“พิษอะไร...ข้าไม่...อุ้บ...”
หลิวอวิ๋นเซียงทนไม่ไหวอีกต่อไป นางอาเจียนออกมาใส่ตัวเหยียนมู่อย่างแม่นยำ
“นี่เจ้า!”
“จะโทษใครก็โทษตัวเองเถอะ ใครใช้ให้ทำ...ข้าท้องล่ะ”
หลิวอวิ๋นเซียงใช้โอกาสตอนเหยียนมู่หน้าบูดบึ้ง รีบปิดหน้าร้องไห้อย่างขมขื่น “ข้าไม่รู้เรื่องพิษเลยสักนิด ท่านปรักปรำข้า”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าคืนนั้นท่านบาดเจ็บ ข้าจะเตรียมพิษงูไฟไว้ล่วงหน้าได้อย่างไร ข้ามิได้ทำนายอนาคตได้สักหน่อย”
“ท่านก็แค่เบื่อข้าแล้ว อยากสังหารข้าทิ้งก็เลยหาข้ออ้างห่วยๆ”
เหยียนมู่ถอดอาภรรณ์ชั้นนอกออกแล้ว สั่งให้เจียงหย่วน ซึงเฝ้าอยู่ข้างนอกไปหาซื้ออาภรณ์ชุดใหม่ ขณะที่หลิวอวิ๋นเซียงร้องไห้อย่างหนักจนเขาปวดศีรษะไปหมด
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
“ใกล้ถึงเวลาตายของข้าแล้ว ทำไมข้าถึงร้องไห้ไม่ได้ล่ะ”
“ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก”
“ไม่ใช่วันนี้ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ คนเอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างท่านอาจไม่พอใจแล้วฆ่าข้าวันพรุ่งนี้เลยก็ได้ สงสารแต่เพียงข้าที่ไม่รู้ว่าทำสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคือง ทำไมข้าถึงน่าเวทนาเช่นนี้ ฮือ…”
เหยียนมู่ลูบหน้าผาก เมื่อเห็นนางร้องไห้อย่างหนัก เขาจึงอดคิดไม่ได้ว่านางไร้เดียงสาจริงๆ
“อะแฮ่ม ดูเหมือนว่าจะมีคนมา”
หลิวอวิ๋นเซียงรีบปิดปากทันที ดูเหมือนว่าอาจปิดเร็วเกินไปจึงมีเสียงสะอึกเบาๆ ตามมา
เหยียนมู่หัวเราะในลำคอพร้อมกับอุ้มนางกลับไปที่โต๊ะ
“ทำอะไรของท่านน่ะ” หลิวอวิ๋นเซียงผลักเหยียนมู่ออกด้วยสองมือ
แต่เหยียนมู่กลับปัดมือนางออกไป ก่อนจะสวมอาภรณ์ให้นางอย่างช้าๆ
“เจ้ารู้สึกคลื่นไส้อาเจียนบ่อยหรือ”
“อืม กินไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ”
“แล้วเจ้ายังต้องการเด็กคนนี้?”
“…”
“เพราะอะไร”
หลิวอวิ๋นเซียงปาดน้ำตาพลางตอบกลับไป “พอแก่ตัวลงไปแล้วจะได้มีลูกๆ หลานๆ อยู่รายล้อม”
“เจ้ายังเด็กนัก คิดเรื่องแก่ชราไปทำไม”
“ชีวิตคนเราสั้นนัก”
“จริงหรือ”
“บางคนเกิดมาสูงส่ง แต่อาจมีเวลาเหลือเพียงสามถึงห้าปี คนที่หัวเราะในตอนจบไม่จำเป็นต้องเป็นวีรบุรุษ แต่ต้องอายุยืนยาว”
เหยียนมู่เลิกคิ้ว “ทำไมข้ารู้สึกเหมือนกำลังถูกสาปแช่งเลยล่ะ”
หลิวอวิ๋นเซียงโต้กลับ “ทำไมข้าต้องแช่งท่านด้วย การตายของท่านมีประโยชน์อะไรกับข้า”
“แล้วหากข้ามีชีวิตล่ะ”
“ท่านอยากมีชีวิตก็มีไปสิ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของข้า”
เหยียนมู่ผูกอาภรณ์ชั้นนอกเสร็จ เห็นว่าปิ่นปักผมของนางโค้งงอไม่เป็นระเบียบ จึงถอดมันออกแล้วสวมลงไปอีกครั้ง

เจ้าหมอนี่ กล้าทำตัวโอหังในบ้านคนอื่นอย่างนี้เชียวหรือ


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน