ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 233

233 /940

หลิวอวิ๋นเซียงเบิกตากว้าง สำนักฉืออี้เป็นสถานที่สำหรับเด็กกำพร้า ทำไมมันถึงพังถล่มลงมาล่ะ

แล้วยังมีเด็กกว่าสามสิบคน!

ก่อนที่นางจะสงบสติอารมณ์ได้ ลู่ฉางอันก็เดินออกมาด้วยร่างกายอ่อนแอ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีและเดินอย่างไม่มั่นคงนัก

“หัวหน้าเจียง การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญ ออกเดินทางกันเถิด!”

“นายท่าน ท่านไม่ไหวแน่!” ตานชิงพูดอย่างกังวล

ลู่ฉางอันสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ทนได้!”

ตานชิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากพยุงลู่ฉางอันเดินออกไป

ขณะที่เดินผ่านหลิวอวิ๋นเซียง เขาก็กระซิบเบาๆ ว่า “ทหารของเรือนพักแรมแยกย้ายไปหมดแล้ว เจ้าพาเยี่ยนเอ๋อร์... รักษาตัวด้วย”

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจยาว “ท่านก็เช่นกัน”

หลังที่พวกเขาจากไป หลิวอวิ๋นเซียงก็รีบพาเยี่ยนเอ๋อร์ออกจากเรือนพักแรม ตามดั่งที่คาดเอาไว้ ไม่มีใครรั้งนางเลย เมื่อกลับไปถึงร้านเสบียงอาหารหลิงอวิ่น นางก็โล่งใจที่เห็นว่าชวีโม่หรานและทุกคนต่างสบายดี

นางจูบแก้มสิงอี้ยู่หลายครั้ง ก่อนส่งคืนให้จิ่นเยียนและมอบเยี่ยนเอ๋อร์ให้ดูแล

“วันนี้พวกเจ้าจงออกจากเมืองไปทางใต้หลายร้อยลี้ รอข้าที่ร้านขายผ้าหลิงอวิ๋นในอันโจว” นางอธิบาย

“แล้วท่านไม่ไปกับพวกเราหรือเจ้าคะ” จิ่นเยียนถามอย่างกังวล

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า “ข้ายังมีธุระต้องจัดการ แต่จะรีบไปหาพวกเจ้าเร็วที่สุด”

นางพูดขณะหันไปหาชวีโม่หราน “พี่ชวี ช่วยเตรียมยาให้ข้าที”

หลิวอวิ๋นเซียงให้เจ้าของร้านเตรียมชายหนุ่มแข็งแรงกำยำสองคน รวมกับจื่อจินที่ตามไปคุ้มกัน จึงมองรถม้าเคลื่อนตัวออกไปอย่างโล่งใจ ก่อนจะต้มยาและขี่ม้าไปทางชานเมืองตะวันตก

หากลู่ฉางอันดูแลร่างกายไม่ดี นางเกรงว่าเขาอาจไม่มีชีวิตรอดจริงๆ

ไม่ว่าแม้เขาจะมีความแค้นกับเหยียนมู่ แต่ลู่ฉางอันนั้นใจดีกับนางมาโดยตลอด เขาพานางออกจากปัญหาหลายครั้งในชาติก่อน และช่วยเหลือนางมากมาในชาตินี้ ที่อาการเจ็บป่วยของเขาทรุดลงนั้นเป็นเพราะช่วยเยี่ยนเอ๋อร์ ทำให้นางเพิกเฉยต่อเขาไม่ได้ ไม่ว่าจะทางอารมณ์หรือเหตุผลก็ตาม

เมื่อหลิวอวิ๋นเซียงเดินทางไปถึงสำนักฉืออี้ในเขตชานเมืองตะวันตก ก็เห็นซากปรักหักพังและกำแพงพังทลายเป็นครั้งแรก เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ จะเห็นรอยแยกบนพื้น รวมถึงหลุมขนาดใหญ่มหึมา

ทหารพิทักษ์ทองคำที่นำโดยเหยียนมู่กำลังขุดดินอย่างตั้งใจ บางครั้งก็มีคนขุดเจอเด็ก แต่มองแวบแรกดูเหมือนบางอย่างที่เต็มไปด้วยเลือดมากกว่า

เมื่อมองไกลออกไป จึงเห็นศพวางเรียงกันเป็นแถวที่เต็มไปด้วยเลือดและโคลน มากที่สุดอายุ7-8ปี และศพที่อายุน้อยที่สุดคือ2-3ปีเท่านั้น

หลิวอวิ๋นเซียงลงจากม้า เท้าของนางอ่อนลงจนแทบล้มลงกับพื้น

เพลานั้นเองก็มีคนตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “คนนี้ยังมีชีวิตอยู่! ยังมีชีวิตอยู่! หมออยู่ไหน”

“มีคนอยู่ตรงนี้!”