ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 56

56 /940

คืนนั้น พ่อบ้านหลี่นำคนรับใช้ในจวนเริ่มก่อกำแพงแล้ว

เห็นกำแพงสูงขึ้นจากพื้น สูงกว่ากำแพงบ้าน แล้วยังก่อขึ้นไปอีก

เช้าวันต่อมา มองกำแพงนั้นอีกครั้ง มันสูงจนมองไม่เห็นหอสังเกตการณ์ มองไม่เห็นทิวทัศน์ในจวนโหวแล้ว

“ข้าจะไปผลักกำแพง!” จิ่นเยียนกล่าวด้วยความโมโห

หลิวอวิ๋นเซียงมองกำแพงสูงนี้ กลับอารมณ์ดีมาก “จิ่นเยียน ตอนกลางวันย่างซี่โครงแกะเถอะ ข้าอยากกินมานานแล้ว”

“เอ๋?”

“พวกเรากินอะไร ทางพวกเขาก็ทำได้แค่ดม ดังนั้นกำแพงนี้ดีจะตาย”

จิ่นเยียนคิดถึงฉากนั้น ก็อดหัวเราะไม่ได้

“ได้ ตอนกลางวันวันเรากินซี่โครงย่างกัน บ่าวเคยทำครัวมาหลายปี ฝีมือไม่เลวเลยล่ะ ต้องย่างได้หอมฉุยจนพวกเขารู้สึกอยากกิน”

หลิวอวิ๋นเซียงเอาเงินถุงหนึ่งให้จิ่นเยียน “เจ้ายังต้องซื้อเนื้อและผักกลับมาอีกเล็กน้อย เนื้อไม่สามารถเก็บได้ก็ตากเป็นเนื้อแห้ง หมักเป็นเนื้อเค็ม ผักซื้ออันที่ทิ้งไว้ได้นานหน่อย ข้าประเมินดูแล้วต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน เมืองเซิ่งจิงถึงจะข้ามผ่านทุพภิกขภัยครั้งนี้ไปได้”

จิ่นเยียนผงกหัว “บ่าวทราบแล้ว ท่านวางใจเถอะ”

ก่อนทุพภิกขภัยจะมาถึง หลิวอวิ๋นเซียงเห็นกำแพงตรงหน้าเรือนก็สบายใจมาก เห็นข้าวที่อยู่เต็มกระปุกข้าวก็สบายใจมาก เห็นเนื้อแห้งที่ตากเสร็จรวมถึงเนื้อดองก็สบายใจมาก เห็นฟืนกองกันเป็นภูเขาขนาดเล็กก็สบายใจ เห็นเด็กสาวสามคนข้างกายก็สบายใจมาก

แต่สบายใจได้สองวัน ก็มีพระราชเสาวนีย์มา บอกให้นางรวมถึงสมาชิกครอบครัวขุนนางอีกหลายคนไปกินเจและขอพรที่อารามจื่ออวิ๋น นางมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

ชาติก่อนไม่มีแบบนี้！

แต่พระราชเสาวนีย์ส่งมาถึงจวนโหว ระบุชื่อว่าต้องการให้นางไป นางจำต้องรับพระราชเสาวนีย์

ฮูหยินรองเซวียซื่อเห็นพระราชเสาวนีย์ก็อิจฉาเล็กน้อย “สมาชิกในครอบครัวขุนนางอื่น ๆ ไม่ใช่หวังเฟยก็ได้รับการแต่งตั้งแต่เป็นเก้ามิ่ง จะเห็นได้ว่าการไปขอพรเป็นเพื่อนไทเฮานับเป็นเกียรติอย่างมาก หากพูดถึงการเลือกฮูหยินคนหนึ่งจากจวนจิ้งอันโหว อย่างไรก็ไม่ควรเป็นนาง”

อันที่จริงหลิวอวิ๋นเซียงก็รู้สึกแปลกใจมาก ทำไมถึงเลือกนาง

ฮูหยินเฒ่ามองทะลุปรุโปร่งทุกอย่าง เงยหน้ากวาดตามองหลิวอวิ๋นเซียง และกล่าวว่า “ฝนนี้ตกกวนใจมาหลายวันแล้ว ไม่เห็นท้องฟ้าปลอดโปร่ง ได้ยินว่าถนนใหญ่เข้าวังถูกซัดทำลายแล้ว เกรงว่าจะกลายเป็นภัยธรรมชาติ ไทเฮานับถือพุทธศาสนา ทุก ๆ วันที่มีนิมิต นางจะไปขอพรที่อารามจื่ออวิ๋น พระพุทธเจ้าอยู่เสมอ แต่หญิงชราอย่างนางกลับไม่สามารถปรนนิบัติรับใช้อยู่หน้าพระได้บ่อย ๆ เพื่อแสดงความจริงใจ ไทเฮาไปขอพรทุกครั้งจะพาสมาชิกในครอบครัวขุนนางหนึ่งคนไปด้วย สมาชิกในครอบครัวขุนนางนี้ปกติจะเป็นแม่หม้าย ไม่มีลูกผูกมัด หลังจากไทเฮากลับเมือง นางต้องอยู่ในอารามต่อ ปรนนิบัติรับใช้พระพุทธเจ้าตลอดชีวิต”

เซวียซื่อตกใจ “หรือว่าจะเหมือนเยี่ยนอี๋เหนียง…”

หลิวอวิ๋นเซียงชะงัก

ต้องการส่งนางไปเป็นแม่ชีนี่นา!

คราวนี้เซวียซื่อไม่อิจฉาแล้ว ตบหน้าอก ขณะเดียวกันก็ชำเลืองมองหลิวอวิ๋นเซียงอย่างมีความสุข

“น้องสะใภ้สาม ไทเฮาให้เจ้าไปรับใช้พระพุทธเจ้าแทนนาง นับว่ามองเห็นความสำคัญของเจ้า เจ้าอย่ามองข้ามความหวังดีของผู้อื่น วันพรุ่งต้องรอตรงหน้าจวนอย่างมีความสุข”