ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 40

ใจของหลิวอวิ๋นเซียงพลันเต้นแรง “หมายถึงครอบครัวที่เราเคยช่วยเหลืออยู่รึ?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินเฒ่าโกรธขึ้นมาทันที “ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยปรึกษาข้าเลยสักคำ กล้าตัดเงินเดือนของครอบครัวนั้น ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย!”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะในลำคอ ฮูหยินเฒ่าช่างไร้ยางอายเสียจริง ไม่มีใครเทียบได้จริง ๆ

นางโต้กลับ “ท่านแม่พูดอย่างนี้แล้ว ข้าก็อยากจะไปดูหน้าค่าตาญาติยากจนผู้นี้สักหน่อย บางทีผู้ชายอาจจะไร้น้ำยา ผู้หญิงก็ขี้เกียจ ทั้งครอบครัวหน้าไม่อาย อาศัยเกาะญาติที่อยู่ไกลกิน”

ฮูหยินเฒ่า “เจ้า เจ้า...ช่างปากร้ายนัก!”

“เวลาข้าไล่ขอทานที่ข้างถนน อย่างน้อยพวกเขายังเอ่ยคำขอบคุณ ข้าเลี้ยงดูครอบครัวนี้มานานขนาดนี้ ให้พวกเขามากราบขอบคุณข้าสักครั้งจะเป็นไรไป?”

“เจ้า!”

หลิวอวิ๋นเซียงยังคงด่าทอต่อไป “หรือว่าคนในครอบครัวนี้พิการง่อยเปลี้ยกันหมด? ไร้ประโยชน์? อกตัญญู?”

ฮูหยินเฒ่าเถียงหลิวอวิ๋นเซียงไม่ได้ จึงไม่กล้าเอาเรื่องก่อนหน้านี้มาพูดอีก

“เรื่องนี้ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ในเมื่อตอนนี้เจ้าไม่ได้ดูแลบัญชีครัวเรือน ก็อย่ามายุ่งเรื่องพวกนี้อีกเลย”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเยาะเบา ๆ “ช่วงนี้พวกเราบ้านสามได้กินแต่ผักต้มน้ำเปล่า เห็นได้ชัดว่าจวนโหวใกล้จะไม่มีอะไรกินแล้ว ฮูหยินเฒ่ายังจะไปช่วยเหลือครอบครัวนั้นอีก คนที่รู้ก็ว่าเป็นญาติห่าง ๆ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นลูกชายแท้ ๆ ของท่านกระมัง!”

“เจ้าหุบปาก!”

ฮูหยินเฒ่ารู้สึกผิดอยู่บ้าง จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง พลางวางผ้าผืนนั้นลงบนโต๊ะ

“บ้านนั้นเพิ่งได้ลูกชาย ข้าเป็นผู้ใหญ่ก็ควรจะตัดเสื้อผ้าให้เด็กได้รับสิริมงคลบ้าง แต่ข้าตาฝ้าฟางขนาดเข็มยังจับไม่ไหว ทำเองไม่ไหวจริง ๆ เจ้าเองก็ว่างอยู่พอดี ช่วยข้าทำสักสองชุดเถิด”

สีหน้าของหลิวอวิ๋นเซียงมืดครึ้มลง ยายเฒ่าคนนี้กล้าใช้ให้นางไปตัดเสื้อผ้าให้ลูกของเซี่ยจื่ออันกับผู้หญิงคนนั้น มีที่ไหนมาข่มเหงกันถึงเพียงนี้!

“เรื่องแค่นี้ เจ้าก็จะปฏิเสธหรือ?” เห็นหลิวอวิ๋นเซียงไม่ตอบรับ ฮูหยินเฒ่าก็ขมวดคิ้ว “เจ้ากินอยู่ของจวนโหว ก็มิมีประโยชน์อันใดเลยหรือ?”

หลิวอวิ๋นเซียงสูดลมหายใจเข้าลึก “มีคำกล่าวโบราณว่า หากผู้ใหญ่ตัดเย็บเสื้อผ้าให้เด็ก จะเป็นการถ่ายทอดโชคลาภให้แก่ลูกหลาน ปกป้องคุ้มครองให้เติบโตอย่างปลอดภัย แม้แต่ในตระกูลใหญ่ก็ยังถือธรรมเนียมนี้ ภรรยาเอกตัดเย็บเสื้อผ้าให้บุตรของอนุภรรยา เพื่อแสดงถึงความเมตตาของผู้เป็นใหญ่ในบ้าน และเป็นการเพิ่มพูนโชคลาภให้แก่เด็ก”

แววตาฮูหยินเฒ่าเป็นประกาย “ธรรมเนียมนี้ก็มีอยู่จริง แต่เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว แค่ตัดเย็บเสื้อผ้าสองชุดเท่านั้น”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “ข้าจะทำให้”

จิ่นเยียนมองผ้าผืนน้อยในมือหลิวอวิ๋นเซียง นางแทบจะระเบิดด้วยความโกรธ “เดรัจฉานนั่นแอบไปมีลูกกับหญิงอื่นข้างนอก กลับปกปิดท่านไม่บอก แล้วยังมีหน้ามาขอให้ท่านตัดเสื้อผ้าให้ลูกอีก น่ารังเกียจสิ้นดี”

หลิวอวิ๋นเซียงแค่นเสียงเยาะ “นางบอกว่าอยากได้โชควาสนาจากข้า”

“ช่างหน้าไม่อาย!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน