ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 43

ในเวลานี้ เหยียนมู่รับมีดนั้นไว้แล้ว จากนั้นก็ต่อสู้กับคนชุดดำ

หลิวอวิ๋นเซียงรีบลุกขึ้นนั่ง ในเวลามีคนชุดดำอีกคนเหาะขึ้นจากด้านล่างของเรือลำเล็กขึ้นมาพุ่งตัวมาฆ่านางเหมือนกัน

“เหยียนมู่!” นางอุทานตกใจ

เหยียนมู่จัดการคนชุดดำตรงหน้าในดาบเดียว ย้อนกลับมาอยู่ข้างกายหลิวอวิ๋นเซียง ดึงนางไปอยู่ด้านหลัง ในเวลาเดียวกันก็พุ่งเข้าไปปะทะกับคนชุดดำ และมีคนชุดดำอีกสองคนขึ้นเรือ เหยียนมู่ปกป้องหลิวอวิ๋นเซียงไปพลาง ต่อสู้ไปพลาง

คนชุดดำเหล่านี้วรยุทธ์สูงส่ง เหยียนมู่หนึ่งคนสู้ศัตรูสามคนยังต้องปกป้องหลิวอวิ๋นเซียง จึงเริ่มลำบากอยู่บ้าง ในเวลานี้คนชุดดำสามคนโจมตีพร้อมกัน เหยียนมู่กระโดดจัดการสองคนซ้ายขวาไป ในเวลาเดียวกันอีกคนก็พยายามแทงกระบี่ไปที่หลิวอวิ๋นเซียง

เหยียนมู่ผลักหลิวอวิ๋นเซียงไปหนึ่งครั้ง จากนั้นก็เผชิญกับกระบี่ที่พุ่งมา

หลิวอวิ๋นเซียงเบิกตาโต เห็นกระบี่แทงเข้าไปที่ตัวของเหยียนมู่ แต่ชั่วพริบตาคนชุดดำถูกกระบี่แทงจนล้มลงไป

เหยียนมู่ดึงกระบี่ที่หน้าอกโยนไปด้านข้าง สั่งคนพายเรือกลับไปที่ท่าน้ำ

ในห้องโดยสารเรือ หลิวอวิ๋นเซียงช่วยเหยียนมู่ล้างแผลก่อน จากนั้นใช้ผ้าเนื้อละเอียดพันแผลให้

“เห็นชัดว่าท่านต่อสู้อย่างไม่กลัวตาย” หลิวอวิ๋นเซียงพูดอย่างไม่พอใจนิด ๆ

เห็นชัดว่าเขาหลบกระบี่นั้นได้ แต่ใช้ตัวล่อศัตรู แม้ฆ่าอีกฝ่ายตายแล้ว ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน โชคดีที่บาดแผลไม่ลึก แต่อยู่ชั่วพริบตาจะควบคุมอย่างแม่นยำได้อย่างไร

เหยียนมู่พิงเตียงหลัวฮั่น ได้ยินก็ยิ้ม “เรื่องน่ากลัวที่สุดในการฆ่าศัตรูคือลังเลไม่เด็ดขาด ตอนนั้นเป็นโอกาสดีที่สุดที่จะฆ่าเขา ก็แค่ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้น”

“หากเขาฆ่าท่านได้เล่า?”

เหยียนมู่พูดอย่างไม่รู้สึกว่า “ตายก็ตาย ข้าไม่รู้สึกเสียดายอะไร”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว คนคนนี้มีความคิดจะเป็นหรือตายก็ช่างมันมาโดยตลอด

เลือดเปื้อนตัวของหลิวอวิ๋นเซียง นางขมวดคิ้วรู้สึกขยะแขยง จึงให้สาวใช้ในเรือช่วยส่งเสื้อผ้ามาหนึ่งชุด

สาวใช้คนนั้นส่งชุดมา หลิวอวิ๋นเซียงมองสำรวจห้องนี้กลับไม่มีที่กำบัง

“ท่าน......”

เดิมทีหลิวอวิ๋นเซียงอยากให้เหยียนมู่หมุนตัวไป แต่เห็นเขาหลับตาเหมือนนอนหลับไปแล้ว

นางหันหลังถอดชุดของตัวเอง กำลังจะเปลี่ยนชุดได้คนด้านหลังถามขึ้นหนึ่งประโยค

“รอยมีดกากบาทที่หลังเจ้าได้มาอย่างไร?”

หลิวอวิ๋นเซียงรีบสวมชุด แต่ถูกเหยียนมู่ดึงมาซบอก มือของเขาลูบไปด้านบน

หลิวอวิ๋นเซียงตัวสั่นเล็กน้อย “ท่านหมอปล่อยเลือดให้ข้า ให้พิษออกฤทธิ์ช้าลง”

เหยียนมู่ขมวดคิ้ว “เจ้าโง่ใช่ไหม?”

“ข้าทำไม......”

“กลุ่มคนเมื่อครู่ เจ้าคิดว่าพวกเขามาฆ่าใคร?”

หลิวอวิ๋นเซียงชะงักไป “ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน