ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 44

“หลังจากนี้ข้าจะร้องไห้ให้ท่านดูบ่อย ๆ” นางว่า

“เป็นเด็กดีขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ข้ากับลูกอยากมีชีวิตรอด”

เหยียนมู่ครุ่นคิดสักพัก “อย่างนั้นก็จงจำเอาไว้ว่าเจ้าเป็นคนของข้า”

“……”

“ไม่ตกลงหรือ?”

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า “อย่างนั้นใต้เท้าเหยียนปกป้องข้าอย่างดี หากข้าตายไปแล้วก็เป็นได้แค่ผีของท่านเท่านั้นแล้ว”

คืนนั้น หลิวอวิ๋นเซียงตามเหยียนมู่กลับไปที่สวนกล้วยไม้

หลังจากกลับไปถึงไม่นาน นางก็นอนหลับไปแล้ว เหยียนมู่พาร่างที่บาดเจ็บออกไปอีกครั้ง

หลิวอวิ๋นเซียงตื่นขึ้นมาตอนเช้า เห็นจิ่นเยียนเฝ้าอยู่ข้างเตียง

“ฮูหยินท่านตื่นแล้วหรือเจ้าค่ะ รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหมเจ้าคะ?”

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

“บ่าวเดาว่าท่านจะต้องถูกพาตัวมาที่นี่จึงรออยู่หน้าประตูมาตลอด ตอนใต้เท้าเหยียนออกไปข้างนอกเห็นบ่าว ก็ให้บ่าวเข้ามารับใช้ท่านเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงลุกขึ้นนั่งเห็นมู่จิ่นเข้ามา นี่ถึงนึกได้ว่าที่นี่เป็นเรือนมั่วอวี้ จวนที่เหยียนมู่อาศัยอยู่

“ฮูหยิน วันนี้นายท่านให้ท่านอยู่ที่สวนกล้วยไม้รอเขากลับมาเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว “มีเรื่องอะไรหรือ?”

มู่จิ่นส่ายหน้า “นายท่านไม่ได้บอกไว้เจ้าค่ะ”

เมื่อคืนตกใจเสียขวัญนอนไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ หลิวอวิ๋นเซียงจึงคิดจะนอนต่อแต่มู่จิ่นบอกว่าให้ห้องครัวทำโจ๊กรังนกโดยเฉพาะ ให้นางกินรองเท้าก่อนค่อยพักผ่อนต่อ

หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกหิวจริง ๆ จึงให้จิ่นเยียนรับใช้หวีผมล้างหน้าให้นาง

อยู่จวนโหวกินอาหารรสจืดหลายวัน หายากจะมีมื้อที่อุดมสมบูรณ์ หลิวอวิ๋นเซียงเปิดปุ่มอยากอาหาร กินหมดไปสองชาม ยังกินเกี๊ยวกุ้งอีกชามกำลังจะไปเดินย่อยอาหารที่ลานบ้าน ได้ยินมีเสียงที่หน้าประตู

หลิวอวิ๋นเซียงมองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นหยวนชิงเย่ว์ยืนอยู่ข้างนอก กำลังยื่นหน้ามองมาทางนี้ ไม่รู้ว่ามู่จิ่นพูดอะไรไป หยวนชิงเย่ว์ร้องไห้เดินจากไปแล้ว

จิ่นเยียนเดินกลับจากข้างนอก พูดเสียงเบากับหลิวอวิ๋นเซียง “คนนั้นก็ไม่ทราบว่ารู้เรื่องจากไหน ใต้เท้าเหยียนซ่อนผู้หญิงคนหนึ่งในเรือนหลัก หรือก็คือท่านเลยมายืนยันความจริง มู่จิ่นบอกว่าใต้เท้าเหยียนไม่อยู่ไล่นางกลับไปแล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงหมดคำพูด “นางมาแข่งขันหึงหวงอะไรกับข้า หรือว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงที่เหยียนมู่เลี้ยวเอาไว้เท่านั้น? แน่นอนว่าข้าก็เหมือนกัน ระหว่างสัตว์เลี้ยงไม่จำเป็นต้องชิงความโปรดกระมัง?”

“ฮูหยินทำไมท่านถึงว่าตัวเองแบบนี้เจ้าค่ะ” จิ่นเยียนไม่ชอบฟังคำพูดแบบนี้

“อย่างข้าเรียกว่ารู้ตัวเองดี”

เห็นหยวนชิงเย่ว์ไปแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงก็มาเดินเล่นในลานบ้าน

หลังจากอาการคลื่นไส้อาเจียนลดลง จู่ ๆ นางก็อยากอาหารมักจะหิวตลอด กินอิ่มแล้วยังอยากกินอีก หากไม่ควบคุมก็กินจนแน่นท้อง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน