ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 34

เมื่อหญิงสาวเห็นหลิวอวิ๋นเซียง นางก็พยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะหยิบใบสั่งยาบนโต๊ะขึ้นมาดู พอเหลือบมองแวบเดียว คิ้วเรียวสวยของนางก็ขมวดเข้าหากัน

“นางมิได้ตั้งครรภ์ไม่มั่นคง แต่ถูกพิษ”

ผู้เฒ่าถึงกับอึ้งไป “เป็นไปไม่ได้!”

ถูกพิษ?

หลิวอวิ๋นเซียงได้ยินคำนี้ก็ตกใจมากเช่นกัน ทว่านางกลับรู้สึกเชื่อใจแม่นางผู้นี้โดยไม่ทราบสาเหตุ

“แล้วลูกข้าจะได้รับอันตรายหรือไม่?” นางรีบถาม

แม่นางผู้นั้นผายมือเชิญให้หลิวอวิ๋นเซียงนั่งลง ก่อนจะลงมือจับชีพจรตรวจอาการให้ด้วยตนเอง

“เจ้าโดนพิษจริง ๆ ทั้งยังซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว เด็กในครรภ์คงรักษาไว้ไม่ได้”

หลิวอวิ๋นเซียงได้ยินดังนั้น นางก็แข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

รักษาลูกไว้ไม่ได้…

“พิษที่เจ้าได้รับเรียกว่าพิษไป๋มู่ เกิดจากการผสมผสานพิษร้ายถึงสิบแปดชนิดเข้าด้วยกัน ไร้สี ไร้กลิ่น กว่าพิษจะออกฤทธิ์ก็ล่วงเลยไปหนึ่งเดือน แถมอาการก็คลุมเครือ วินิจฉัยผิดพลาดได้ง่าย เมื่อพิษซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว มันจะกัดกร่อนอวัยวะภายในทีละน้อย ผู้ที่ได้รับพิษจะทรมานแสนสาหัสก่อนสิ้นใจ เลือดในกายจะกลายเป็นสีขาว ร่างกายแข็งทื่อดุจท่อนไม้ จึงเป็นที่มาของชื่อพิษไป๋มู่”

หนึ่งเดือนก่อน นางเพิ่งได้กลับมาเกิดใหม่ได้ไม่นาน…

ใครกันที่ลอบวางยาพิษนาง?

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วแน่น ครั้งที่แล้ว นางมิได้ถูกวางยาพิษเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องมีบางสิ่งที่นางทำลงไป จนทำให้ชาติภพนี้ต่างไปจากชาติภพก่อน

เมื่อนึกขึ้นได้ แววตาของหลิวอวิ๋นเซียงก็แข็งกร้าวขึ้น สิ่งแรกที่นางตัดสินใจทำต่างไปจากเดิมก็คือ การเก็บเด็กในครรภ์เอาไว้

คนที่วางยาพิษ หมายเอาชีวิตลูกของนาง!

ยิ่งฟัง จิ่นเยียนก็ยิ่งหวาดกลัว นางคุกเข่าลงตรงหน้าแม่นางผู้นั้นทันที “ท่านหมอ ในเมื่อท่านมองออกว่าฮูหยินข้าถูกพิษ เช่นนั้นท่านต้องมีวิธีช่วยนางได้ ใช่หรือไม่?”

หลิวอวิ๋นเซียงเองก็รีบมองไปที่แม่นางผู้นี้เช่นกัน ทว่านางยังคงควบคุมสติอารมณ์ไว้ได้ จึงเอ่ยถามชื่อสกุลของนางก่อน

“ข้าแซ่ชวี ชวีโม่หราน”

“แม่นางชวี พิษนี้ของข้าถอนได้หรือไม่?”

ชวีโม่หรานครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า “พิษไป๋มู่นับว่าเป็นพิษที่หาได้ยาก หมอทั่วไปล้วนไม่รู้จัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการถอนพิษ ข้าพอจะมีวิธีถอน เพียงแต่…”

“เพียงแต่อะไร?”

“ต้องใช้พิษถอนพิษ ดังนั้นลูกในท้องของท่านจึงรักษาไว้ไม่ได้”

หลิวอวิ๋นเซียงกุมท้องน้อยด้วยความกังวล “ต้องมีวิธีอื่นอีกสิ ใช่ไหม?”

ชวีโม่หรานส่ายหน้า “ไม่มี”

“ถ้าข้ารอให้คลอดลูกก่อนแล้วค่อยถอนพิษเล่า?”

“ด้วยสภาพร่างกายของท่านตอนนี้ หากไม่ถอนพิษ เจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ห้าเดือนเท่านั้น รอให้ลูกคลอดไม่ทันแน่ ยิ่งไปกว่านั้น ลูกในครรภ์ของเจ้าต้องอาศัยเลือดเนื้อของเจ้าหล่อเลี้ยง คงจะได้รับพิษไปด้วยแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงกำหมัดแน่น “ถ้าข้าพยายามสุดชีวิตแล้วยังมิอาจรักษาเขาไว้ได้ ข้ายอมรับ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีวันทำร้ายเขาเพื่อรักษาชีวิตตัวเองเด็ดขาด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน