“แล้วเจ้าล่ะ” หลิวอวิ๋นเซียงมองเขา “บ้านเจ้าไม่มีเงินมาไถ่ตัวหรือ?”
ชายคนนั้นเอ่ยด้วยความโมโห “ข้าไม่มีบ้าน”
หลิวอวิ๋นเซียงได้ยินดังนั้นก็พอคาดเดาได้ บ้านขอเขาคงไม่คิดจะจ่ายค่าไถ่
“เจ้าไม่คิดหนีบ้างหรือ?” หลิวอวิ๋นเซียงเอ่ยถาม
เขายกยิ้ม “ต่อให้ขาของข้าไม่มีโซ่เหล็กก็หนีไม่พ้น”
“ทำไมล่ะ?”
“ที่แห่งนี้ล้อมรอบด้วยแม่น้ำทั้งสามด้าน คือ แม่น้ำที่ไหลเชี่ยวอยู่ตรงหน้า และอีกด้านหนึ่งมีหน้าผา ทางออกเดียวคือสะพานไม้ตรงทางเข้าหลัก มีคนเฝ้าอยู่ ดังนั้นจึงไม่มีทางหนีรอดไปได้”
หลิวอวิ๋นเซียงมองไปที่แม่น้ำ ตรงกลางคงจะลึกมากและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะว่ายข้ามไป ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาหลับได้อย่างสงบ ที่แท้ก็มีสิ่งกีดขวางตามธรรมชาติ
“ถ้าเป็นเช่นนั้น แล้วทำไมพวกเขาถึงล่ามโซ่เจ้าด้วยล่ะ? มันดูไม่จำเป็นเลย”
เขาหน้าแดง “นี่คือการลงโทษ”
เมื่อเห็นพฤติกรรมของเขาแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงก็ดูเหมือนจะเดาได้ นางเคยได้ยินผู้หญิงพูดถึงผู้ชายในบ้าน และได้ยินหญิงสาวคนหนึ่งพูดว่าผู้ชายในบ้านของนางไม่เก่งเรื่องทางเพศ
เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงคนนั้นพูดถึงใช่ไหม?
ไม่นานก็ยืนยันความสงสัยของนางได้ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนก้อนหินใกล้ๆ นางลุกขึ้นด้วยใบหน้าทะมึนตึง นางกระโดดลงจากหิน วิ่งไปข้างหน้า ดึงชายหนุ่มออกมาแล้วจ้องมองด้วยความโกรธ
“กล้าดียังไงมายั่วยวนคนของข้า!”
หลิวอวิ๋นเซียงพูดไม่ออก “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว...”
“เจ้ามีรองหัวหน้าแล้วยังไม่พอใจ ยังคิดจะยั่วยวนคนของข้า ข้าไม่ยอม!”
ผู้หญิงคนนั้นไม่ฟังคำอธิบายเลย เมื่อนัชายหนุ่มพยายามดึงนางออก นางก็ตบเขาจนลงไปกองกับพื้นโชคดีที่มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาและช่วยห้ามนาง
“พวกเจ้าจะห้ามข้าทำไม นางจะแย่งผู้ชายข้า” ดวงตาของนางแดงก่ำ
ผู้หญิงที่มีใบหน้ารูปไข่ยิ้มแล้วพูดว่า “หากเจ้าบอกว่านางแย่งหมั่นโถวของเจ้า ข้าเชื่อ แต่ถ้าบอกว่าแย่งผู้ชาย เฮอะ เขาเทียบกับรองหัวหน้าได้ที่ไหน?”
ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็ตอบกลับ “จริง แล้วจะแย่งกลับมาทำไม ไร้ประโยชน์”
“พวกเจ้า!” ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก แต่นางก็สงบลงเล็กน้อย นางกระทืบเท้าแล้วพูดว่า “ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล”
ชายหนุ่มโกรธมากจนลากโซ่กลับมาที่ต้นไม้ด้วยหน้าตาบูดบึ้ง
หลิวอวิ๋นเซียงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ใครคือรองหัวหน้า?”
หมู่บ้านอินทรีย์มีรองหัวหน้าด้วยหรือ
“ผู้ชายของเจ้าไงล่ะ” ใบหน้ารูปไข่หันไปทางหลิวอวิ๋นเซียงแล้วพูดอย่างบูดบึ้ง “ก็แค่หน้าตาดี แต่หน้าตาดีจะมีประโยชน์อะไร ผู้หญิงในหมู่บ้านเรามีความสามารถมากกว่าเจ้า แต่รองหัวหน้ากลับสนใจเจ้า อยากแต่งเจ้าเป็นฮูหยิน”
“แต่ง แต่งข้า?” หลิวอวิ๋นเซียงตกใจ “แต่ข้าไม่รู้จักรองหัวหน้าของพวกเจ้า”


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน