ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 32

หลิวอวิ๋นเซียงยกถ้วยชาขึ้นจิบ “แม่นางสี่มาแย่งความโปรดปรานอะไรกับข้าที่นี่ หรือว่าฮูหยินรองปฏิบัติไม่ดีกับเจ้าหรือ?”

“ท่านแม่จะปฏิบัติไม่ดีกับข้าได้อย่างไร เพียงแต่ข้ากับเจ้าหนูห้าต่างก็เป็นหลานสาวของอาสะใภ้สาม เหตุใดท่านถึงเอ็นดูแต่นาง ไม่เอ็นดูข้าบ้าง?”

“แล้วแม่นางสี่อยากให้ข้าเอ็นดูเจ้าเช่นไร?”

เซี่ยเหวินชิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนเตียง กล่าวว่า “เมื่อวานไปงานเลี้ยงที่สวนไห่ถัง คุณหนูบ้านอื่นล้วนมีเครื่องประดับงดงาม มีเพียงข้าที่หาของถูกใจใส่ไม่ได้ ข้ากับคุณหนูรองแห่งตระกูลจูได้ไปเดินเลือกซื้อเครื่องประดับ ข้าถูกใจกำไลหยกวงหนึ่ง ราคาไม่แพง เพียงร้อยตำลึง อาสะใภ้สามช่วยซื้อให้ข้าหน่อยเถิด”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเยาะในใจ ชาติภพที่แล้วนางซื้อเครื่องประดับให้นางอยู่บ่อยครั้ง ทั้งกำไลหยก สร้อยอิงลั่ว เครื่องประดับเกศาครบชุด ทั้งที่ตัวเองยังไม่กล้าซื้อเลย

ต่อมายังจัดงานแต่งงานให้นางอย่างยิ่งใหญ่ แต่พอฮูหยินรองด่าทอนาง นางเองก็ด่าทอว่านางเป็นผู้หญิงแพศยา

ชาติภพที่แล้ว นางปลอบใจตัวเองว่าอย่าไปถือสาเด็ก ขอแค่ไม่ละอายใจต่อบรรพบุรุษตระกูลเซี่ยก็พอ สุดท้ายแล้วก็เลี้ยงแต่คนเนรคุณ

“แม่นางสี่ไม่รู้หรือว่า ตอนนี้คนดูแลบ้านคือฮูหยินรอง ข้าไม่มีเงินหรอก”

เซี่ยเหวินชิงเบะปาก “ใคร ๆ ก็รู้ว่าท่านมีคลังสมบัติส่วนตัว ให้ข้าร้อยตำลึงจะเป็นไรไป ช่างตระหนี่เสียจริง”

“แม่เจ้าไม่มีคลังสมบัติส่วนตัวหรือไร?”

“แม่ข้าก็คือแม่ของข้า ท่านเป็นอาสะใภ้ก็ควรจะยกให้ข้าสิ!”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มน้อย ๆ “นี่มันเหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

เซี่ยเหวินชิงถูกฮูหยินรองตามใจจนเสียคน ก้าวร้าวไร้เหตุผล แต่บัดนี้จวนโหวตกต่ำ มิอาจค้ำจุนความอวดดีของนางได้อีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าหลิวอวิ๋นเซียงไม่ยอมให้ เซี่ยเหวินชิงก็สะบัดหน้าจากไปด้วยความโมโห

จนกระทั่งยามบ่าย ฮูหยินเฒ่าจึงส่งคนมาตามหลิวอวิ๋นเซียงให้ไปพบที่เรือนตะวันออก

เดิมทีหลิวอวิ๋นเซียงคิดว่าเป็นเซี่ยเหวินชิงที่ไปฟ้องจนฮูหยินเฒ่าเรียกมาสั่งสอน แต่พอมาถึงกลับพบว่าสถานการณ์ดูใหญ่โตกว่าที่คิด แม้แต่ฮูหยินใหญ่ที่อ้างว่าป่วยและไม่ออกจากบ้านก็ยังมา

ฮูหยินใหญ่สวมชุดคลุมสีน้ำตาล แม้จะยังไม่สูงวัยนักแต่ผมกลับหงอกครึ่งศีรษะ ร่างกายดูบอบบาง ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนป่วยเรื้อรัง

นางนั่งลงด้วยท่วงท่าอันสง่างาม ยังคงมีกิริยาของฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหว

ฝ่ายฮูหยินเฒ่านั่งถอนหายใจอยู่บนที่นั่งหลัก ส่วนฮูหยินรองก็ยกมือปิดหน้าร่ำไห้

หลิวอวิ๋นเซียงทำความเคารพแล้วจึงไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่ง

ฮูหยินเฒ่าปรายตามองนางอย่างตำหนิ ขมวดคิ้วกล่าวว่า “เจ้าไปทำอะไรมา ให้พวกเรารอตั้งนานเช่นนี้?”

ตอนที่อวี้เหลียนไปตาม หลิวอวิ๋นเซียงกำลังงีบหลับอยู่ ครั้นตื่นขึ้นมาก็ยังมึนงง จึงได้นั่งพักสักครู่ก่อนจะเดินมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน