ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 42

ครุ่นคิดอย่างใจลอยตอนที่หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกตัว เหยียนมู่ก็เดินมาถึงตรงหน้านางแล้ว

“เจ้ารู้จักที่นี่ได้อย่างไร?”

หลิวอวิ๋นเซียงเม้มริมฝีปาก นางควรตอบอย่างไรดี หรือจะบอกว่าชาติก่อนเขาเคยพานางมา?

ไม่เพียงแค่เคยมา ยังบีบบังคับให้นางคุกเข่าโขกศีรษะให้พ่อแม่ของเขา บอกพ่อแม่เขายังไม่เคยได้รับการกราบไหว้จากลูกสะใภ้ ฝืนใจให้นางสวมรอยก่อน พูดเหมือนนางได้รับเกียรติมากอย่างนั้น

“ข้าเพิ่งลงจากเขาลูกตรงข้าม” หลิวอวิ๋นเซียงบิดผ้าเช็ดหน้าพูดเสียงเบา

เหยียนมู่เงยหน้ามองไป นึกได้ว่านางขอที่ดินผืนตรงข้ามกับเขา

“แล้ว?”

“จากนั้นเห็นท่านขึ้นเขา......”

“บอกมา!”

“ข้าแค่สงสัยว่าท่านมาทำอะไรที่นี่ก็เท่านั้น”

“อยากรู้ไหม?”

“ไม่อยากรู้แล้ว”

เหยียนมู่ทำเสียงเหอะ ลากหลิวอวิ๋นเซียงมาหน้าหลุมศพของพ่อแม่เขา นางคิดว่าเขาจะบีบให้นางทำบางอย่าง แต่แค่ลากนางมา จากนั้นเขาก็คุกเข่าเผากระดาษต่อ

หลิวอวิ๋นเซียงมองหลุมศพมากมาย ยากจะจินตนาการถึงเหตุการณ์น่าเวทนาครั้งนั้น

ในเวลานั้นเหยียนมู่มีอายุหก เจ็บปีแล้วคงจะจำได้อยู่บ้าง

“ท่านพ่อ ท่านแม่ นางชื่อหลิวอวิ๋นเซียง”

หลิวอวิ๋นเซียงมองเหยียนมู่อย่างแปลกใจ เขาเอ่ยถึงนางทำไม?

“ในท้องของนางมีเลือดเนื้อของข้า”

พูดประโยคนี้แล้ว เหยียนมู่ก้มหน้าหัวเราะออกมา

“พวกท่านก็คงรู้สึกน่าขันกระมัง?”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว นางไม่รู้เรื่องนี้น่าขันตรงไหน รู้สึกได้แค่จิตสังหารหนึ่ง จึงกุมท้องน้อยของตัวเองตามสัญชาตญาณ

แต่สุดท้ายเหยียนมู่ก็ไม่ได้ทำอะไร ผ่านไปเนิ่นนานถึงลุกขึ้นดึงหลิวอวิ๋นเซียงลงจากเขา

ลงจากเขาแล้ว จิ่นเยียนเห็นพวกเขาก็รีบเดินเข้ามาพูดอย่างลนลานว่า “ฮูหยินเวลาไม่เช้าแล้ว พวกเราควรกลับจวนแล้วเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงกำลังจะตอบ แต่เหยียนมู่เอ่ยขึ้นก่อนว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ฮูหยินของเจ้าจะไปกับข้า”

“ข้าไม่ไป!” หลิวอวิ๋นเซียงรีบพูดขึ้น

นางรู้สึกสภาพเหยียนมู่ผิดปกติ มีจิตสังหารบางอย่าง สรุปว่าทำให้นางรู้สึกอันตรายมาก

เหยียนมู่โน้มตัวกระซิบข้างหูว่า “ไม่เชื่อฟังหรือ?”

“ในเมื่อไม่ไป อย่างนั้นก็ฆ่าเจ้าทิ้ง ให้เจ้ากับสิ่งเล็ก ๆ ท้องเจ้าลงไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่ข้าดีไหม?”

เหยียนมู่เกลียดเด็กคนนี้!

ในเวลานี้หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกได้อย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่าเพราะอะไร?

เด็กคนนี้ยังไม่เกิด ไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมพ่อแท้ ๆ ต้องเกลียดเขาด้วย?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน