยู่นั้น จึงพาเขาไปเข้านอน ก่อนจะมองผ่านรูกำแพงด้านตะวันตก

ใต้ต้นทับทิม ณ ลานตะวันตก เหยียนมู่กำลังนั่งอยู่บนผ้าหยางหรง พร้อมกับโน้มตัวไปเพลิดเพลินกับการร่ายรำด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาดบนริมฝีปากของเขา

ทว่าราชครูฟังที่นั่งอยู่ถัดมากลับมีสีหน้ามืดมน เมื่อมองไปยังลู่ฉางอันที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าเขาเอาแต่ก้มหน้าราวกับหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่าง

เมื่อนักร่ายรำขยับเข้ามาใกล้ หลิวอวิ๋นเซียงจึงเห็นเต็มสองตาว่านักร่ายรำที่ก้าวเข้ามาใกล้คืออนุของราชครูฟัง นางรูปร่างผอมเพรียว สวมเพียงผ้าคลุมบางเบา บิดเอวพลิ้วไหวไปมาตามเสียงกลองอย่างแสนมีเสน่ห์

นางกระโดดขึ้นไปเด็ดดอกทับทิมและมอบให้กับเหยียนมู่

ทำให้รอยยิ้มของเหยียนมู่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ก่อนจะรับดอกทับทิมนั้นพร้อมกับดึงตัวอวี๋เจียวเจียวเข้ามาเคียงกาย

หลังจากอดกลั้นมานาน ในที่สุดฟังจื่อหรูก็ตบมือฝ่าลงบนโต๊ะอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

ไม่มีบุรุษคนใดทนมองเห็นอนุของตัวเองร่ายรำยั่วยวนผู้อื่น หรือสวมเขาให้อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

“องค์ชายเจ็ด ข้ารู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของท่านมาก แต่ข้าดื่มไปไม่น้อย รู้สึกเมาขึ้นมาบ้างแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน” พูดจบ ฟังจื่อหรูก็หันไปตะคอกใส่อวี๋เจียวเจียว “นังตัวดี ยังไม่รีบมาประคองข้าอีก”

อวี๋เจียวเจียวกัดริมฝีปากล่างพลางมองเหยียนมู่อย่างเสียดาย

เหยียนมู่ค่อยๆ เผยยิ้ม พลางยื่นมือออกไปเชยคางอวี๋เจียวเจียวทันที “ดอกไม้บอบบางเช่นนี้ วัวเฒ่าที่ฟันใกล้หลุดร่วงจนหมดเช่นนั้นยังเคี้ยวไหวอยู่อีกหรือ

คำพูดนั้นทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากของฟังจื่อหรูปูดโปนขึ้นมาทันที “องค์ชายเจ็ดรู้หรือไม่ว่าไม่ควรแย่งชิงภรรยาของผู้อื่น รู้จักศีลธรรมละอายต่อความชั่วบ้างหรือไม่ รู้จัก…”

“ข้ารู้สึกสงสารราชครูจับใจ แม้เดินยังต้องพักหายใจทุกสามย่างก้าว เรื่องบนเตียงแบบนี้…ปล่อยให้ข้าทำแทนดีกว่ากระมัง” เหยียนมู่เลิกคิ้วถาม

“นี่ท่าน...ไร้ยางอาย!”

“บังอาจ!” เขาตวาดกลับทั้งๆ ที่ยังคงยิ้มอยู่

ท่าทีของเขาทำให้ฟังจื่อหรูสั่นสะท้านไปทั้งตัว “ฝ่าบาทยังต้องเคารพข้า องค์ชายเจ็ดไม่เคยทำตัวหยิงผยองเกินไปนัก หากกราบทูลฝ่าบาทละก็...”

“ราชครูกับข้าถกเถียงกันเรื่องนักร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ข้าน่ะชื่อเสียงไม่มานานแล้ว ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล แต่ท่านต่างหากเป็นตัวอย่างที่ดีมาตลอด เช่นนี้คงไม่ดีกระมัง”

ฟังจื่อหรูโกรธเหยียนมู่มากเสียจนแทบเป็นลมหมดสติ ก่อนจะเซถอยหลังไปหลายก้าว

“ท่าน!” ลู่ฉางอันรีบเข้าไปประคองฟังจื่อหรู จากนั้นมองไปที่เหยียนมู่ราวกับอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เหยียนมู่กลับชิงพูดขึ้นก่อน

“ลู่ซื่อจื่อ อนุของเจ้าอ้างว่าตนเองงดงามราวกับเซียนนางฟ้า ข้าอยากเห็นโฉมหน้าของนางจริงๆ มิสู้ส่งมาหาข้าในคืนนี้เสียหน่อยสิ”

ลู่ฉางอันรู้สึกราวกับถูกไฟแผดเผา ก่อนจะประคองฟังจื่อหรูเดินออกไป

เหยียนมู่แสร้งทำเป็นส่งฟังจื่อหรูหลิวอวิ๋นเซียงกลับเห็นว่าอวี๋เจียวเจียวหยิบขวดยาเล็กๆ ออกมาพร้อมกับโรยผงบางอย่างลงในสุรา

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วแน่น คิดว่าควรเตือนเหยียนมู่ดีหรือไม่ แต่กลับเห็นอวี๋เจียวเจียวยกแก้วสุรานั้นขึ้นดื่มเสียเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน