ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 52

หลิวอวิ๋นเซียงแสร้งทำเป็นร้อนใจด้วยการมองหาไปรอบ ๆ เถ้าแก่เนี้ยเองก็รีบให้ลูกน้องมาช่วยกันหาเช่นกัน

ค้นหากันทั่วทั้งร้านหนึ่งรอบแต่ก็ยังหาไม่เจอ เถ้าแก่เนี้ยจึงพูดอย่างเป็นกังวลว่า “ร้านของข้าคนเดินไปมาพลุกพล่าน เกรงว่าจะมีคนแอบแฝงตัวเข้ามาและแอบขโมยไปตอนที่ท่านกำลังเผลออยู่เป็นแน่”

ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว ต่อมาเลยไปแจ้งความกับทางการ

ตอนนั้นเองก็มีลูกน้องคนหนึ่งแอบชี้ไปยังปากทางขึ้นบันได “ตรงนั้นมีชายคนหนึ่งแอบทำตัวลับๆล่อๆอยู่ตลอดเวลา หรือว่าจะเป็นเขากันนะ”

เถ้าแก่เนี้ยรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที และส่งสายตาสั่งลูกน้อง

ลูกน้องคนนั้นจึงรีบไปเรียกคนมาอีกสองคน แล้วทั้งสามคนก็เข้าไปปิดทางหนีของคนคนนั้นเอาไว้ แต่ทว่าคนคนนั้นพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แม้ว่าจะแรงไม่มากนัก แต่สุดท้ายก็ถูกพาตัวมาได้สำเร็จ

หลิวอวิ๋นเซียงยืนอยู่ตรงนั้นและมองซี่ยจื่ออันที่กำลังตกใจกลัวพยายามเอาแขนเสื้อขึ้นมาบังหน้าเอาไว้

“พวกเจ้าจะทำอะไร เขาเป็นสามีของข้านะ” ลี่เหนียงพูดอย่างร้อนรนใจ

เถ้าแก่เนี้ยชะงักไปเล็กน้อยและคิดในใจว่าหรือจะเป็นการเข้าใจผิดกัน แต่ในขณะที่ชายคนนั้นกำลังดิ้นรนอยู่นั้น กระเป๋าเงินใบหนึ่งก็โผล่ออกมาให้เห็นเล็กน้อย

เพียงแค่เห็นสีก็รู้ได้เลยว่าเป็นกระเป๋าเงินของผู้หญิง

นางลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปดึงกระเป๋าเงินใบนั้นออกมา

“ฮูหยิน ใบนี่เป็นกระเป๋าเงินของท่านใช่ไหมเจ้าคะ?”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้ารัว ๆ “ใช่แล้วของข้าเอง!”

เถ้าแก่เนี้ยหัวเราะอย่างเย็นชา “ที่แท้พวกเจ้าสองคนก็ร่วมมือกันนี่เอง! คนหนึ่งแกล้งทำเป็นดูเครื่องประดับเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเรา ส่วนอีกคนก็ฉวยโอกาสมาลักขโมย!”

“พวกข้าไม่ได้ทำนะ!” ลี่เหนียงรีบเอ่ยปฏิเสธทันที

“จับได้คาหนังคาเขาอย่างนี้ เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ”

หลิวอวิ๋นเซียงเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาป้องปากแล้วกระแอมไอเบา ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปยื่นข้างๆเถ้าแก่เนี้ย “เกรงว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำ ถ้ายังไงแจ้งต่อทางการเถอะ”

เถ้าแก่เนี้ยรีบพยักหน้าทันที “ย่อมต้องแจ้งทางการอยู่แล้ว”

พอได้ยินว่าจะไปแจ้งทางการ ลี่เหนียงก็ยิ่งร้อนใจมากกว่าเดิม จึงรีบยื่นตั๋วเงินในมือออกมาคืนพร้อมทั้งพนมมือขอร้องเถ้าแก่เนี้ยและหลิวอวิ๋นเซียง “ขอร้องทั้งสองท่านล่ะ อย่าได้แจ้งความกับทางการเลย กระเป๋าเงินใบนี้สามีของข้าเก็บมาจากพื้นที่ทำหล่นไว้จริงๆ ไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นของฮูหยินท่านนี้”

เถ้าแก่เนี้ยหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “เจ้าพูดมาเช่นนี้ ตัวเจ้าเองเชื่อหรือไม่ล่ะ?”

“ข้า...” ลี่เหนียงสะอึกไปเล็กน้อย แล้วหันไปมองหลิวอวิ๋นเซียง “ฮูหยิน ไม่สามารถแจ้งทางการได้นะ เช่นนั้นท่านจะต้องเสียใจ”

หลิวอวิ๋นเซียงกุมหน้าอกตัวเอง “เดี๋ยวนี้หัวขโมยอาจกล้ามากขนาดนี้แล้วหรือ กล้ามาขู่กันแล้ว”

เถ้าแก่เนี้ยโกรธมาก จึงสั่งลูกน้องให้ไปแจ้งความกับทางการ

เมื่อรู้ว่าปิดบังต่อไม่ได้แล้ว และหากเรื่องนี้ไปถึงทางการชื่อเสียงก็คงจะเสียหายหมดแน่

เซี่ยจื่ออันจึงกัดฟันแน่น แล้วเอาแขนเสื้อที่บังหน้าออก

“หลิวอวิ๋นเซียง เจ้าดูให้ดีว่าข้าเป็นใคร!”

หลิวอวิ๋นเซียงแอบยิ้มมุมปากเงียบ ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยจื่ออัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน