ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 243

ลู่ฉางอันมีใบหน้าเคร่งเครียด “พวกเจ้าทำอะไรกับนาง”

“หรือว่าซื่อจื่อไม่ได้ยินที่ข้าพูดเมื่อครู่หรืออย่างไร อวิ๋นเซียงนาง...”

“คำพูดนี้ให้แม่ของนางมาพูดกับข้าเอง มิเช่นนั้นแล้วข้าจะก่อเรื่องให้จวนเสนาบดีไม่สงบสุข！” ลู่ฉางอันกล่าวอย่างเคร่งเครียด

ฮูหยินหลิวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้วใช่หรือไม่ ตอนนี้สายเกินไปแล้ว ไม่เหมาะสมเลยจริงๆ”

“ใต้เท้าหลิว ท่านว่าอย่างไร”

หลิวจ้านชะงักไปเล็กน้อย “เช่นนั้นก็เข้าใจแล้วกระมัง”

ได้รับการยืนยันจากสองคนแล้ว ลู่ฉางอันก็ไม่สามารถทำอะไรในการบุกเข้าไปในบ้านของผู้อื่นยามวิกาลแล้ว เขาจึงตอบรับว่าเข้าใจแล้วจะมาอีกครั้ง

หลิวอวิ๋นเซียงกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากแต่กลับทำได้แค่มองลู่ฉางอันจากไปตาปริบๆ

ผ่านไปสักพัก ฮูหยินหลิวก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนถามว่า “รถม้าของจวนโหวอยู่ที่ประตูหลัง พานางไปส่งให้กับเซี่ยจื่ออัน”

หลิวอวิ๋นเซียงถูกพาออกมา นางมองไปยังบิดาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าบิดาจะเย็นชาขนาดนี้

ท่านพ่อรักนางที่สุดและเป็นผู้สอนนางอ่านเขียนด้วยตัวเอง อีกทั้งยังบอกว่าถ้าหากมีใครรังแกนาง เขาจะเป็นที่พึ่งพิงที่ดีที่สุดของนาง

“อื้อ อื้อ！”

ท่านพ่อ！

หลิวจ้านมองนางแวบหนึ่ง คิ้วของเขายิ่งขมวดแน่น เขาหันไปโบกมือส่งสัญญาณให้กับผู้ดูแลสวี

“รีบเอานางไปส่งได้แล้ว”

ราวกับนางเป็นของสกปรกอะไรสักอย่าง หากมองต่ออีกสักนิดก็น่ารังเกียจ

สายตาของหลิวอวิ๋นเซียงมืดลง โดยมีผู้ดูแลสวีลากนางออกไป นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าตัวนางทำอะไรผิดนักหรือ ท่านพ่อกับท่านแม่ถึงได้ทำกับนางเช่นนี้

“คุณหนูอยู่กับท่านเขยเถอะขอรับ หลังจากนี้ท่านก็จะรู้แล้วว่าท่านทั้งสองใส่ใจท่านมากแค่ไหน” ผู้ดูแลสวีกล่าว

ใส่ใจงั้นหรือ

เซี่ยจื่ออันนั่นคิดจะถลกหนัง กินเนื้อนาง ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเซี่ยจื่ออันเป็นคนเช่นไร เห็นได้ชัดว่าพวกเขาส่งพวกนางไปตาย

ด้านนอกประตูหลังมีรถม้าจอดอยู่คันหนึ่งจริง เซี่ยจื่ออันยิ้มเผล่ยืนอยู่ด้านหน้ารถม้า เมื่อเห็นผู้ดูแลสวีพานางมาส่งให้ก็เข้ามาดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด

“กลับไปบอกกับท่านพ่อตาว่าข้าจะช่วยชมท่านต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ให้เขาได้ตำแหน่งกลับคืน อีกทั้งข้าจะดูแลเซียงเซียงอย่างดี”

ผู้ดูแลสวีเห็นหลิวอวิ๋นเซียงเหมือนคนโง่งมอย่างไรอย่างนั้น นางส่ายหน้าไม่หยุดพร้อมถอนหายใจออกมา จากนั้นก็หันหลังเดินกลับไป

หลังจากนั้นเซี่ยจื่ออันก็คว้าลำคอเรียวยาวและกดนางไว้กับกำแพง เขาขบกรามมองไปยังนาง

“หลิวอวิ๋นเซียง ถูกพ่อแม่หักหลังไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีกระมัง” เขายิ้มเผล่ “แต่นี่เป็นแค่การเริ่มต้น พวกเราค่อยๆ คิดบัญชีกันอย่างช้าๆ เถอะ！”

น้ำเสียงนี้โหดร้าย แต่ตอนนี้หลิวอวิ๋นเซียงกลับฟังแล้วสับสน ไม่รอให้เขาออกแรงนางก็สลบไปแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน