ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 50

50 /940

หลิวอวิ๋นเซียงพาจิ่นเยียนกำลังจะเดินไปร้านขายเครื่องประดับ

เข้าร้านขายเครื่องประดับแล้ว เพราะว่าฝนตกคนซื้อเครื่องประดับจึงมีไม่มากนัก

เห็นนางเข้ามา ผู้หญิงสวมชุดสีเขียวก็เดินเข้าไป หลิวอวิ๋นเซียงมองสำรวจชุดที่ผู้หญิงคนนี้สวมคงจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยของร้านขายเครื่องประดับแห่งนี้

นางมองไปรอบๆ ไม่เห็นชายหญิงคู่สุนัขนั้น

พวกเขาหายไปไหน?

“ฮูหยิน เชิญนั่งทางนี้”

เถ้าแก่เนี้ยพานางมานั่งหน้าโต๊ะ ถามนางว่าต้องการซื้ออะไร

หลิวอวิ๋นเซียงพูดอย่างสงบ “มีเครื่องประดับเกศาทั้งชุดหรือไม่ จะให้ดีของแบบใหม่ที่สุดของปีนี้”

ได้ยินประโยคนี้ เถ้าแก่เนี้ยยิ่งกระตือรือร้นแล้ว

“มี ๆ เจ้าค่ะ ข้าจะไปนำมาให้ท่านเดี๋ยวนี้ มีหลายแบบเลย ท่านค่อย ๆ ดูค่อย ๆ เลือก” เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นพูดก็รีบให้ลูกจ้างยกน้ำชาและของว่างมา

ไม่นานเถ้าแก่เนี้ยก็ยกเครื่องประดับเกศาทองฝั่งหยกหนึ่งชุดสิบหกชิ้นมา ยังมีเครื่องประดับเกศาหยกหนึ่งชุดยี่สิบเอ็ดชิ้น

“ท่านลองดูสองชุดนี้ก่อน หากยังไม่ถูกใจ ยังมีแบบอื่น ๆ”

หลิวอวิ๋นเซียงกวาดตามอง ไม่พูดไม่ได้ว่าเถ้าแก่เนี้ยคนนี้สายตาดีจริงๆ สองชุดที่หยิบมาให้นาง มีสีสันและราคาไม่ธรรมดา

ในเวลานี้ ลี่เหนียงออกจากในห้องสบตาเข้ากับหลิวอวิ๋นเซียงพอดิบพอดี

เถ้าแก่เนี้ยเดินไปทักทาย แค่พูดกับลี่เหนียงเรียบง่ายว่า “ลูกจ้างพาท่านไปดูปิ่นเงินมีที่ถูกใจไหมเจ้าคะ? แบบปิ่นเงินที่ร้านเรามีไม่มาก เมื่อวานมีปิ่นทองมาหลายชิ้นท่านจะดูหรือไม่เจ้าคะ?”

ลี่เหนียงเห็นหลิวอวิ๋นเซียงก็ตกใจ สีหน้าผิดปกติอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่า นางมองเซี่ยจื่ออันที่อยู่ด้านหลังตามสัญชาตญาณ แต่ไม่เจอคน

ที่แท้เซี่ยจื่ออันเห็นหลิวอวิ๋นเซียงเข้ามาเลยหลบไปตั้งนานแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงเดาจากปฏิกิริยาของลี่เหนียง ก็อดหัวเราะเยาะเซี่ยจื่ออันที่ไม่มีความรับผิดชอบไม่ได้

นางพูดแล้วชี้มั่วไปที่นั่งด้านข้าง “แม่นางท่านนี้ นั่งลงมาเลือกด้วยกันเถอะ”

“มะ......ไม่ดีกว่า” ลี่เหนียงหมุนตัวจะออกไป

หลิวอวิ๋นเซียงพูดต่อว่า “บนตัวแม่นางไม่มีเครื่องประดับสักชิ้น ดูเรียบง่ายเกินไปจริงๆ ในเมื่อเข้ามาแล้ว ซื้อให้ตัวเองสักชิ้นเถอะ หรือว่าไม่มีเงินติดตัว?”

ลี่เหนียงขมวดคิ้ว ยังคงไม่เจอตัวเซี่ยจื่ออัน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็นั่งลง

“ฮูหยินก็แต่งตัวเรียบง่ายไม่ใช่หรือ?”

“ข้าไม่เหมือนกัน สามีของข้าตายไป หรือว่าแม่นางก็เหมือนกัน?”

ลี่เหนียงกลอกตาจากนั้นพูดอย่างภูมิใจเล็กน้อย “สามีข้ายังอยู่ ยังมาเดินเที่ยวพร้อมกับข้าด้วย”

“แม่นางดูเป็นคนที่มีวาสนา เพียงแต่......”