ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 36

ยิ่งมีข้าวสารเหลืออยู่ในเมืองหลวงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีคนรอดชีวิตมากขึ้นเท่านั้น

“หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว เจ้าจงนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งที่สวนกล้วยไม้ แล้วฝากคนเฝ้าประตูให้เอาไปมอบแก่เหยียนมู่”

จิ่นเยียนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฮูหยิน ท่านยังหวังพึ่งเขาอีกหรือเจ้าคะ?”

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า “ข้าไม่เคยหวังพึ่งเขา แต่เราสามารถใช้ประโยชน์จากเขาได้”

ยามจื่อดึกสงัด หลิวอวิ๋นเซียงเริ่มจะทนความง่วงไม่ไหว ครั้นพอได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากในลานบ้าน นางจึงรีบลุกขึ้น ห่มเสื้อคลุมแล้วเปิดประตูออกไป ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง นางเห็นเงาร่างสองร่างกำลังต่อสู้กันอยู่บนหลังคา

ร่างหนึ่งสูงสง่า อีกร่างหนึ่งบอบบาง

คนทั้งสองมีวิชาตัวเบาอันยอดเยี่ยม บนหลังคาที่เหมือนพื้นราบ แสงดาบวูบวาบ ทั้งสองก็ร่วงลงมาในลานบ้าน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ กระบวนท่าแต่ละท่าล้วนรุนแรง

จื่อจินอายุยังน้อย และนางก็ไม่คิดว่าเหยียนมู่ คนทรยศจะมีวรยุทธ์สูงส่งขนาดนี้ เห็นเด็กสาวกำลังจะเสียเปรียบ หลิวอวิ๋นเซียงจึงรีบตะโกนว่า “หยุดนะ!”

เสียงตะโกนนี้ดังขึ้นได้ทันเวลาพอดี เหยียนมู่จึงรั้งคมกระบี่ไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นจื่อจินต้องบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่

จื่อจินโดนโจมตีจนไม่ยอมแพ้ หน้าเล็ก ๆ ขึงตึงด้วยความขุ่นเคือง แต่หลิวอวิ๋นเซียงสั่งให้หยุด นางก็ทำได้แค่เก็บกระบี่อย่างเชื่อฟัง แล้วกลับไปนอนบนต้นไม้อย่างหัวเสีย

เหยียนมู่หรี่ตาลง หันหลังเดินไปหาหลิวอวิ๋นเซียง พาร่างที่เย็นยะเยือกเข้าไปกอดนางไว้แน่น

“เหตุใดจึงแต่งกายบางเช่นนี้?”

“ข้าเข้านอนแล้ว”

“มิได้รอข้าหรือ?”

“ข้ามิรู้ว่าท่านจะมา”

“แม้แต่นักแสดงงิ้วก็ยังมิอาจเทียบฝีมือการแสดงของเจ้าได้”

เมื่อมาถึงห้องด้านใน เหยียนมู่ถอดเสื้อคลุมออกแล้วผลักหลิวอวิ๋นเซียงไปบนเตียงหลัวฮั่น เขาไม่ยอมให้นางขัดขืน จูบนางสองสามครั้ง จากนั้นจึงแก้ผ้าชั้นในของนางและโยนต่อไป

เขาใช้แรงมากจนหลิวอวิ๋นเซียงต้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ แต่เขาก็ไม่ปรานี เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก

“เหยียนมู่ เจ็บ”

“รู้จักเจ็บแล้วรึ?”

“ข้ามิได้ยั่วท่านโมโหเสียหน่อย”

“ยังไม่ยอมพูดความจริงอีกหรือ?”

“ท่านทับท้องข้าอยู่นะ”

เหยียนมู่ส่งเสียงฮึดฮัด ก่อนจะเอนกายลงเตียงหลัวฮั่น แล้วดึงหลิวอวิ๋นเซียงให้มานั่งบนตัก แขนแกร่งโอบรัดร่างนุ่มนิ่มไว้ นิ้วเรียวเกลี่ยไล้ปลายคางมนอย่างหยอกเย้า แต่แววตากลับเยียบเย็นจนน่าใจหาย

“เจ้าให้ข้าไปซื้อข้าวในยุ้งฉางตั้งหมื่นศิลา พอตกค่ำก็ส่งจดหมายมาถามว่าเรื่องเป็นอย่างไรบ้าง”

หลิวอวิ๋นเซียงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา “ใช่แล้ว”

“แต่ยุ้งฉางนั้นไม่มีข้าวหนึ่งหมื่นศิลา”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ยุ้งฉางใหญ่โตถึงเพียงนั้น”

เหยียนมู่เอียงศีรษะมองหลิวอวิ๋นเซียงด้วยรอยยิ้ม “ใช่ ยุ้งฉางมีข้าวเป็นล้านศิลา แล้วมันหายไปไหนหมด?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน